Matt Andersen op DuvelBlues in Puurs

DuvelBlues is een klein, sympathiek eendaags bluesfestival dat zich jaarlijks afspeelt op de laatste zaterdag in mei, in Puurs, net onder de rook van Antwerpen. Dit jaar verplaatst (naar verluidt op de 'oude plek' ) naar een klein sportterrein aan de Kaardijkstraat in Ruisbroek/Puurs, met een minuscuul dus overvol kampeerterreintje zonder water of sanitair, dat was een beetje jammer. Voor het overige een uitstekend georganiseerd festival, met afgewisseld op twee podia, van half drie s'middags tot kwart voor een 's nachts bijkans non stop blues. Waaronder een geweldig swingende Davina & the Vagabonds, wat een fantastische stem heeft dat mens, gaat dat zien, ze staan volgende week zondag op Ribs&Blues in Raalte.

                                                            Davina & the Vagabonds

Het duo Hat Fitz en Clara Robinson kende ik van een eerdere aflevering van MoulinBlues, het Australisch/Ierse echtpaar heeft hun repertoire inmiddels weten uit te breiden en is, zoveel jaar later, volledig op elkaar ingespeeld. Een mooi optreden met 'Power', een van mijn favorieten, als hoogtepunt (dat nummer komt ook vaak langs in de MoulinBlues versie, op debluesradio). Puurs was hun afsluiting van een vijfweekse tournee, ze zijn deze zomer niet meer te zien. Wel zijn er plannen voor nieuwe opnamen, mogelijk met gospelkoor...

cara robinson

                                                           Hat Fitz & Cara Robinson

En jawel, daar is hij weer, Matt Andersen was dit jaar te gast op DuvelBlues. Ditmaal weer solo, zoals ik hem een aantal jaren geleden heb leren kennen, in de kleine zaaltjes van Nederland. Geen nieuw werk van hem bij zijn eerste optreden in Belgie, maar hij speelde de bluesnummers uit zijn bekende repertoire nog intenser, doorleefder (kan dat?) dan ik me kan herinneren, Favorieten als Bold and Beaten, So Gone Now en She Comes Down speelde hij niet (en hij heeft de schurft aan verzoeknummers) desondanks een fantastisch optreden, hij pakte de zaal vanaf het eerste nummer en liet niet meer los. Zittend, ditmaal, voor het eerst in de tien, vijftien keer dat ik hem zag. Maar het was ook onwaarschijnlijk warm, buiten én binnen.

                                          
(Matt lijkt hier erg boos maar hij wil alleen maar weten hoeveel tijd hij nog heeft (voor een extra nummer)

Elk jaar weer denk ik hem voor het laatst te hebben gezien, maar zijn enorme lijf lijkt zijn energie vooralsnog niet in de weg te zitten. Ik hoop hem eind van de week nog eens te zien, zaterdag in Amen, maandag in Raalte, op Ribs & Blues..

                                                                      ..duvel blues..