Eric en Ulrika Bibb in lantaren Venster

Een paar maanden terug trad Eric Bibb op tijdens het Grolsch bluesfestival in Schöppingen, Duitsland. Ik was daar bij, onder andere vanwege deze New Yorkse bluesmuzikant met Afrikaanse roots, zie een eerder bericht van mij op deze site.

Eric Bibb in LantarenVenster

Bibb’s laatste album, Global Griot verwijst naar de West-Afrikaanse Djeli, een dichter, muzikant en verhalenverteller. Bibb mengt die Afrikaanse traditie met zijn eigentijdse blues, wat prachtige muziek oplevert. Ook dankzij een werkelijk steengoeie band, met de Zweedse Staffan Astner virtuoos op gitaar, de onverstoorbare Neville Malcolm op bas en good old Paul Robinson, ooit begeleider van Nina Simone, zo introduceert Bibb hem bij elk concert, als je Nina Simone hebt overleeft dan ben je een goeie, op drums.

vlnr Paul Robinson, Eric Bibb, Neville Malcolm en Staffan Astner

De mannen zijn perfect op elkaar ingespeeld, ze reizen al een tijdje samen de wereld over. Vorige week zaterdag stonden ze hier in Rotterdam, in een lang niet uitverkochte grote zaal van LantarenVenster.

Prettig voor ons, met veel ruimte op de vloer voor het podium, maar gênant is het wel. Zo’n goeie bluesmuzikant en dito band, en de bluesliefhebbers in Rotterdam komen er niet eens massaal hun huis voor uit. Enfin, voor de thuisblijvers, het was een werkelijk prachtig concert.

Neville Malcolm in LantarenVenster

Weliswaar veel nummers die ook in Schöppingen langskwamen, waarom rommelen in een goeie setlist, maar het klonk evident beter, hier in LantarenVenster. Betere installatie ongetwijfeld, maar in deze zaal hoefde Bibb ook het rumoer van bierdrinkende Duitse bluesbejaarden niet te overstemmen. Hier klonk na elk nummer een keurig applaus waarna men doodstil het volgende nummer afwachtte- het deed Bibb zichtbaar plezier dat zijn verhalende blues zoveel serieuze aandacht kreeg, hij was ook veel meer in gesprek met de zaal dan bij zijn openlucht optreden in Duitsland.

Paul Robinson in LantarenVenster

Daar in Schöppingen vertelde Bibb het publiek dat hij z’n halve leven in Zweden woont, met zijn Zweedse vrouw Ulrika. Ik had daar meteen een clichébeeld bij; mooie Afro-Amerikaan versiert een blonde Zweedse schone, trouwen, krijgen kinderen, enfin, dat werk. Maar tijdens het optreden in lantarenVenster stond een oude, kleine, kale dame naast ons naar Bibb en zijn band te luisteren, tot hij op gegeven moment zijn vrouw Ulrika introduceerde: daar verscheen diezelfde dame op het podium, het bleek mevrouw Bibb. Of beter, Ulrika Ponten-Bibb, zangeres. Het echtpaar maakte vorig jaar samen het blues album Pray Sing Love, daar zongen ze een paar nummers van.

met Ulrika Ponten-Bibb in LantarenVenster

Als toegift alsnog het langverwachte Mole in the Ground, ditmaal niet als reggea, maar een gospel waar op verzoek van Bibb het publiek meezingt, als in een Amerikaanse kerkdienst- Bibb blijft toch ook een beetje een dominee. Geen verrassing, met nummers als Send me your Jesus, Let God, Spirit Day. Van mij mag ie- zolang het hem inspireert om goeie blues te maken. 

Staffan Astner speelt relaxed de blues, op het puntje van z'n stoel

Hoogtepunten? Going down that road, feelin' bad , nota bene het openingsnummer, In my Fathers House, van het album Spirit & the Blues uit 2016, waar Bibb en de band een fantastische stampende blues van maakten (dan staat Bibb ook zomaar op van z'n stoel), Needed Time (ook daar zong de zaal op verzoek mee), en Mami Wata waarbij Bibb refereerde aan zijn samenwerking met de Malinese bluesmuzikant Habib Koité, en laat die nou net binnenkort ook, met z'n band Bamada naar Rotterdam komen (inmiddels wèl uitverkocht, ik was net op tijd). En of we hem de groeten willen doen. 

Eric Bibb, staand, tijdens In my Fathers House