Zwitsers muziektheater in Rotterdam

Het verhaal van Rosemary Brown kende ik niet, maar het is zo idioot dat het vreemd is dat daar niet eerder een voorstelling over gemaakt is. Het Britse medium (begin deze eeuw op 85 jarige leeftijd overleden) claimde in contact te staan met een hele reeks lang overleden componisten die haar allerlei composities doorgaven. Zij schreef dat allemaal op, maar was zelf niet goed in staat ze te spelen, technisch was ze niet zo goed als de meesters aan gene zijde. Muziekwetenschappers bogen zich over het werk en kwamen tot allerlei conclusies; ja, de werken zijn mogelijk van Liszt, van Chopin, van, etc. Enfin. 

de Zwitserse actrice Suly Röthlisberger als Rosemary Brown

De Zwitserse regisseur, muzikant en theatermaker Thom Luz, ook zanger en gitarist van de alternativo/indie band My Hart Belongs To Cecilia Winter, maakte er een uiterst geestige voorstelling van, When I Die: a Ghost Story With Music en dat is precies wat je te zien krijgt. Muziektheater van het allerbeste soort. Twee steengoede acteurs m/v, en drie steengoede muzikanten/zangers/sprekers, die accentloos Frans, Duits en Engels spreken, ondanks de boventiteling, die daardoor extra geestig wordt. Het geheel heeft iets weg van het werk van de Zwitserse regisseur Marthaler, maar bij Luz wordt (jammer genoeg) veel minder gezongen. Maar ook in zijn voorstelling zit bijna iedereen wel een keer achter een piano, soms zelfs met z’n vieren tegelijk aan één instrument, er staan er meerdere op het toneel.

En wat het verhaal betreft, tja, de titel zegt het al, iets met geesten, alle spelers roepen wel een keer ‘Ich bin nicht da’, terwijl er flarden muziek klinken, soms maar één noot, die wordt herhaald, ver weg. Ah daar is Schumann, Schubert, Chopin, Liszt, jaja. Maar ook Beethoven en Bach. Niet dat ik ze letterlijk heb gehoord, gisteravond, maar er klonk wel een vermoeden dat ze heel even zijn langs geweest. Vijf kwartier, een mooie avond.