Beth Hart in TivoliVredenburg

Voor de tweede keer in een jaar tijd was ik in de gelegenheid een concert mee te maken van blues fenomeen Beth Hart. In Parijs zag ik haar met haar driemansband, bij het concert in Utrecht, aangekondigd als een solo optreden, werd ze voor een groot deel van de nummers begeleid door gitarist Jon Nichols, met wie ze naar eigen zeggen al haar halve leven lief en leed deelt, muzikaal en persoonlijk, ze riep iets over een mislukte liefdesrelatie, maar daar verstond ik de helft niet van. 

Beth Hart in Tivoli

TivoliVredenburg mag dan verbouwd zijn, in de nok van de grote zaal is niks veranderd, ik zat daar verschrikkelijk slecht, totaal geen beenruimte, nog minder dan in een vliegtuig van Transavia, en het geluid is daar bovenin ook niet al te best. Hart kletste er behoorlijk op los, daar heb ik dus weinig van meegekregen. Muzikaal was het allemaal prima, tot ergens richting het einde de lage tonen begonnen door te dreunen en het geluid tamelijk gruizig werd, jammer.

Enfin, ik klaag meer dan me lief is, het was ondanks die beroerde omstandigheden een mooie avond, Beth Hart is een fantastische muzikant, een tof wijf met prachtige liedjes en een fantastische stem. In Parijs had ze al verteld dat ze in de heer was, in Utrecht werd dat nog eens bevestigd, door wat ze zei (dacht ik te hebben verstaan) tijdens de intro’s van  nummers als Bottle of Jesus, Chocolate Jesus, en het bekende St Theresa dat ze in Parijs ook al solo zong, alleen op het podium, zichzelf op de piano begeleidend. 

Haar echtgenoot Scott, waar ze elk concert wel een verhaal of opmerking over heeft, was er ook in Utrecht niet bij, maar wel in de intro van Jealousy waarin ze zichzelf mooi te kijk zet als hyperhysterisch jaloers kreng (als Scott uit het raam van de auto keek, op zoek naar een winkel ofzo, riep ze al naar wie kijk je, wie loopt daar) (dacht ik te hebben verstaan).

En een ander, voor mij nieuw fenomeen deed zich voor, een paar keer zelfs, Beth Hart die, inmiddels al een paar jaar van de drank af, haar tekst kwijt is, en tamelijk serieus kwijt, ze wist het echt niet meer. Chocolate Jesus moest opnieuw ingezet, met dank aan Jon Nichols, maar die was al in de coulissen toen Beth Hart tijdens haar laatste toegift tot tweemaal toe afhaakte bij Leave the Light on, nota bene een van haar allergrootste hits, ze speelt dat nummer elke week tien keer ofzo, jaar in jaar uit (ze schreef het in 2003). 

En toch vergeef je het haar onmiddellijk, door hoe ze met zo’n blackout omgaat (kan iemand in de zaal me helpen? Of even op z'n telefoon kijken hoe dat liedje verder gaat?) en ook door de sympathie en krediet die ze tijdens het concert heeft opgebouwd, ze legt haar hele ziel en zaligheid in haar optreden waardoor wij, het publiek, het gevoel krijgen getuige te zijn van iets unieks, een concert speciaal voor ons. Terwijl ze de volgende dag in Basel, Zwitserland, dat kunstje natuurlijk gewoon weer herhaalt. Maakt me niet uit, ik ben er de volgende keer weer graag bij.