CW Stoneking in Tuindorp Oostzaan

Gisteravond was ik weer even terug in Tuindorp Oostzaan, waar ik eind jaren zeventig en begin tachtig van de vorige eeuw op de taxi reed, standplaats Landsmeer, met veel klanten van de ADM en NDSM, zeelui die van de schepen kwamen die in onderhoud waren, of jubilarissen van de twee Amsterdamse scheepswerven, die hun veertig of vijftig jarig jubileum bij het bedrijf vierden. Ze bleken de laatsten, het tijdperk van de Amsterdamse scheepvaart was voorbij, midden jaren tachtig sloten de scheepswerven hun poorten. Nu stikt het er van de hipsters en de yuppen, hoewel het oorspronkelijke Tuindorp Oostzaan met zijn nauwe kleine straatjes er op het oog nog redelijk onaangetast bij ligt. 

Ik was er na zo’n veertig jaar weer even terug vanwege een optreden van de Australische bluesman CW Stoneking in het Zonnehuis, een prachtig gerenoveerd verenigingsgebouw uit 1932 in de stijl van de Amsterdamse School. Dat was ook Stoneking opgevallen, nice place you got here- wat natuurlijk erg opmerkzaam is, zeker voor een Australiër die de hele wereld rond toert met zijn rare solo performance, zoals zijn optreden staat aangekondigd.  

Maar Stoneking (1974) heeft oog voor geschiedenis, hij speelt zijn typische jungle blues niet voor niks op een originele 1931 National Duolian Dobro, een blues en bluegrass gitaar met twee 'resonators' in de klankkast (vandaar Duolian). Het instrument is een  uitvinding van de gebroeders Dopyra, Slowaakse instrumentmakers, immigranten, in het Amerika van begin vorige eeuw (Do van Dopyra en Bro van brothers maakt Dobro, zo simpel is het, en National was een concurrerende gitaarbouwer die door de vier broers werd opgekocht. Inmiddels is het bedrijf onderdeel van Gibson).

Waarom de National/Dobro gitaar (er zijn meerdere types en namen in omloop) wordt geassocieerd met de Delta Blues heeft natuurlijk ook een geschiedenis (Paul Simon, bezig met zijn afscheidstournee, hij stopt met optreden, zingt in zijn nummer Graceland over ‘The Mississippi Delta shines like a National Guitar’). Het instrument was ooit erg populair onder bluesmuzikanten die in het diepe zuiden van Amerika optraden op plekken waar geen elektriciteit was, het kan met zijn volle, luide klank ook zonder versterker een grote zaal aan, al plugt Stoneking er wel een draad in, hij houdt van volume. Maar hoewel hij de banjo jaren geleden heeft afgezworen, hij haat het instrument, zegt ie, is het wel grappig dat hij inmiddels trotse bezitter is van een gitaar die van de banjo is afgeleid, met een metalen klankkast met daarin de 'resonators', kokervormige vellen in gesponnen aluminium, die het instrument vier keer zo luid laten klinken en ook die typische metalen klank geven.

Ik dacht heel even dat er iemand anders opkwam, een onaangekondigd voorprogramma, maar na het knauwende How ya doin’ moest het hem wel zijn, CW Stoneking gaat blijkbaar niet langer in het wit. Zoals hij zijn elektrische gitaar heeft vervangen door de karaktervolle National/Dobro, heeft hij zijn karakteristieke outfit, witte broek, wit shirt, en een strikje, vervangen door een donkere casual broek en dito shirt, en een Australische cowboyhoed. Misschien vanwege zijn rare solo performance, want hij heeft nu, in tegenstelling tot al zijn eerdere optredens, geen band of achtergrond zangeressen mee. Het kan ook zijn dat ie meer de kant op wil van de oorspronkelijke Southern Delta Blues, zonder daarbij zijn eigen typische Jungle Blues te verliezen uiteraard, want die maakt Stoneking tot de bluesman die hij inmiddels is.

Het klonk in elk geval allemaal hartstikke goed, Stoneking had er duidelijk zin in, hij is zijn barkruk niet af geweest, speelde in honderd minuten zonder pauze zo’n beetje zijn hele repertoire, alleen Brave Son of America heb ik niet horen langskomen. Wel mompelt hij zijn intro teksten en verhalen, die steevast helemaal nergens over gaan, nog altijd even onverstaanbaar, met dat Australische accent van hem, als hij zingt is hij beter te verstaan. Maar zijn gitaarspel is beter dan ooit, mogelijk dankzij de hierboven geroemde 1931 National Duolian Dobro.

Ik ben benieuwd of de nieuwe outfit en het nieuwe geluid van Stonekings Rare Solo Performance inderdaad een uitzondering is of een vervolg krijgt. Ik vond het in elk geval een bijzondere avond, daar in het Zonnehuis in Tuindorp Oostzaan.