Hazmat Modine in Rotterdam

gisteren een fantastische avond met Hazmat Modine, een band uit New York met ongelofelijk aanstekelijke swingende muziek van het soort blues dat ik nooit  eerder heb gehoord. Briljant geschreven nummers, grappige teksten, intelligente muziek, ongelofelijk goed gecomponeerd en technisch onwaarschijnlijk goed uitgevoerd, zowel in het samenspel als de solo improvisaties.
Echt grote klasse.

Hun muziek klinkt in de verte als blues uit New Orleans, misschien omdat de achtkoppige band voor de helft uit blazers bestaat (tuba, trompet, trombone, saxofoon) die overigens meerdere (blaas)instrumenten beheersen. Maar of je het nou blues noemt, of folk of roots of wat dan ook, dat boeit eigenlijk niet, het belangrijkste is dat je er als toeschouwer erg blij van wordt.

Frontman en oprichter Wade Schuman speelt de mondharmonica, blok- en panfluit en heel af en toe de gitaar en zingt met zijn typische stem van schuurpapier bijna alle nummers, soms samen met gitarist Erik Della Penna die ook af en toe solo zingt.

Het is een merkwaardig gezelschap, vrijdagavond op het podium van Lantaren Venster. De acht muzikanten lijken totaal niet bij elkaar te passen, de drie vrouwen komen duidelijk ieder van een andere planeet, de tubaspeler, de enige donkere muzikant, scharrelt met zijn mega-toeter wat onhandig over het podium, niemand lijkt op hem te letten. Het is een samengeraapt zooitje. Maar wat een waanzinnig goeie muzikanten.

Hazmat Modine, wereldberoemd behalve hier in Rotterdam, kreeg bij hun enige optreden in Nederland de grote zaal van Lantaren Venster maar voor de helft gevuld. Schuman was zichtbaar teleurgesteld, ik denk niet dat ze zo weinig belangstelling gewend zijn, maar daar zette hij (en de bandleden) zich snel over heen. Wat een stem, wat een muziek, ik had een top avond.