moulin blues in ospel

het moulinblues festivalterrein in ospel

 

een bluesmarathon van 14 uur en me geen moment verveeld, het was geweldig afgelopen zaterdag op het moulinblues festival in het limburgse ospel. ik ging er heen voor matt andersen die daar zijn europese tour afsloot samen met the mellotones die speciaal voor dit concert uit halifax, nb, canada waren ingevlogen. matt en de jonge jongens van de band kennen elkaar goed, spelen regelmatig samen op diverse bluesfestivals in canada en nu dus voor het eerst in nederland. ik wilde de kans om ze samen live mee te maken uiteraard niet missen.

          

                                   matt andersen en the mellotones bouwen hun set op




de organisatie had matt andersen en the mellotones als afsluitende act geprogrammeerd, een bijzondere keuze, want niet erg voordehand liggend op een bluesfestival waar ook selwyn birchwood, mr sipp en kent burnside optreden

mr sipp - 'the Mississippi blues child' op het hoofdpodium

 

 

 kent burnside (geflankeerd door jj holiday en jimmie wood in roze pak)

 

dat zijn stuk voor stuk absolute topacts in het blues circuit. de een nog talentvoller, swingender en overrompelender dan de ander, echt geweldig om hun muziek live te leren kennen en mee te maken. vooral genoten van selwyn birchwood, een zeer talentvolle meesterlijke gitarist, wat kan die man spelen. ongelofelijk goed (je zou hem eerder op northsea jazz verwachten dan in het middagprogramma van een bluesfestival (maar misschien had ie ’s avonds al iets anders te doen)).

eerder op de dag hadden hat fitz en zijn vrouw cara robinson (wat een stem en vooral, wat een vrouw..) al veel indruk gemaakt bij hun twee optredens in de kleine tent op het festivalterrein.

                                        ('here they are: cara robinson' (check hun hit 'power')

en toen, rond middernacht, was het tijd voor de tien jonge canadezen uit new brunswick. In tegenstelling tot wat matt gewoon is begon het concert stroef. met (au!) veel te schel (au! au!) te hard piepend en krakend ontzettend slecht geluid. merkwaardig dat zo’n ingewikkelde bezetting zonder serieuze soundcheck wordt voorbereid (vier blazers, versterkte akoustische gitaar van matt andersen en een mega-stemgeluid dat niet elke microfoon kan verwerken). gaandeweg werd het geluid goddank iets beter.

de diehard bluesfans van het eerste uur (grijze baard, dito paardenstaart, gekleed in zwart leer, zware shag of sigaar in het door het leven getekende hoofd) waren toen allang teleurgesteld afgehaakt. hey, play the blues, man!

                                          grote videoschermen aan weerzijden van het podium

de negen muzikanten van the mellotones en matt andersen spelen wel degelijk de blues. maar door de liedjesvorm klinkt het wel iets braver en in elk geval een stuk minder gruizig dan de blues van bijvoorbeeld kent burnside of mr sipp. die neemt tijdens een lange gitaarsolo een bad in het publiek, groet de fans, schudt handen (zonder zijn gitaarspel te onderbreken) verdwijnt volledig uit beeld tussen de honderden toeschouwers terwijl hij ondertussen vrolijk doorspeelt. met een voorspelbare ontlading als mr sipp (pseudoniem voor de piepjonge zeer talentvolle castro coleman) uiteindelijk weer op het podium verschijnt en daar met veel energie in nog eens tien minuten naar een nieuwe onvoorziene climax speelt. of de bijkans kolkende blues van burnside en zijn gelegenheidsband, dat is andere blues dan de ‘eerlijke’ meer akoestische blues die matt andersen in zijn relatief korte nummers te bieden heeft.
hoewel band en solist na een uur hoor- en zichtbaar beter op elkaar raakten ingespeeld. toen werden de nummers allengs uitgebreid met solo’s en welkome bluesvariaties. hoedanook, het laatste deel van hun optreden was grandioos prachtig, een hele  mooie versie van so gone now, met scheurende saxofoon, devils bride met de stem van andersen op orkaankracht en een lekker vol en vet mellotonesgeluid (vooral gekenmerkt door de vier blazers en het hammondorgel), puur genieten.     

 

om iets over half twee vannacht sloot matt andersen het concert af met een prachtige toegift, een ontroerend mooie versie van with a little help from my friends. dat lennon-mcCartney nummer staat al lang op het repertoire van andersen & the mellotones maar ik ben heel dankbaar en blij die nu live te hebben meegemaakt. een mooi afscheid, hoop hem snel weer aan het werk te horen. wellicht op het harvestbluesfestival in fredericton, new brunswick, canada. als het me lukt daar bij te zijn, wie weet. anders een andere keer.

                                         kamperen tussen de caravans van bejaarde bluesfans