Fantastic Negrito in Bitterzoet

Afgelopen maandag ging ik naar een concert in Bitterzoet, Amsterdam. Ik was er nog nooit geweest, en dat had beter zo kunnen blijven. Het zaaltje, gevestigd in de kelder van het voormalige Werktheater aan de Spuistraat, schuin tegenover de voormalige regieopleiding van de Amsterdamse theaterschool, is alleen via een paar sluip-door-kruip gangetjes en trappen te bereiken.  

Eenmaal binnen staan daar drie tot vierhonderd jongeren opeengepakt, het benauwde hok is afgeladen stampend vol, voller dan een Japanse metro tijdens het spitsuur in Tokyo, maar dat maakt die kinderen om mij heen niet uit, ze dansen, springen, staan op mijn tenen, tegen elkaar te schreeuwen, zwaaiend met hun armen, het bier klotst uit de glazen, over mij heen, ze rammen hun ellebogen in mijn maag, ik ben er niet, voor hen, ik ben blijkbaar één geworden met de paal waar ik tegen aan word gedrukt. Het is een van de meest hachelijke, angstaanjagende en traumatische concertbezoeken die ik ooit heb meegemaakt. Dat ik hoogtevrees heb wist ik, maar ik blijk ook claustrofobisch, dat is even schrikken.

Ik klaag niet, natuurlijk, ik had ook weg kunnen lopen, dat wil zeggen, mij door de meute heen naar buiten proberen te persen, wat ik uiteindelijk ook deed, ik heb het einde van het concert niet gehaald, maar Bitterzoet is overduidelijk niet voor types als ik, die komen om naar muziek te luisteren. Dit poppodium is bedoeld voor hippe jongeren die zich heel graag vrijwillig laten opeen pakken om te genieten van zichzelf en hun hippe vrienden, terwijl er ondertussen wat hippe muziek wordt gespeeld. Ik heb daar niks te zoeken, ik ben van de vorige eeuw, alles aan mij is net zo voorheen en voormalig als het werktheater of de regieopleiding, het enige verschil is dat ik nog leef en zo stom ben om op een maandagavond naar Bitterzoet in Amsterdam af te reizen.

Dat ik niet meteen naar buiten ben gevlucht is te danken aan de artiest van dienst, Fantastic Negrito. Die naam klinkt als een figuur uit een tekenfilm, het is de artiestennaam van Xavier Amin Dphrepaulezz, een vijftigjarige Afro Amerikaanse blues en soul muzikant van Somalische afkomst, achtste zoon uit een gezin van vijftien, uit in Oakland, Californië.

Fantastic Negrito volg ik al een jaar of wat op twitter, het zijn vaak vrolijke tweets, maar ik ben nooit iemand tegengekomen die van hem heeft gehoord, dus toen ik vertelde waar ik maandag naar toe ging, omschreef ik hem als een punkneger uit Oakland, hoewel het dan eigenlijk punk-zwartje zou moeten zijn, want dat betekent negrito letterlijk.

Xavier Amin Dphrepaulezz is er blijkbaar vaak genoeg voor uitgescholden, hij gebruikt deze spaans-portugese racistische aanduiding als geuzennaam, en om witte mensen, zoals ik, een ongemakkelijk gevoel te geven: ‘you are not black enough’. Negrito houdt ervan om het de mensen ongemakkelijk te maken, het publiek kreeg er maandag vaak genoeg van langs, het enige wat hij van ons land wel oké zegt te vinden is your fucking herring.

Zijn laatste album Please Don’t Be Dead uit juni 2018 dat hij maandag zo’n beetje integraal heeft gespeeld, is behoorlijk toegankelijk. Met als hoogtepunt wellicht Bullshit Anthem met de fijne tekst Take that bullshit, turn it into good shit. Bij gelegenheid heeft Fantastic Negrito die zin ook op een rode pet laten zetten, ongetwijfeld als commentaar op die andere rooie pet, waar de Fat Nixon aanhangers mee rondlopen, maar zelden een afro amerikaan, zelfs Kanye is er alweer van teruggekomen. Bij Negrito slaat het vooral op zijn positieve blik op de wereld en op zijn eigen leven, hij weet hoe het is om bijna dood te zijn, Negrito heeft de gevolgen weten te overwinnen van een zwaar verkeersongeluk waarbij hij na drie weken coma wakker werd met een speelhand die het niet meer deed, althans, dat zei de verpleegster. Maar hij heeft die hand weer aan de praat gekregen, Negrito vertelt het verhaal met veel gevoel voor drama, als intro van Bullshit Anthem. Ook zijn versie van de Amerikaanse blues klassieker In the Pines is erg goed (aka Where did you sleep last night). Soms klinkt hij net als Prince, hij heeft dezelfde hoge uithalen. 

Aan de muziek van Fantastic Negrito ligt het niet, en hij heeft een bijzondere, behoorlijk onvoorspelbare presentatie, op dat kleine podium, maar tering, wat was ik blij toen ik weer buiten stond.  

Fantastic Negrito hoort in Paradiso te staan, dan kan iedereen adem halen, en niet in Bitterzoet, dat is een veel te klein kutfiliaal, fuck it.