marianne faithfull

‘nick cave is een lekker ding dames geef het nou maar gewoon toe, nou ja kan mij het schelen, ik vind het een lekker ding en ik ga een liedje van hem zingen.’ gisteravond in rotterdam een bijzonder optreden van marianne faithfull die doet wat ze wilt. ik heb haar nooit eerder live zien optreden, op de lessenaar naast haar de tekst van haar liedjes, vaak van haar zelf, en de volgorde van de set die volgens mij per avond verschilt, of ze weet de verwarring goed te spelen. af en toe is ze de tekst kwijt , sommige nummers lopen niet helemaal vlekkeloos, en dat met een band waarmee ze volgens mij al een tijdje de wereld over reist. na een onwennig begin- dat lag meer aan het bedaagde bejaardenpubliek dan aan haar denk ik- sprong er uiteindelijk toch een vonkje over.

maar ja, met een vuist in de lucht na het nummer workingclass hero krijg je geen gepensioneerde rotterdammer nog enthousiast. en na haar aankondiging van thats how every empire falls viel een doodse stilte- voor haar was die evil empire van deze tijd de verenigde staten van amerika. hm, hoorde je het publiek bijna hardop denken, zing nou maar gewoon de nummers waar we voor gekomen zijn.

en dat deed ze, soms voorafgegaan met de opmerking dat ze er vanavond wel zin in had (‘ik speel die liedjes sowieso wel , maar er zijn avonden dat ik ze haat en dan zeg ik niks’). met as tears go by prees ze zich achteraf gelukkig; ‘als ik dan toch mijn hele leven hetzelfde liedje moet zingen, kan het maar beter iets goeds zijn, zoals dit.’

het lijkt misschien wat zuur maar dat was het niet, eerder een manier om het wat suffe publiek wakker te schudden. ze moest er hard aan werken, gisteravond in het nieuwe luxor, maar na anderhalf uur kreeg ze de zaal toch overeind.

marianne faithfull, vijfenzestig inmiddels, speelt voor zichzelf, elke avond is er een, en wij mogen daar bij zijn, onder haar voorwaarden. ‘ik leef vrij rustig, alleen als ik zing word ik emotioneel’.

en ja natuurlijk heb ik ook geïntrigeerd zitten kijken en luisteren naar de band, vooral naar kate st john, en niet alleen vanwege haar verschijning. de overige drie bandleden bleven bij hun gitaren en drums, zij nam alle andere instrumenten voor haar rekening. toen ze opkwam dacht ik even dat marianne faithfull haar dochter had meegenomen, maar kate st john blijkt een paar maanden ouder dan ik. ze heeft eerder met tom waits en van morrison gewerkt, dat heb ik dan gemist.