MoMA in Parijs

Het MoMA in New York is de moeder van alle moderne kunst musea over de hele wereld, het heeft de moderne kunst als stroming zo’n beetje uitgevonden. Vanaf de oprichting in 1929 koopt het werk aan van elke moderne kunstenaar die er ook maar een beetje toe doet. Inmiddels is het MoMA het  rijkste en grootste Moderne Kunst Paleis ter wereld met de mooiste en meest uitgebreide collectie. En daar kan de komende jaren weer flink wat werk aan toegevoegd worden dankzij een enorme erfenis van de laatst overleden multimiljardair David Rockefeller. In de jaren tachtig ben ik er ooit een keer geweest, tijdens een kort bezoek aan New York, sindsdien is het er niet meer van gekomen. Maar nu was er de tentoonstelling  Being Modern: MoMA in Paris in het Fondation Louis Vuitton in Neuilly sur Seine, een buitenstad van Parijs.

MoMA in Parijs is een chronologische exposé van wat het NewYorkse museum in de loop van haar bestaan zoal aan moderne kunst in haar collectie heeft opgenomen. Van de meest bekende moderne kunstenaars hangt of staat er wel iets, en dat is naar mijn idee tegelijk de zwakte van deze expositie. Het geheel heeft iets weg van een kelder-opruiming: het zijn  allemaal beroemde kunstenaars, maar het zijn niet hun allerbeste werken.

Inhoudelijk klopt het allemaal, natuurlijk. De chronologie van de aankoop, de uitbreiding van het museumgebouw van MoMA, het groeiende budget, het wordt allemaal keurig verteld en in perspectief gezet. Bijvoorbeeld, van Pollock toont men Echo Nr 25, 1951, waarmee hij zijn ‘drippings’ periode lijkt af te sluiten. Hopper is aanwezig met een klein werkje uit de tijd voor  hij naam begon te maken. En het werk van Rothko, Nr 10 uit 1950, hangt hier als eerste Rothko aankoop van MoMA, maar bovendien was die aankoop in 1952 dermate controversieel dat de toenmalige voorzitter van het bestuur uit protest is opgestapt, want ‘als we deze rommel gaan aankopen kunnen we netzogoed de zaak sluiten’ of woorden van gelijke strekking.

Echo Number 25, 1951 (1951) Jackson Pollock

House by the Railroad (1925) Edward Hopper

Nr 10 (1950) Marc Rothko

Wat dat betreft is er niet zo veel veranderd, het zicht op Boy leading a Horse van Picasso wordt me door een continue mensenmassa ontnomen maar dat ene werk van Rothko kun je in relatieve rust bekijken. Ook Warhol is gezien het aantal selfies dat voor zijn werk wordt gemaakt, nog erg populair. Maar niemand die het in zijn hoofd haalt om zich via de sociale media met een ruige Pollock te laten zien (She-Wolf uit 1943).

Boy leading a Horse (1906) Picasso

Campbell's Soup Cans (1962) Andy Warhol

The She-Wolf (1943) Jackson Pollock

Bij mijn tocht over de vier verdiepingen kwam ik toch wel weer een paar favorieten tegen waarvan ik blij ben ze ‘live’ te hebben gezien. Geen spijt dus, van dit korte bezoek aan Parijs.

Drowning Girl (1963) Roy Lichtenstein

Screentest Bob Dylan (1965) Andy Warhol

September (2005) Gerhard Richter

Woman I (1952) Willem de Kooning

Map (1961) Jasper Johns

Concrete Office Building Project, Berlin, 1923 - Mies van der Rohe

Felt Suit (1970) Joseph Beuys

Let's Walk to the Middle of the Ocean (2015) Mark Bradford

De gekleurde vlakken van de Franse kunstenaar Daniel Buren zijn inmiddels van de glasplaten verwijderd en het ontwerp van Gehry kan weer in oorspronkelijke staat worden bewonderd (zie over het gebouw mijn bericht van 13 juni 2016).