Joey Gilmore en Guy King in LantarenVenster

Afgelopen zaterdagavond de 29^e editie van evening with the blues in LantarenVenster, vaste prik in mijn agenda, sinds het evenement van Tiel naar Rotterdam is verhuisd. Het lukt de programmeurs elk jaar weer om een paar verrassende acts naar Rotterdam te halen, voor mij een mooie gelegenheid om de (voor mij) onbekende bluesmuzikanten te leren kennen, de meesten komen zelden of nooit naar Nederland. Toronzo Cannon, Guy Davis, Duke Robillard, Earl Thomas en Chris Cain hebben er sinds hun optreden een fan bij. Voor wat het waard is, voor een paar duizend luisteraars op Spotify per maand, krijgen de artiesten maar een paar tientjes per jaar, zei Dayna Kurtz laatst, ik ben haar inmiddels maar gaan sponsoren..

Ook deze editie van evening with the blues weer twee voor mij onbekende bluesmuzikanten, mannen die ik graag nog eens terug zie. 

Joey Gilmore met Fat Harry & the Fuzzy Licks

Bluesveteraan Joey Gilmore (75) wordt bij zijn tour begeleid door Fat Harry & the Fuzzy Licks, een steengoede ervaren Nederlandse bluesband en een stevig muzikaal vangnet voor Gilmore, die ondanks zijn enorme omvang breekbaar oogt, hij loopt moeizaam en kan niet al te lang meer staan. Maar wat een presentatie. Klassiekers volgen elkaar in rap tempo op, Can’t kill nothin, Letting a good thing go bad, Breaking up somebody’s home, Wishing well, The Ghosts of Mississippi. Heerlijke blues.

de setlist van Gilmore

Gitarist en zanger Guy King (42) is de voormalige bandleider van de in 2006 overleden Chicago blues zanger en gitarist Willy Kent, op Youtube staan een paar live nummers van hem en de band waarin Guy King een prominente rol speelt. 

Guy King  zaterdagavond in LV

Het laatste album van King, Truth uit 2015, is op Spotify te luisteren, maar live is altijd beter. Overigens, Guy King klinkt weliswaar erg naar de blues, maar de in Israël geboren blanke muzikant heeft zijn artiestennaam samengesteld uit twee van zijn favoriete muzikanten, Buddy Guy en Albert King.

Guy King is een begenadigd gitarist met een goeie zangstem. Hij en zijn driekoppige band zijn perfect op elkaar ingespeeld, King is bezig aan een kleine tour door Europa, voornamelijk Frankrijk geloof ik. Ze spelen Chicago blues, een uur lang, vol overtuiging en concentratie, dat vroeg King ook van zijn publiek (do you hear me?!). Hij zei er nog net geen goddammit achteraan, het moet wel leuk blijven. Maar met de stijgende populariteit van het evenement (het is steeds eerder uitverkocht) neemt ook het aantal nitwits en kakelkutjes (m/v) toe, dat ouwehoert maar door, zonder enige aandacht voor wat er op het podium gebeurt. Wanneer Guy King een paar keer tijdens zijn overigens retegoeie solo improvisaties het volume terugbrengt naar bijna nul, moeten de ergste kletshufters in de zaal tot stilte worden gemaand. Kom dan niet of ga in de foyer staan ouwehoeren, denk ik dan, nou ja, klootzakken heb je overal.

Guy King in LantarenVenster

An evening with the blues kent traditiegetrouw drie acts, de kleinere acts in de foyer voor aanvang en in de pauzes van twee keer een half uur bewaard de organisatie schijnbaar voor de feestelijke edities (dus wie weet, volgend jaar tijdens de 30^e editie weer). En de slotact is voor de beste van de avond, met alle respect voor de overige muzikanten, tenminste, dat was tot en met de vorige editie zo. Dus Toronzo Cannon nà Duke Robillard, Earl Thomas vóór Chris Cain, dat werk.

Michelle Davis

Over de slotact van deze editie kan ik kort zijn, dat was helemaal niks, een totale miskleun van de organisatie. Niet dat Michelle Davis per se slecht is, ik heb haar eerder zien optreden in Rotown, dat was op zich oké, maar ze past domweg niet op een bluesavond als deze. En al helemaal niet als slotact, nota bene. Totaal misplaatst.

Behalve dat Davis en haar showband (bijna) niks met blues heeft, ze speelt voornamelijk funk, is het ook een gemakzuchtige keuze. Davis is een halve Nederlander, zo vaak is ze op de Nederlandse podia te vinden. Moet kunnen, vind ik ook, maar als je haar graag wilt zien zijn er zat mogelijkheden, in Rotterdam, of waar dan ook in Nederland.

Ik kom voor gasten die nauwelijks in Europa te zien zijn, zoals vorig jaar, Earl Thomas en Chris Cain, of Guy King, die tot vorige week überhaupt nooit in Nederland was geweest, en zaterdagavond dus voor het eerst in Rotterdam. Speciale bluesconcerten van een uur, met bijzondere bluesartiesten, dat zou an evening with the blues moeten zijn.

Davis riep al na het eerste nummer, Shine a light, het enige beetje bluesy nummer dat ze in huis heeft, dat ze de blues helemaal zat was: enough is enough. Ze vond het hoog tijd voor some funk.
Jaja, een beter slotact kan de organisatie van een bluesfestijn zich niet wensen...

Enfin, ik heb het einde niet gehaald, ergerde me niet zozeer aan de funk van mevrouw Davis maar wel aan die irritante showband jochies die op dat podium stonden te doen alsof ze muzikanten zijn, wat een gênante vertoning, na al die ras bluesmuzikanten eerder die avond, met meer talent in hun pink dan die hele showband bij elkaar.