Persbericht

 

Troosttekeningen

In 2020 maakte kunstenaar Pia Sprong (Woerden) tekeningen met teksten van schrijver Jules Terlingen (Rotterdam) en stuurde ze rond als troost in moeilijke coronatijden. 

Deze ‘Troostekeningen’ zijn nu gebundeld en vanaf 21 maart 2024 voor iedereen te koop.

Aan het begin van de coronacrisis begonnen Sprong en Terlingen berichten te sturen via Twitter. Sprong maakte tekeningen in en rondom haar huis, midden in de natuur. Terlingen verbond die tekeningen, in een enkele regel, met het nieuws van de dag. 

Het boek ‘Troosttekeningen’ geeft een kleurig, grappig en herkenbaar beeld van een bijzondere tijd.

Wereldpremière Sura-Cantate in Dordrecht

Gisteravond was het dan zover, de Sura Cantate waar ik het libretto voor schreef, ging in de Antoniuskerk te Dordrecht in première. Voor koor en orkest een spannend moment, nog spannender voor de componist, Patrick van Deurzen. Hij kan gerust zijn, het is een prachtig stuk geworden, schitterend uitgevoerd door Merwe’s Oratorium Vereniging gedirigeerd door Patrick van der Linden. Theatraal, ontroerend, meeslepend, de muziek zit de tekst dicht op de huid, van onheilspellend, donker, naar de lyrische zang van sopraan Heleen Koele in haar rol als Sura, eindigend in een extatische liefdesverklaring van ‘het koor van omstanders’ richting de heiligverklaarde Sura.

Enfin, in één woord prachtig. Deze cantate verdient meer dan één uitvoering, wellicht dat het bestuur van de grote kerk in Dordrecht, waar het ten slotte allemaal om gaat in dit verhaal, de handschoen opneemt en het Merwe’s Oratorium, met orkest, uitnodigt voor een daverende uitvoering op de eeuwenoude crime scene uit het verhaal. Hoewel hier en daar wordt gefluisterd dat men daar het stuk liever zelf gaat instuderen. Ben benieuwd. 

Landschaftspark Duisburg-Nord

Het Landschaftspark Duisburg-Nord is een prachtig vervallen industrieel complex waar van begin 20^e eeuw tot 1985 in de hoogovens van de staalfabriek Thijssen-Eisenwerk ijzererts werd verwerkt.

Na de sluiting van de fabriek heeft men het unieke besluit genomen de gigantische gebouwen en installaties te laten staan en de natuur zijn gang te laten gaan. Een paar gebouwen, zoals de gieterij, gasfabriek en opslagbunkers werden omgebouwd tot theater- en filmzaal, duikbassin en klimmuur.

Ondertussen neemt de natuur, althans daar waar niet gelopen, gefietst of gesport wordt, het complex langzaam over.

En zo verandert een van de grootste vervuilers langzaam in een prachtig stadspark dat alle dagen vrij toegankelijk is. Ik was er op een stille maandagmorgen, maar zelfs als het druk is valt er genoeg te genieten van dit woest aantrekkelijk stuk industrieel erfgoed.

L' Age d'Or van Gavin Turk

 

Onze buurt in Rotterdam is weer een kunstwerk rijker, L' Age d'Or van Young British Artist Gavin Turk. Het 3,5 meter hoge bronzen werk staat, als een soort attractie op een kinderspeelplaats, tussen de tafels en stoelen van het terras van Hotel New York, op de kop van de Wilhelminapier. 

De open deur staat volgens de schenker voor hoop en nieuwe kansen, zoals 'de emigranten dat gevoeld moeten hebben die in de 19e en 20e eeuw vanaf deze kade naar Amerika vertrokken.'  

Zelf moest ik meteen denken aan de dichtregel 'deuren staan open en gaan nooit meer dicht' van Remco Campert. 

Huis in Antwerpen

In het huis
de zoete stank van oude kranten
en in alle kamers
sporen van bedorven liefde.
Hij loopt de krakende trappen op
deuren staan open
een oud overhemd
hangt nog over een stoffige stoel
kinderpantoffels met gaten in de zool
boeken die te lang hebben gelegen
om ze nog mee te nemen
schimmel op borden
en de manke poes voorgoed verdwenen.

Het regent in het stadspark
waar hij wandelde met z’n kinderen
hij voelt de bitse wind van vroeger
als hij ze naar school bracht.
Ze lachten toen veel
en waren tevreden met kleine dingen.

Deuren staan open
en gaan nooit meer dicht.

De verwachting is dat de deur een stadsicoon gaat worden, 'iets waarmee je op de foto wil'. We zullen zien (met dank aan Ernest van der Kwast).

