metamorphosen bij de appel

komende maanden schrijf ik mee aan een nieuw project bij de appel, metamorphosen, de voorstelling waarmee aus sr afscheid neemt van zijn gezelschap. het werk van ovidius vormt uiteraard het uitgangspunt, als bron van verhalen, dromen en beelden, het epos waarin ‘alles verandert en  niets vergaat, alles wisselt en vernieuwt, en toch, het grote geheel blijft wel bestaan, al schuift er nog zoveel van hier naar daar.’   er zullen daarnaast nog andere verhalen, gedichten, beelden, muziekfragmenten op onze schrijftafels komen te liggen, op die van mij ligt bijvoorbeeld ook werk van de griekse dichter kafavis dat al vaker een inspiratiebron voor mij is geweest. ik moest hier aan denken toen ik de metamorphosen net weer had herlezen.

probeer ze te bewaren, dichter

hoe weinig het er ook zijn, die even duren.

de visioenen van je liefdeleven

breng ze, half verborgen, in de regels van je verzen

probeer ze vast te houden, dichter

wanneer ze wakker worden

in je geest

bij nacht, of in het stralende licht

van de middag.

(kafavis, wanneer ze wakker worden, 1916)