mahler in rotterdam

mahler op zondagavond in de schiecentrale, das lied von der erde. een uitverkochte zaal, publiek ademloos en opvallend stil, weinig kuchen en hoesten, het voorjaar lijkt het beste seizoen voor een klassieke zangvoorstelling.

heb het rommelig beeld en de laat negentiende eeuwse huppelpasjes van de tenor gelaten voor wat het was en vooral geluisterd. kende mahlers symfonie voor tenor en orkest alleen van de grammofoonplaat vroeger thuis. reinbert de leeuw heeft het bewerkt voor het asko/schönberg ensemble en er een harp en basklarinet aan toegevoegd. en een harmonium, om het gemis aan orkestpartijen wat op te vangen.

ik heb niks gemist, vond de muziek prachtig. ook het harmonium trouwens, gevat in een grote houten kist. dat deed me verlangen naar een concertante uitvoering in deze bezetting want daar was niks mis mee. dan had ik wat meer kunnen kijken en de alt wellicht ook wat beter gehoord. iemand had haar gevraagd vooral veel heen en weer te wandelen, waarschijnlijk dezelfde die de tenor die huppelpasjes heeft aangeleerd.

na een uur weer buiten, vroeg me af of dit nou de laatste keer zal zijn geweest. heb in het publiek en bij de uitvoerders weinig typische linksmensen kunnen ontdekken. de haat en rancune tegen alles wat kunst heet is er bij de huidige beleidsbepalers niet minder om.

volgens de fractievoorzitter van de vvd in de tweede kamer zijn voorstellingen als deze totaal overbodig, want je kunt toch netzogoed thuis een plaatje opzetten. wat rest is de herinnering aan een mooie muziekavond, daar zal ik het de komende jaren mee moeten doen.