 

Tiger Moth PH-UAY

Afgelopen woensdag overleed mijn vader, Hans Terlingen, op 90jarige leeftijd (De Bilt, 6 februari 1930 - Stabroek (B), 20 januari 2021). Een broer stuurde een paar oude foto's rond. 

mijn vader in een Tiger Moth van de Rijksluchtvaartschool, eind jaren '40 

les in formatievliegen in de Tiger Moth, Rijksluchtvaartschool, eind jaren '40

laatste instructies

harde landing (niet mijn vader) eind jaren '40 

HET JAAR VAN DE OS (Het Jaar van het Paard Revisited)

Op initiatief van Ronald Venrooy, directeur van Corrosia Theater en Expo 6 Film in Almere Haven en jarenlang mijn dramaturg bij Theatergroep Würz, zijn we van zins Het Jaar van Het Paard te hernemen..

cast van Jaar van het Paard uit 2002 (van links naar rechts) Raoul Copier, Sieger Sloot, Vincent Biekman, Hendrik Aerts en Hossein Mardani 

Hieronder een paar citaten uit het plan dat Venrooy schreef tbv allerhande subsidieaanvragen ten einde het project mogelijk te maken.

(...) Het Jaar van het paard ging in 2002 in première en maakte een tournee langs de vlakkevloertheaters in Nederland. Vijf twintigers hebben gezamenlijk een paard gekocht om een onvervulde jongensdroom van een leven als cowboy in vervulling te zien gaan. Op het punt waar een vriendenclub vanzelf uit elkaar valt, omdat iedereen zijn eigen weg gaat, worden de vijf jongens bij elkaar gehouden door hun trouwe 1 pk, Hatatitla.

‘Wat ik met Hatatitla heb, dat heb ik met niemand anders, Sommige dingen deel je alleen met je paard.'

Ondertussen moeten er beslissingen worden genomen die niet makkelijk ongedaan gemaakt kunnen worden. Samenwonen, een carrière, zelfs kinderen zijn toekomstbeelden die opeens niet meer zo ver weg zijn. Maar wat doe je als je vriendin je laat kiezen tussen haar en je paard? Hoe erg is het als je paard de enige is waar je helemaal op vertrouwt? Het liefst willen ze hun vrijheid en de dromen uit hun jeugd niet opgeven. Er is echter geen ontkomen aan.

'Mensen denken dat het makkelijk is. Maar het is een struggle, elke dag weer, twentyfour-seven, om voor jezelf en je horse te zorgen in deze urban jungle'

(...) De Schrijvers, Ernest van der Kwast, Jorg Schellekens en Jules Terlingen zijn van plan Het Jaar van het Paard grondig te reviseren. Om te beginnen de titel: 2021 is Het jaar van de Os. Regisseur Jules Terlingen hierover:

“Wie van de oorspronkelijke cast, maakt me niet zoveel uit, maar ik kan me voorstellen dat het juist goed is daar ook jonge nieuwe mensen voor te vragen. Of een combinatie van oud en nieuw. En, het zijn allemaal mannen, misschien een onverwachte vrouw erbij. Extra beangstigend, bevreemdend voor die mannen. Reden om de club op te doeken. Zij zou Hatatitla kunnen kopen, dan is die hele mannenclub gelijk opgeheven. Dit zijn slechts onvoorziene overdenkingen.”

Waarschijnlijk zullen niet alle spelers van oerversie van Het Jaar van het Paard kunnen meewerken aan Het Jaar van de Os; tot nu toe hebben alleen Raoul Copier en Hossein Mardani aangegeven graag mee te doen, hoewel de laatste inmiddels in LA woont. Sieger Sloot, Vincent Biekman en Hendrik Aerts weten nog niet of ze beschikbaar zijn.

(...) In een periode waar diversiteit en inclusiviteit, kortom politiek-maatschappelijke idealen de boventoon voeren in het denken over het kunstbeleid, vergeten we nogal snel de rijke en unieke theatergeschiedenis (repertoire) van Nederland sinds de Actie Tomaat (1968). De oudste vlakkevloerenpodia in Nederland stammen uit die tijd (Toneelschuur, Kikker, Frascati).

In onze actuele theaterprogrammering staan nog steeds - gelukkig maar - met regelmaat theatermakers en toneelschrijvers die een zekere roem en bekendheid genoten door het indrukwekkende oeuvre en nu min of meer op een zijspoor zijn beland. Niet vanwege hun kwaliteiten, maar gewoonweg omdat nu eenmaal vernieuwing, jonge talenten en de genoemde politiek-maatschappelijke beleidslijnen zich doen gelden en soms hardvochtig worden nagestreefd, los van de altijd durende zoektocht naar vernieuwing, originaliteit en zelfexpressie. Gelukkig is er de laatste tijd ook weer voorzichtig een tegenbeweging, die van de inhoud. Het lijkt ons een uitdagend idee, om in het nieuwe land de confrontatie aan te gaan tussen oude theatermakers en een frisse nieuwe diverse generatie. Opnieuw repertoirevorming op de kaart te zetten door acteurs, regisseurs en toneelschrijvers op elkaar te laten reageren. Kortom een discours op te zetten over dit specifieke onderwerp.

