grolloo blues village

Grolloo, Drente, is Blues Village sinds Harry Muskee er in de jaren zeventig kwam te wonen. Het eerste Holland International Blues Festival dat afgelopen vrijdag en zaterdag 3 en 4 juni werd gehouden is te zijner gedachtenis. Tienduizend man opelkaargepakt midden in het dorp rond een megatent en een paar tafels en stoeltjes (honderd stoeltjes voor tienduizend man, dat was lachen:  wie eenmaal een stoeltje had bemachtigd ging daar niet meer van af, het blijven bejaarden die bluesliefhebbers). Verder een batterij vreettenten en wat bierkramen. Het terrein is duidelijk te klein voor zoveel mensen, wie wil zitten of ademhalen moet dat buiten het hek doen, in het dorp dat de bezoekers graag ziet komen, de prijzen zijn er naar. Anderzijds is de plaatselijke dorpskruidenier tijdens het festival 24 uur per dag open, dat dan weer wel, een aandoenlijk detail.

Ondertussen alle dagen vijfentwintig graden, met de fiets van het kampeerterrein in de bossen naar het dorp, een half uur verderop. Prachtig concert meegemaakt van Beth Hart, vrijdagavond. Wat een stem, wat een vrouw. Een echt podiumbeest, ik ben een groot fan van haar. Ze moet meestal op gang  komen, ook deze keer weer, maar na twee, drie nummers voelt ze zich goed, maakt contact met het publiek, flapt er weer van alles uit, scheldt in het rond, lacht zich te barsten en zingt fenomenaal prachtig the blues. Onvergetelijk zijn de prachtige uitvoeringen van I’d rather go blind en van My California, een nummer van haar gelijknamige album uit 2010, ik had het niet eerder live van haar gehoord. Ze speelde het solo, de band kwam daarna terug voor het slotapplaus. Een  ontroerend mooie toegift, vond ze zelf ook. Gek mens die Hart en een waanzinnig goeie bluesmuzikant.

Ana Popovic was er eerder die vrijdag, ook een dame met veel verschijning en veel blues. Daarna Juuls Holland met orkest, allemaal prima, maar daarvoor ga je niet met z’n tienduizenden naar Grolloo. Zaterdag kwam JJ Grey langs, ik zag er naar uit, had hem vorig jaar gezien op Harvest Blues in Fredericton, aan de oostkust van Canada. Misschien was bij mij de verrassing er af, of was er iets met zijn stem, ik vond het een wat teleurstellend en vlak optreden. Op Harvest vorig jaar had hij er duidelijk zin in, nu leek hij nerveus, of zoiets, timide, vond het merkwaardig. Hoop op een beter terugzien, ergens.

Supersonic Blues Machine noemen ze zich, gitarist Lance Lopez uit Texas, drummer Kenny Aronoff uit Indiana en producer en bassist Fabrizio Grossi uit California, ze zijn sinds 2012 een band, als het zo uitkomt. Daarnaast hebben ze een telefoonlijst met bevriende muzikanten zo dik als de telefoongids van LA. Ze hadden twee grote namen uit het blues en rockcircuit naar Grolloo meegenomen: de immer heftig bluesjankende gitarist en harmonicaspeler Walter Trout (hij kan twee nummers aan, dan moet hij aan de zuurstof) en Billy F. ‘brown tone’ Gibbons, een van de twee baarden van ZZtop, goed voor een stevig potje Amerikaanse bluesrock. Warren Haynes speelt ook vaak met ze mee, die was onlangs nog met Gov't Mule op Moulin Blues. Walter Trout bracht met de band een emotioneel eerbetoon aan, wie anders, BB King, en de tent ontplofte bij de opkomst van Billy ‘brown tone’ Gibbons op de klanken van La Grange, de alltime hit van ZZtop en binnenkort, volgens de heren, wie weet, het volkslied van Texas. Aanstekelijke bluesrock, ik verwachtte een Texaans uurtje in de hitte van Drente, het werden twee nummers, na een flink kwartier was het klaar. Trout is eind van het jaar terug in Nederland, Gibbons ZZtop is al eind deze maand in Amsterdam (HMH). Overigens verdienen veel Amerikaanse bluesartiesten hun brood in Europa, het is niet alleen uit liefde voor de muziek dat ze hier zo vaak komen opdraven, zelfs voor een enkel optreden van een uur, of korter. Trout en Gibbons kwamen voor twee nummers elk. Maar juist zij hoeven het dan weer niet voor het geld te doen.

Derek Trucks en Susan Tedeschi met band (elf man, inclusief blazerssectie) klonk zaterdagavond als een intellectueel antwoord op de Texaanse rauwdouwersrock van ZZtop cs. Technisch en muzikaal hoogstaand vakwerk. De vrouwelijke trombonist valt op, en de zwarte dwarsfluitspeler Kofi Burbridge en ook Mike Mattison die de zang afwisselt met Tedeschi. Muzikaal middelpunt blijft Derek Trucks, ongetwijfeld de beste bluesgitarist van dit moment, die man kan echt alles met zijn (slide)gitaar, zingen, janken, brullen. Alleen niet lachen, er kon zaterdagavond bij Trucks één flauwe glimlach af, aan het eind van de toegift Angel from Montgomery, aan het ultieme slot van de avond toen hij en z’n echtgenote Tedeschi door Bonnie Raitt op het podium werden gehaald voor een klassieke bluesfestivaljam waar jammer genoeg niet meer bluesgasten van het festival bij aansloten, waarschijnlijk al onderweg naar het vliegveld of naar bed. Trucks pakte daar nog één keer uit in een prachtige solo. De andere muzikanten deden ook allemaal hun ding maar Trucks is een klasse apart.

Ik zag Bonnie Raitt in Grolloo voor het eerst live. Zoals ze op het podium staat, spreekt, lacht en zingt ze als de koningin van de muziek. Niet eens van the blues, want wie daar de koningin van is moet BB King naar de kroon kunnen steken, ik zou niet weten wie daarvoor in aanmerking komt. Raitt kent elke noot, deelt beurten uit, lacht, bepaalt, beslist. Ze weet van het hele optreden precies het hoe, wat, waar en wanneer. Deelt complimenten uit, dankt haar bandleden uitvoerig, Mike Finnigan, toetsenist en zanger, meestergitarist George Marinelli, al 25 jaar begeleider van Raitt en Ricky Fataar, de zuidafrikaanse drummer. Een retegoed ingespeelde band, technisch perfect onder strakke regie van Raitt. De spanning van het onverwachte kwam pas bij de toegift, een prachtige Angel from Montgomery samen met Tedeschi en Trucks (die van haar mocht wegblijven, zei Raitt eerder, het ging haar om Susan, nee, geintje, kwam er achteraan). Een mooi afscheid van een geslaagd festival dat de komende vijf jaar begin juni Grolloo zal aandoen. De bewoners vinden het best, er valt een hoop te verdienen aan de bluesbejaarden uit het westen. De boer die zeven hectare van zijn weidegrond aan de festivalorganisatie heeft verhuurd als parkeerplaats, voor de komende vijf jaar, zag ik gisteren zeer tevreden rondlopen. Met zijn vrouw, die in de boerderij een winkeltje heeft en fietsen verhuurt. Kom maar op zeggen ze, neem vooral je portemonnee mee. Eerst maar eens de line up van volgend jaar afwachten, 9 en 10 juni 2017. Eric Clapton? Joe Bonamassa? Kenny Wayne Sheperd? Voor minder gaan we niet.