an evening with the blues in lantaren venster

toronzo cannon in l/v (op de achtergrond ronnie hicks)

een werkelijk fantastische blues avond in lantaren/venster afgelopen zaterdag met, opnieuw, een goeie show van guy davis en fabrizio poggi, vervolgens een wat routineus optreden van duke robillard & band en tot slot toronzo cannon met band als fantastisch spetterende slotact. en voor aanvang, in de pauzes en na afloop, in de foyer pure chicago blues van robbert fossen en peter struijk. het was een geweldige avond met retegoeie bluesmuzikanten in een in opzet en omvang aangenaam bescheiden festival. hoop er volgende jaar weer bij te zijn, dit was echt genieten.

overigens heb ik blijkbaar bij mijn vorige bezoeken aan chicago iets gemist, ik moet nu zeker nog een keer terug en dan op zoek naar de bluesscene: volgens toronzo cannon zijn de blues in chicago ‘ondanks de verhalen’ zeven avonden in de week tot diep in de nacht nog altijd springlevend. ben benieuwd. intussen: toronzo cannon, onthou die naam, die vent is echt goed. zijn bandleden overigens ook. een theatrale en af en toe zeer komische ronnie hicks op orgel (hij speelde ooit bij kool & de gang las ik ergens), christopher alexander, stevig maar heel diendend, in knalrood pak op drums en een uiterst bescheiden maar solide dave forte op basgitaar. een geweldig optreden, die man weet hoe hij het publiek met zijn blues en een paar rock ’n roll klassiekers, al dan niet met zijn tanden, moet bespelen. een daverende slotact.  

guy davis opende de avond, hij had met zijn kompaan poggi nu maar een klein uur om een keus uit zijn repertoire te spelen, het werden ongeveer alle hoogtepunten uit het optreden van afgelopen donderdag. het was minstens zo goed of zelfs beter (I wish I hadn’t stay away so long) maar davis lijkt met zijn akoestische muziek geloof ik toch meer een bluesman voor de kleine zaal. de energieke poggi kan met zijn huilende en snerpende mondharmonica op elk podium staan, maar vergeleken met het mooie intieme concert afgelopen week in dat kleine zaaltje in de brabantse provincie blijft davis in de grote zaal van lantarenvenster een beetje aan de vlakke kant. maar dat valt misschien pas op als je het verschil hebt meegemaakt.

daarna iemand die werd aangekondigd als muzikale duizendpoot en alleskunner, duke robillard die (zo werd mij verteld) met zo ongeveer iedereen die er in de wereld van de blues werkelijk toe doet heeft samengewerkt. kan zijn, maar ik vond zijn optreden eerlijk gezegd nogal vlak en routineus. alleen het openings- en het slotnummer (ik ben de titels kwijt- na een korte nacht en veel bier) klonken echt goed, vooral geïnspireerd. wel een heel goede begeleidingsband met een echt heel erg goeie bruce bears aan de vleugel en op het (hammond?-) orgel. (bruce geeft trouwens ook pianoles.. zie zijn site, brucebears dot com)

(vlnr ronnie hicks op orgel, christopher alexander drums, dave forte bass en toronzo cannon)