Evening with the Blues in LV

Afgelopen zaterdag was ik in LantarenVenster in Rotterdam voor de 28^e editie van an evening with the blues met Michael Roach, R&B soul- en blues zanger Earl Thomas en ‘Blues Guitar Master’ Chris Cain. Ik kende geen van deze bluesmannen, maar de laatste jaren is de programmering van de jaarlijkse blues happening dusdanig dat ik een paar maanden geleden blind een ticket durfde te kopen (de avond is altijd snel uitverkocht). Mijn vertrouwen werd niet beschaamd, ik had een top avond. Misschien wel de beste die ik tot nu toe heb meegemaakt (sinds het evenement van Tiel naar Rotterdam is verhuisd).

 Michael Roach

Michael Roach speelt en zingt blues die teruggaat tot in de vroege jaren van de vorige eeuw en hij is daarmee een van de weinige blues muzikanten die de East Coast blues stijl nog beheerst. Het genre raakt, live gespeeld, uitgestorven maar de 63 jarige Roach, oprichter van de  European Blues Association doet er veel aan om de Piedmont blues-stijl levend te houden, hij reist de hele wereld over om op muziekscholen en universiteiten lessen en workshops te geven. Volgens zijn website ‘It is Michael’s communication skills together with his musicianship that has enabled him to bring about a greater understanding of blues music and the Black experience’ .

 Earl Thomas

R&B soul- en blues zanger Earl Thomas (1960) is gezegend met een werkelijk prachtige zangstem, spijtig dat hij niet vaker naar Europa komt (San Diego is zijn thuisbasis). Luister op spotify of youtube naar nummers als Git me Some en Maybe the Next Life (van het album Unplugged in Caffe Calabria uit 2005, een pracht van een album) of Tennessee whiskey (een cover van de country singer songwriter Chris Stapleton) en je bent verkocht. Overigens is de gelijknamige american football speler van de Seattle Seahawks veel populairder dan de Earl Thomas waar ik het over heb, google daarom de man met de toevoeging: blues..

..You're as smooth as Tennessee whiskey, you're as sweet as strawberry wine, you're as warm as a glass of brandy and honey, I stay stoned on your love all the time..

Earl Thomas vertelt graag, praat veel tussen de nummers door, een van zijn favoriete verhalen vertelt hij in de aankondiging van It’s Not The Spotlight (van Rod Stewart). Kleine Earl groeide op in Pikeville, een stadje in Tennessee. Op enig moment kwam hij in het gelukkige bezit van een transistorradio die hij optuigde met een uit elkaar getrokken klerenhanger als antenne gespannen tussen de deur van zijn slaapkamer en de klerenkast, om zo het zwakke signaal te kunnen oppikken van een radiostation  in Nashville. Op die zender hoorde hij vaak een nummer langskomen dat zijn favoriet werd, maar hij kwam er maar niet achter van wie dat nummer was, hij miste telkens de aan- of afkondiging. 

Op een avond, de familie had zich verzameld rond de televisie voor de uitreiking van de American Music Awards, kwam een in glitterpak gestoken langharige gast het podium op en na een paar maten sprong de jonge Earl enthousiast op en schreeuwde: ‘Dat is hem! Dat is hem!’ De mysterieuze zanger van zijn favoriete liedje bleek Rod Stewart, het nummer Tonight's The Night en de hele familie keek de kleine Earl aan alsof hij gek was geworden. Toch reed zijn vader hem de volgende dag naar Nashville, 100 mijl verderop, en kreeg Earl daar zijn allereerste twee platen, van Rod Stewart, Atlantic Crossing (1975) en Night On The Town (1976). De twee hebben elkaar overigens nog nooit ontmoet.

It's not the spotlight, it's not the cam'ra light,
It's not the street lights of some old street of dreams.
It ain't the moonlight, not even the sunlight,
But I've seen it shining in your eyes and you know what I mean

 Chris Cain

Een optreden van blues gitarist Chris Cain (1955) in Nederland is bijzonder, hij laat zich nauwelijks zien buiten zijn woonplaats San Francisco. De Blues Guitar Master noemt hij zich, enige bescheidenheid is de meeste Amerikanen vreemd, maar in dit geval lijkt die titel terecht. Ik ken maar één andere blues gitarist die in de buurt komt van het virtuoos gitaarspel van Cain, en dat is Joe Bonamassa, toevallig ook een groot fan: ‘He is one of my favorite, and criminally underrated blues players of all time. My name is Cain!! Chris has influenced me for as long as I owned a guitar. Tone, and magic phrasing. Killer voice and songs to boot.’

Cain speelt echte bluesmannen blues uit Memphis en zingt-snauwt de tekst met een diepdonkere stem in de microfoon, eigen nummers afgewisseld met klassiekers van Albert ‘the Velvet Bulldozer’ King en BB King (Sweet Sixteen!). Cain is opgegroeid met de blues, hij was drie jaar toen zijn vader hem meenam naar een concert van BB King. Z’n vader pleegde het gazon te maaien op muziek van Muddy Waters, en ‘uit de muziekinstallatie thuis klonk de hele dag Ray Charles, B.B. King, Freddie King, Albert King, alle groten van de blues’, dat soort verhalen. Het kon niet anders of Chris Cain werd blues muzikant, leerde gitaar spelen op z’n achtste, werd op z’n achttiende professional, ging muziek studeren, nam les in jazz improvisatie, leerde piano spelen, basgitaar, klarinet, alt- en tenor saxofoon.. 

Maar het mooie van die verhalen is dat je ze allemaal terugziet en hoort als Cain op het podium staat, hij woont in zijn muziek, leeft erin, hoe hij z’n gitaar omarmt, omhelst bijna, hoe hij z’n solo’s maakt, improviseert. 

Hij duikt ook even achter de elektrische piano voor een duet met de Tsjechische toetsenist van dienst, Jan Korinek. Goeie muzikanten trouwens, die gelegenheidsband, het lijkt me voor die gasten geen straf om met een grootheid als Chris Cain in Europa rond te toeren. En voor de bezoeker een mooie, unieke ervaring, een gedenkwaardige evening with the blues