Roger Hodgson in Rotterdam

Roger Hogdson met band in het Nieuwe Luxor

Lang voor ik mij tot de blues bekeerde kocht ik als puber de albums van de Britse formatie Supertramp, Crime of the Century, Crisis? What Crisis?, Even in the Quietest Moments en ten slotte Breakfast In America, dat was mijn laatste, want inmiddels was het 1979 en er kwam meer punk en new wave in de  platenkast, de lp’s van Supertramp verdwenen onderop de stapel. Jongensmuziek vond ik het inmiddels, als begin twintiger, iets voor vrienden onder elkaar en dan heel hard Fools Overture of School draaien, in mijn toenmalig stamcafé aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam werd Breakfast in America grijs gedraaid, met het volume op tien, iedereen brulde mee. Das war damals.

kopje thee en een welkomswoord van Hodgson

En toch werd ik nieuwsgierig bij de aankondiging van het optreden van Roger Hodgson in het Nieuwe Luxor Theater, hier om de hoek, in Rotterdam (dat scheelt natuurlijk ook, geef ik toe). Ik heb hem nooit live gezien, Supertramp ook niet, nooit meer naar hun muziek geluisterd, alleen als het af en toe op de radio langskwam. Enfin, ik was er bij, gisteravond, wat een prachtig concert. Supertramp is Roger Hodgson, en alle Supertramp nummers klonken in het Luxor anno 2018 duizend keer beter dan ik ooit op vinyl via al die brakke audioinstallaties van mijn leven heb gehoord. Ook Hodgson zingt beter dan ik ooit op vinyl heb gehoord.

vier elektrische piano's en één vleugel

De jaren dat zijn muziek mij troost gaf, ik was het allemaal allang vergeten, maar Hodgson greep me meteen al bij het openingsnummer, Take the Long Way Home en ik was weer dat jochie en hij de meesterlijke zanger, componist en tekstschrijver. Ik heb, in mezelf, heel zacht, dat wel, daarna de meeste nummers meegezongen, niet hoorbaar, wel zichtbaar, wippend in de stoel, drummend op mijn benen en knieën. School, In Jeopardy, Breakfast in America, Sister Moonshine, Hide in Your Shell, Along Came Mary, The Logical Song, Child of Vision, Lord Is It Mine, Death and a Zoo, Even in the Quietest Moments, Had a Dream (Sleeping With the Enemy), Dreamer en Fool’s Overture. De band kwam terug voor de toegift met Give a Little Bit en sloot de avond af met een prachtige uitvoering van It's Raining Again. Hodgson speelt deze set al jaren, de show zit strak in elkaar, met een perfecte band, goeie muzikanten, overal vandaan. Lichtshow is goed, het geluid echt perfect, ik heb nul commentaar of klachten, ik had een hele mooie, misschien wat nostalgische avond, kan mij het schelen, ik ben jaloers op al die mensen die vanavond en morgen in Carré in Amsterdam alles nog eens mogen beleven.

eerste toegift, give a little bit

 klik op de afbeeldingen voor een groter plaatje, heb ze gemaakt met mijn mobiel, dan weet je het wel