CW Stoneking in Utrecht

De Australische bluesmuzikant CW Stoneking deed op zijn korte Europese tour gelukkig ook heel even Nederland aan, ik zag hem gisteravond in de Helling in Utrecht.

Een mooi concert, met een ruime keus uit zijn repertoire, met flink wat verzoeknummers. Stoneking deed of al zijn kopieën van de setlist tijdens deze tournee waren gestolen, iets wat tegenwoordig inderdaad de gewoonte is, na een concert, soms al daarvóór. Dus pakte hij, tot grote hilariteit, zijn iPhone er bij, de technicus had hem zogenaamd de lijst van vanavond geappt, nou ja, dat soort ontregelende grappen dus, hij gaf al snel toe dat hij helemaal niks zag op die telefoon, zijn hersens deden het blijkbaar niet meer. Voordeel van die onzin is dat er meteen een ongedwongen sfeer ontstaat, roep maar wat je wilt horen, meestal ging hij erop in.

Vorig jaar zomer deed hij een solo tour, ik zag hem in juni 2018 in Amsterdam Noord, toen ook al zonder zijn standaard jaren '20 (van de vorige eeuw) kostuum. Gisteren werd hij begeleid door twee bluesmuzikanten, op drums en staande bas, hun namen heb ik niet verstaan, het leken mij achterneven van de Blues Brothers, weliswaar zonder zonnebril maar wel geheel in het zwart, het blueshoedje traditioneel op het achterhoofd, zoals het hoort.

Het concert van gisteravond was de vierde keer dat ik CW Stoneking heb zien optreden en ik heb hem nog nooit in eenzelfde bezetting gezien. Met een grote band inclusief achtergrondkoortje (Paradiso, 2015), met een paar onervaren meiden (Patronaat, Haarlem 2016), solo (Zonnehuis, Amsterdam-Noord, 2018), en nu met twee ervaren bluesmannen. Maar ik kan niet zeggen welk optreden ik het beste vond, hij blijft onder elke bezetting vooral zichzelf en weet elke zaal, en mij, steeds weer voor zich in te nemen met zijn idiote verhalen en opmerkingen, zijn aanstekelijke lach en swingende muziek, hij speelt en zingt altijd met zichtbaar groot plezier. En natuurlijk klonken Marchin'of the Drums en Brave Son of America gisteravond voller en steviger, dankzij de retegoeie begeleiding van de drummer en de bassist, maar een solo uitvoering van Jailhouse Blues, dit keer niet gespeeld, is ook prachtig.

Ik ben benieuwd waar hij de volgende keer mee komt, ik hoop er dan ook weer bij te kunnen zijn. Wie hem nu nog wil zien, inclusief de Belgische support act Handkerchief, moet vanavond naar Arnhem, het is zijn laatste optreden in NL deze tour, daarna gaat hij terug naar Australië.

Hieronder nog wat plaatjes van de support act, een nog wat onwennig spelende bende jonge gasten, die, zoals Dylan dat nooit doet of heeft gedaan, zichzelf niet aankondigen, zodat er dan maar uit het publiek de vraag komt: hallo, wie zijn jullie?? Waarop een schuchter: 'wij zijn Handkerchief.. '.
Frontman gitarist en zanger Christof Annaert blijkt het Engels niet machtig, hij zingt dan ook in het Vlaams, geloof ik, voor zover ik dat heb verstaan. Maar zijn uitleg aan iemand uit het publiek dat hij 'behind the show' zijn cd's zal verkopen, was geestig genoeg.

Handkerchief in de Helling, Utrecht

Christof Annaert, zang en gitaar

Lies Vandeburie, trompet en zang

Lies Vandeburie

Jammer overigens dat de vier blazers van Handkerchief, bariton, tenor en bas saxofoon (!) en trompet, niet samen met Stoneking en de twee bluesmuzikanten zijn gaan jammen, om eerder genoemde Marchin'of the Drums en Brave Son of America dichter bij de oorspronkelijke New Orleans versie te brengen. Nog afgezien van de lol van het samenspelen. Matt Andersen deed dat eerder wel, met de leden van zijn support act Port Cities bij een concert in Dusseldorf, een tijdje terug. Hij speelde toen samen met pianiste Breagh MacKinnon I'm Giving In en ze sloten het concert af met een gezamenlijke jam, wat een prachtige versie opleverde van Neil Youngs Helpless, onvergetelijk.