Leyla McCalla in Rotterdam

Een jonge vrouw die blues, jazz en cajun zingt en speelt op cello, gitaar en banjo, dat trok mijn aandacht, de nieuwsgierigheid was gewekt en ik werd niet teleurgesteld. In een redelijk spontane actie zondagmiddag het concert bezocht van de Amerikaanse muzikante Leyla Mccalla uit New Orleans in LantarenVenster.

Ze was één keer eerder hier in Rotterdam, blijkt, we zitten naast fans die haar vaker hebben zien optreden. Ze trekt verrassend veel bezoekers, de grote zaal van LantarenVenster is voor driekwart vol. Het werd een bijzondere en ook spannende muzikale toegift, zondagmiddag, na het wat katerige slot van an evening with the blues, de zaterdagavond ervoor.

Leyla Mccalla zingt in meerdere talen en speelt de daar bijbehorende stijlen allemaal door elkaar, soms zelfs in één nummer, waaronder de blues, cajun, jazz, tot een paar Haïtiaanse volksliedjes die de pan uit swingen (met alleen zitplaatsen werd ik tot stilzitten gemaand).

Mccalla is dus van Haïtiaanse komaf, wat ze in ongeveer elk praatje benadrukt, ze zegt het zelf ook, hoop dat jullie nu weten dat ik van Haïtiaanse afkomst ben, ze is sowieso erg grappig in de beschrijvingen van haar nummers en muziek, haar band kondigt ze aan als oud en ruig, maar wat we zien zijn drie ideale schoonzonen, stuk voor stuk heel brave keurige jongens, niks ruig aan, maar belangrijker, ook goede muzikanten, Peter Olynciw op staande bas (en electrisch), Shawn Myers op drums en David Hammer is een zeer talentvolle sologitarist.
Mccalla speelt banjo, cello en (electrische) gitaar en heeft een prachtige stem - die klinkt als Norah Jones, maar daarmee doe ik hen allebei tekort.

Op Spotify kun je al haar albums afluisteren, alleen die volksliedjes kan ik nergens terugvinden, het zijn covers, liedjes van Haïtiaanse muzikanten, waaronder een voetballer, begreep ik, ze speelt die nummers blijkbaar alleen live.

onderstaande info komt van de site van LantarenVenster:

In 2014 bracht Leyla McCalla haar debuutalbum Vari-Colored Songs uit, waarop invloeden uit haar jeugd zijn samengebald: haar Haïtiaanse afkomst, kamermuziek van Bach, de jaren dat ze in Accra, Ghana woonde en haar jeugd in New York. Maar ook de poëzie van de Afro-Amerikaanse dichter Langston Hughes is nooit ver weg. Heimwee naar voorbije tijden en bovenal het moerassige geluid van New Orleans met z’n klagende snaarinstrumenten. Dit album werd door de London Sunday Times en Songlines verkozen tot album van het jaar. 

Leyla’s derde album The Capitalist Blues, produceerde ze voor het eerst met een band: King James and the Special Men, geleid door Jimmy Horn. Geïnspireerd door het verdeelde klimaat in Amerika maakten ze een verzameling songs over de psychologische en emotionele invloed van het leven in een kapitalistische maatschappij, 'een systeem waardoor mensen zich soms geïsoleerd gaan voelen en zichzelf kwijtraken, De Capitalist Blues staat voor dit gevoel, en de songs van het album zetten je aan om je hier niet in te verliezen en je te verzetten.' 

de foto's maakte ik zelf, met telefoon en een Sony cameraatje, klikken voor een grotere afbeelding