cw stoneking in haarlem

cw stoneking, uitvinder van de jungle blues, was weer in nederland, een paar dagen maar, zag hem gisteravond in het patronaat in haarlem. ik ben een fan van hem dus als hij enigzins in de buurt een concert geeft ga ik er heen. er gaat niets boven zijn muziek live te horen spelen, zijn karakteristieke stem te horen (via de radio hield ik hem aanvankelijk voor een oude bluesmuzikant uit new orleans, maar stoneking is van 1974) zijn presentatie, zijn ietwat onaangepast gedrag (het is wel een australiër, daar kan het ook aan liggen) zijn humor en zijn  aanstekelijke jungle blues muziek.

 

bij zijn vorige tour had hij een bescheiden band meegenomen waarbij de blazers waren vervangen door twee achtergrondzangeresjes; dit keer heeft hij drie jonge meiden bij zich die èn de backup vocals doen èn hem begeleiden op bas, drum en, jawel, bassaxofoon, bijkans groter dan het meisje zelf. ze doet het zo te zien en te horen ook nog niet zo heel erg lang, dat geldt ook voor de bassiste die stijf van de zenuwen keurig de baspartij plukt, blij dat ze geen al te grote fouten maakt. dan blijkt  de jungle blues van stoneking nog behoorlijk ingewikkeld. dat hoor je vooral als de samenwerking een beetje schuurt, verwarring over hoe een nummer begint en eindigt, dat soort dingen, geen groot probleem hoewel het soms pijn doet: de houterige begeleiding van de dames deden de klassiekers I hear the marchin of the drum en brave son of America  klinken als slecht uitgevoerde covers. maar dan doe ik stoneking en vooral de drumster te kort, die was echt okè. brutaal en diendend als het moet, een meid met flair en uitstraling. stoneking staat daar dan toch een beetje bij als de favoriete docent tussen de mooiste meisjes uit de eindexamenklas. enfin, verder prima optreden, veel nummers van zijn laatste album gon’boogaloo met het gelijknamige we gon boogaloo als stevige uitsmijter, een fantastisch swingend nummer waarbij stoneking voor het eerst even los ging op z’n gitaar.  

geen akoustische versie van jailhouse blues, helaas, maar dat nummer hadden we in het voorprogramma al gehoord, als cover; ook daar drie vrouwen, ze noemen zich the mournin’ glories, driestemmige country, folk en blues op wastobbe bas, ukelele, banjo en klarinet. voertaal is amerikaans, hun woonplaats rotterdam, althans van een van hen, ze komen uit frankrijk, canada en ‘mississippi’ en niet: ‘de vs’ – dat maakt de verbinding met de blues makkelijker. ze spelen covers en een paar eigen nummers, oude folk en mississippi blues uit begin vorige eeuw en eerder, eigen bewerkingen voor drie vrouwenstemmen. ze waren bloednerveus, spelen nog niet zo heel lang samen, hebben net een website laten bouwen en hun eerste twitter verstuurd, kortom, zijn duidelijk nog ‘in ontwikkeling’.

dat ‘mournin’ komt naar eigen zeggen door mislukte, afgebroken en opgezegde relaties en een zelfmoord van de nederlandse vriend van een van hen. tamelijk heftig allemaal maar inmiddels kunnen ze het zo te zien wel aan, het inspireert ze tot het schrijven van murderballads (‘hoewel het slachtoffer en onderwerp van mijn doodswens nog leeft, tenminste voor zover ik weet’ aldus een van hen). de vrouwen blijven er vrolijk onder, ik vond ze leuk. en ze hebben een goeie stem, dat scheelt ook. ze moeten het voor een groot deel nog van hun act hebben maar als doorgaan breken ze ongetwijfeld op een dag door, in het circuit.

                              stoneking vervangt een gebroken e-snaar ('bastard') na het eerste nummer