We verwachten medio 2021 het project te kunnen opstarten, met het herschrijven van de tekst.

 Het dekor van JvhP van Wout Rockx voor zijn werkplaats in Rotterdam, 2002

Hossein, Sieger en, half verscholen, Vincent in  Het Jaar van het Paard, 2002

Vandaag in het AD, editie Woerden

Vandaag in het AD, editie Woerden. Nu zien of het ons nog een paar kopers oplevert..

KUNSTENARES PIA SPRONG (62) OP HAAR IPAD AAN HET TEKENEN. OP SCHOOT LIGT HAAR, IN EIGEN BEHEER, UITGEGEVEN, BOEK. FOTO RIANNE DEN BALVERT

De Kamerikse kunstenares Pia Sprong heeft een nieuw boek uitgebracht met iPad-tekeningen, gemaakt in en rond het oude gemaal waarin ze woont.

GIJS KOOL

Het boek Als mijn bezem kon vliegen en andere tekeningen staat vol met tekeningen en teksten van tekstschrijver Jules Terlingen. ,,Ik maak een mooie tekening en hij bedenkt er een leuke tekst bij'', vertelt kunstenares Pia Sprong.

Vuurrood is haar haar, vriendelijk is haar glimlach. Een futengezinnetje dat vredig in het kleine riviertje de Grecht peddelt, krijgt een grote glimlach van de kunstenares, die altijd naar haar gemaal moet varen, dat wat afgelegen ligt. Sprong: ,,Kijk nou toch, twee jongen. Gisteren nog drie. De natuur is keihard.''

In het oude gemaal uit 1879 zijn de muren hoog en wit. Dat die flinke scheuren vertonen en het lijken te gaan begeven, bezorgt de kunstenares slapeloze nachten, want nu de oude heipalen verrot zijn, moet er toch echt geheid gaan worden. ,,Dat scheuren is de afgelopen vijf jaar erg snel gegaan.''

Lastig

In kasten, op tafels en ook bij de printer liggen de kunstwerken die Sprong altijd op een iPad maakt. Al twintig jaar geleden begon ze daarmee, toen nog op een laptop.

Sprong is dan ook geen 'cliché-kunstenaar' met doeken vol dampende olieverf en exposities in galeries. Haar tekeningen lijken de weg naar de galeries ook lastig te vinden. Maar daar maalt Sprong niet om. ,,Het voordeel van kunst op de iPad is dat het binnen een paar klikken de hele wereld over gaat.''

Sprong pakt het anders aan. Zo mailt ze geregeld naar gemeenten en burgemeesters dat ze graag de hele gemeenteraad komt tekenen als 'succescadeau', zoals ze dit noemt. Zo tekende ze al 75 gemeenteraden.

,,Dat gebeurt vaak vlak voor verkiezingen of bij een gemeentelijke herindeling. Dat zijn drukke tijden hoor, dan zit ik zeven dagen per week me helemaal suf te tekenen.'' Helaas voor Sprong: dit jaar zijn er geen herindelingen.

Dus de kunstenares zoekt naar nog meer andere manieren om haar vrolijke tekeningen te verkopen. Zo hangt haar digitale werk boven de stoelen van drie tandartsen in Nederland. ,,Ik dacht dat dat wel aan zou slaan bij duizend tandartsen, dat is niet gebeurd. Dat is jammer want het is een prachtig project waarbij mensen echt afgeleid worden en niet meer aan het geboor denken. De tandartsen staan er helaas niet voor open.''

Ook hangen tekeningen die ze in Japan maakte bij een Japanse supermarkt in Buitenveldert.

Nadeel

,,Misschien is het werken met een iPad wel een probleem in de verkoop, omdat galeriehouders en museumdirecteuren wat ouder zijn en dat niet gewend zijn.''

Nog een nadeel: ,,Als ik ergens teken, vragen mensen verwonderd wat voor programma ik gebruik. Als je zou tekenen op papier, krijg je als kunstenaar de complimenten; nu in eerste instantie het apparaat.''

Sprong krijg weleens de vraag of ze bestaande boeken wil illustreren. Maar dat vindt ze lastig, vertelt ze. ,,Ik begin liever vanuit een eigen idee aan een werk, lekker autonoom.''

De kunstenares koestert haar autonomie, doet niet snel concessies. Ze werkt het liefst zelf haar eigen ideeën uit. Sprong: ,,Ik sta elke dag wel op met een nieuw plan. ,,Soms lukt het. Soms niet.''

Een idee wat wel lukte, was het boek Als mijn bezem kon vliegen en andere tekeningen, dat ze met Jules Terlingen in eigen beheer uitgaf.

Sprong: ,,Met hem kan ik fijn werken: ik laat tekeningen zien van iets wat ik mooi, grappig of leuk vind. Hij schrijft er de teksten bij. Binnenkort komt er een tweede boek met tekeningen die ik maakte in de coronacrisistijd''