bob dylan in rotterdam

een optreden van bob dylan afgelopen donderdagavond in ahoy. je weet, dylan komt op, doet zijn ding en is weer weg, wat je ervan vindt moet je zelf weten. dylan speelt zijn repertoire zoals hij wilt, steeds kaler, weg die sentimenten, we leven nu, things have changed, ik ben een en zeventig en speel mijn nummers tot mijn dood maar nooit hetzelfde (dat laat ik over aan mark knopfler in het voorprogramma).

wie wil wegdromen in nostalgie is bij dylan aan het verkeerde adres. dat weet ik al sinds zijn eerste optreden in rotterdam, in 1978. ik zat toen in het feyenoord stadion naast een mevrouw die bij elk liedje hard moest huilen: ‘oh nee doe dat nou niet, dat mag je niet doen.’
dylan deed het lekker toch, mijn buurvrouw van toen was zwaar teleurgesteld, hij zong al zijn bekende nummers in een nieuwe versie (nu zijn dat klassiekers te horen op de cd ‘ live at budokan’ ). ik vond ze prachtig, en dat vind ik nu nog, als ik ze hoor op dylanradio.

geen van zijn latere optredens heeft op mij zo’n indruk gemaakt als toen in de kuip maar ik bleef dylan wel volgen. in rotterdam, amsterdam, in dublin, en elke keer weer sprong er bij een nieuw liedje of een nieuwe interpretatie wel een vonk over en werd ik geraakt.

ik verwachtte donderdagavond dan ook geen herkenning of een bevestiging van oude dromen. ik was vooral benieuwd naar hoe het nu met hem ging. bij dylan weet je dat alleen door zijn muziek (zijn radiopraatjes, biografie en schilderijen blikken alleen terug)

het gaat hem goed, volgens de kenners die beweren er meer verstand van te hebben dan ik. maar volgens mij klonk dylan beroerd gisteravond, het was een aanslag op mijn oren. hij mag wat mij betreft tot zijn dood zijn liedjes in nieuwe nog kalere versies blijven zingen maar ik vond het veertien keer niks. het was verschrikkelijk.