Matt Andersen in Arnhem

Gisteravond trad Matt Andersen op in de Musis schouwburg, Arnhem. Een enorme, ouderwetse toneelbak in een tamelijk brede zaal met rondom balkons; komt dat wel een beetje vol, dacht ik nog. Het formaat kan de zanger makkelijk aan, ik zag hem ooit optreden in een nog grotere, stampvolle tent tijdens Harvest Blues in New Brunswick.

Musis zaal in Arnhem, gisteravond  (foto geleend van Wim de Koning via twitter, dank) (zit zelf ook braaf te wachten, op de eerste rij)

Ook nu kwam het helemaal goed, de zaal was goed gevuld, zo'n zevenhonderd man. Andersen wordt met het jaar beter, dikker en bekender; hij is een top live artiest, dat blijft nooit lang geheim, de tijd dat hij in Nederland de buurthuizen en café 's langs trok ligt alweer een paar jaar achter ons.

Hoe vaak ik Andersen heb zien optreden weet ik niet, ik ben de tel kwijt, ik ga de plekken nog even na: de eerste keer in Sociëteit Engels in Den Haag (bestaat niet meer), via een buurtzaaltje in Vreewijk, Rotterdam (ook opgeheven) naar Harvest Blues in Fredericton, New Brunswick, daarna, niet per se in die volgorde, Utrecht, drie keer, nog eens in Den Haag (Paard), Tilburg (013), Moulin Blues in Ospel, Duvel Blues in Puurs, het cafeetje in Amer, Ribs&Blues in Raalte, een theater in Dusseldorf.. dan zou Musis Arnhem de veertiende keer zijn dat ik de man zie spelen.

Waarom wil ik dat weten, vroeg ik me af, misschien is het geen goed teken, maar zijn optredens worden steeds makkelijker te 'lezen', om niet te zeggen voorspelbaar, althans voor mij. Support act Erin Costelo, een zangeres uit Halifax, Nova Scotia, een buurtgenoot van Matt Andersen dus, speelt piano; dan mogen we rekenen op een live pianoversie van I'm giving in van het album Honest Man. En verdomd.
In Dusseldorf gebeurde dat ook, met de toetsenist van dienst, Breagh MacKinnon van Port Cities, toen de support act. Op YouTube staat een video waarin Andersen faked dat ie dat nummer op de piano speelt, als grap, zei hij, maar ondertussen is die opname wel bloedserieus. Er zijn veel mensen ingetrapt, gaf de zanger gisteravond toe, maar hij speelt dus geen noot piano.

Enfin, blij dat ik I'm giving in weer een keer heb gehoord zoals ie het bedoeld heeft. En ik verwachtte eerlijk gezegd ook Something to Lose van zijn laatste album Halfway Home by Morning, een samenzang met country zangeres Amy Helm. Maar blijkbaar was er geen klik met de nogal uitgesproken stem van Erin Costelo, om dit nummer samen te doen. Dat 'gemis' werd ruimschoots goedgemaakt door een geweldige gezamenlijke versie van Angel from Montgomery, een prachtig nummer dat ik ken van Susan Tedeschi en Bonny Riatt. Maar ook Erin Costelo maakt er met haar uitgesproken stem iets moois van. En opnieuw blijkt wat een fantastische zanger Matt Andersen is, ook in de samenzang.

Als Matt Andersen begint aan zijn verhaal over het ruziënde echtpaar uit zijn geboortedorp Perth-Andover, een gehucht langs de Trans Canada Hwy in New Brunswick, in het oosten van Canada, ik ben er ooit een keer geweest, en zou dus als enige in het publiek moeten reageren, wat ik nooit doe, enfin, dan weet je: dit is de intro van Devils Bride: we gaan afronden. Maar dit keer wordt het aloude slotnummer gevolgd door een verrassende gezamenlijke reeks toegiften met Erin Costelo in Angel from Montgomery en People get Ready/Get on Board, we hoefden ditmaal gelukkig niet mee te zingen.

Dat deden we eerder op de avond al bij een ander oud nummer van hem, Round & Round  uit 2009. Detail: de intro om het publiek uit te nodigen mee te zingen is in die tien jaar niet veranderd. Dat mag, maar afgezaagd klinkt het (mij) wel, ik kan niet lachen om een grap die ik al acht keer gehoord heb. De rest van het publiek heeft er blijkbaar geen moeite mee, of hoort Andersen voor het eerst (wat gezien de reacties op de nummers volgens mij niet zo is, de meesten kennen zijn werk).

Verder moet ik niet zeuren, het was een mooi concert, met op de valreep een fantastische gezamenlijke versie van Ain't no Sunshine, (I know, I know, I know zong iemand spontaan in het publiek, Andersen was even van zijn apropos maar vatte het sportief op: applaus voor die man).
Ain't no Sunshine is natuurlijk ook een nummer dat hij al heel lang op het repertoire heeft. Hij speelt het niet vaak, Zaterdagavond elf uur in Musis Arnhem was blijkbaar zo'n moment dat het uitkwam, goed dat ik er bij was.

En: Andersen kwam daarna, geheel tegen zijn gewoonte in, nog een keer terug (hoezo voorspelbaar). Hij stemde zijn gitaar op een nummer dat hij wilde inzetten, we zullen nooit weten wat, want uit het publiek klonk een luid en duidelijk verzoek om When my Angel gets the Blues en Matt reageerde onmiddellijk, opnieuw: tegen zijn gewoonte in, met een relaxed oké, no problem, it's your show, you decide. Dat was dus echt grappig, want Andersen roept meestal het tegenovergestelde.

Ik heb voor dit bericht even op Youtube gekeken naar die oude nummers, voor het jaar van uitkomen, en zo. Dat was wel even schrikken: ik zag een nog jonge Matt Andersen in een video uit 2009. Tien jaar later is diezelfde man, bijkans onherkenbaar, minstens 140 kilo zwaarder. Kan ook iets meer zijn.

Ik hoop werkelijk dat Andersen nog een heel lang leven heeft, met veel mooie, inspirerende concerten, waar ik af en toe graag bij wil zijn. Maar dat zou zomaar valse hoop kunnen zijn.