cw stoneking in paradiso

een paar jaar terug hoorde ik I heard the marchin of the drum langskomen op de bluesradiozender die thuis altijd aanstaat en dacht een stokoude zwarte muzikant uit new orleans te horen zingen, met een troep lekker rommelig spelende blazers daar achter- typisch voor de straatblues uit new orleans, waar ik toen net was geweest. wie was die oude mij onbekende zwarte bluesmuzikant uit new orleans met die intrigerende krakende stem?
 

na die vraag een paar jaar onbeantwoord te hebben gelaten kwam ik daar onlangs achter (het voordeel van geen theatermarathons meer schrijven laat staan erin meespelen is de enorme ruimte die ontstaat voor iets anders). ik was op zoek naar die typische new orleans blues voor mijn afspeellijst op spotify- maar cw stoneking doet aan die shit niet mee, hij maakt en beheert zijn muziek via zijn eigen label king hokum records.

en hij is natuurlijk geen oude zwarte bluesmuzikant maar een blanke australiër van net veertig en een oude bekende in het bluescircuit, prijzen gewonnen, op lowlands gestaan, radio, tv, ik had het allemaal gemist. de muziek die in 2009 mijn aandacht had getrokken was van zijn vierde album, jungle blues. en die aantrekkelijk rommelig klinkende trombone, trompet en tuba waren de blazers van zijn primitive horn orchestra (op de vraag van een vpro-interviewer waar die naam vandaan komt zei stoneking: ‘omdat het er eigenlijk minstens veertig moeten zijn ofzo, en ik heb er maar drie’(zie YouTube)).  

nu, een paar jaar en een nieuw album verder (gon boogaloo – uit 2014) was cw stoneking opnieuw in nederland. ik zag hem voor het eerst, gisteravond in paradiso amsterdam. met een drummer en een bassist maar ah! zonder primitive horn orchestra. de blazers van toen, die een flink aandeel hadden in het typische new orleans geluid van jungle blues zijn vervangen door twee zingende zusjes.

 

 

niks mis met die meiden, frisse mooie jonge onbevangen swingende dochters van een australische rockgitarist, heb ik me laten vertellen. maar wat mij betreft te licht en te lief voor de intrigerende eigenzinnige dwarse energieke rommelige aparte bluesstijl van cw stoneking.

of ik wil graag iets horen waar stoneking allang op uitgekeken is, hij speelt tenslotte ook geen banjo meer.

en ik moet ook niet zeiken, het was een mooi optreden, de rauwe typische stem is gebleven, de nieuwe nummers aanstekelijk swingend, pure high school rock ’n roll (ja, zo klonk het). verder veel dwarse blues met een na-klap in het ritme, hoe zeg je dat? niet de geijkte blues maatvoering maar altijd met net een slag ervòòr of ernà, dat maakt zijn muziek zo apart aantrekkelijk. de akoestische nummers waren prachtig (vooral jailhouse blues, de toegift, een verrassende meezinger).

 

het was de moeite waard, de live kennismaking met deze bijzondere bluesmuzikant die naast alle nieuwe ontwikkelingen in zijn jungle blues repertoire vooralsnog vasthoudt aan zijn typische verschijning; de schedel strak in de pommenade en geheel gekleed in het wit. gisteravond iets minder smetteloos dan anders vanwege een kleine hoofdwond, hij zei niet waar hij die had opgelopen, misschien iets teveel voodoo.