actueel: 28.Grolsch Blues Festival in Schöppingen, Duitsland

Curtis Salgado met Band, zondagmiddag in Schöppingen

Dat Duitsers goed bier kunnen drinken in enorme hoeveelheden weten we al heel lang, de plastic pullen Grolsch gaan ook op het festivalterrein in Schöppingen, Münsterland, van één uur in de middag tot middernacht onafgebroken rond. De laatste ronde, om drie uur ‘s nachts, las ik ergens, heb ik niet meegemaakt. Ik heb het festival nagenoeg zonder bier doorgebracht, ik moest rijden. Maar ook van de festivalgasten zullen er niet veel zijn geweest die de laatste ronde bewust hebben meegemaakt want al om zeven uur ’s avonds loopt niet één Duitse bluesbejaarde of oude alternativo nog recht.

Schöppingen, zaterdagmiddag, Biscuit Milller & the Mix

Iedereen zwalk, slingert, waggelt en struikelt in een soort middeleeuwse optocht over het terrein. Vooral in de pauzes, tussen de acts, als op het (enige) podium de nieuwe set wordt opgebouwd trekt er een parade idioten voorbij, ik keek mijn ogen uit. De Duitse bluesfans, althans de hardcore types, hebben zich speciaal gekleed voor dit bluesfestival. Of ze lopen er altijd zo bij, dat kan natuurlijk ook. De mannen zijn oud, dik en nogal lelijk (daar ben ik geen uitzondering op) en dragen allemaal een grijze paardenstaart. Die zijn er in alle soorten en maten. De baardgroei wisselt, sommigen hebben plukjes baard in een kralensnoer geregen, anderen hebben alleen zo’n klein grijs plukje onder hun lip. Verder dragen ze allemaal een hoed, ook die zijn er in alle soorten en maten. En ze hebben allemaal een te klein T-shirt aan, zodat hun uitpuilende buik goed te zien is. De T-shirts hebben allemaal een opdruk. Meestal van eerdere festival edities (met de namen van de optredende artiesten op de rug) of gekocht tijdens een eerder bezocht concert, vaak jaren geleden, tijdens een tournee van wie dan ook, meestal van een blues legende of een andere muzikale held. Enkelen dragen een T-shirt uit Nashville, of een andere aansprekende muziekstad in de VS. Sommigen dragen daarbij een leren jack om de oude, ingevallen schouders. Anderen een lange cowboyjas, geschikt voor lange tochten te paard.

Archie Lee Hooker, zaterdagmiddag

Niemand kwam te paard, ik heb geen paard gezien, alleen twee ezels in een naburig weiland en voor de rest een leger aan campers en caravans. En oude hippiebusjes. Maar die wijde, lange cowboyjassen dus, je weet wel, met zo’n hoge kraag, ken ik uit de wildwest stripverhalen van vroeger. En van feestkleding punt nl. Je kunt daar ook een bijpassende cowboyhoed kopen. De meeste mannen hadden dat ook gedaan.

Southern Avenue, zondagmiddag, met Tierinii Jackson

De vrouwelijke hardcore bluesfans, beduidend minder in aantal, maar idioot genoeg om op te vallen, zijn zonder uitzondering extravagant gekleed, volgens de laatste mode van, schat ik, 1973. De meesten hebben ook tattoos, een enkeling zit helemaal onder.

Met andere woorden, ik heb me in de pauzes van het Grolsch bluesfestival uitstekend vermaakt. Overigens was het de tweede festivaldag, zondag, een stuk gemoedelijker. Het publiek was meer divers, gezinnen met kinderen, veel dagjesmensen zonder blues uitdossing. En de hardcore bluesfans deden het rustiger aan. Nog altijd heel veel pullen bier maar niemand was starnakel.

Je zou bij al dat bierdrinken een enorme chaos en puinhoop verwachten, zoals bij de Nederlandse festivals waar het gelijk vanaf het begin een enorme teringzooi is. Zo niet in Schöppingen, het blijven Duitsers, alles gebeurt op de seconde nauwkeurig, op gras zonder afval en met schone toiletten..

Enfin, geen Moulin Blues dus, dit jaar, in Ospel. Ik ga ook geen dure blues sterren kijken in Grolloo (waar Curtis Salgado overigens ook optreedt) en het gratis Ribs & Blues in Raalte heb ik ook laten schieten, evenals het gemoedelijke DuvelBlues in Puurs. De keus dit jaar viel op de achtentwintigste editie van het Grolsch bluesfestival in het Duitse plaatsje Schöppingen, in Münsterland, net over de grens bij Buurse, gemeente Haaksbergen, onze standplaats het afgelopen pinksterweekend.

Ik ging voor Fantastic Negrito (zaterdagavond) en Eric Bibb (zondagavond), twee gasten die allebei ook binnenkort in Rotterdam optreden, hier om de hoek nota bene, maar dat wist ik nog niet toen ik de kaarten kocht. Fantastic Negrito speelt 26 juni in LantarenVenster, nog niet uitverkocht, en Eric Bibb komt in oktober naar Rotterdam, wees er snel bij.

Fantastic Negrito, zaterdagavond

Eric Bibb, zondagavond, bij de soundcheck

Weliswaar moeten er altijd wel een paar favorieten optreden, als reden om naar een bluesfestival af te reizen, maar het prettige aan die tweedaagse festivals is dat er tussen het ‘overige’ aanbod altijd wel een paar aangename verrassingen zitten. Cedric Burnside bijvoorbeeld, jawel, kleinzoon van. Aanstekelijke Mississippi blues, afgewisseld met ruige nummers op de drums, want die speelt Burnside ook, naast de akoestische en elektrische gitaar. Mocht hij ooit in Nederland optreden, ga er heen.

Cedric Burnside, zaterdagmiddag

Dat advies geldt ook voor de Ghost Town Blues Band uit Memphis, Tennessee. Een stel jonge gasten met een grote bek, voor het eerst in Europa. Vijfduizend kilometer gereisd om vijf kwartier in Schöppingen te spelen. Ze spelen stevige rock blues en steken bekende klassiekers uit de popmuziek (Beatles, Rolling Stones) in een eigen blues jas. Aanvankelijk klonk het allemaal nogal rommelig, later trok dat flink bij. De zenuwen, ongetwijfeld. Mochten ze ooit nog terugkomen, ga er heen.

Ghost Town Blues Band, zaterdagavond

Een echt grote verrassing was het optreden van Curtis Salgado met band. Ik had nog nooit van de man gehoord, totale schande, ik weet het, nota bene de inspiratiebron voor John Belushi in The Blues Brothers. Salgado heeft een lange historie in allerhande bands zoals die van Robert Cray, Santana en Steve Miller, en speelde met zo’n beetje iedereen in de blueswereld die er toe doet.

Alan Hager (l) en Curtis Salgado, zondagmiddag

Salgado hoort daar zelf inmiddels ook bij. Zijn optreden in Schöppingen zondagavond vergeet ik nooit meer. Hij trad op met een paar fenomenale muzikanten, Salgado zag de meeste bandleden zondag voor het eerst, maar werkelijk fantastisch gespeeld, prachtige blues en rock&roll. Wat is die man goed. Ook dankzij gitarist Alan Hager waar Salgado de afgelopen vijftien jaar mee samenwerkt, onlangs met een nieuw album, Rough Cut. Ik heb die meteen na thuiskomst geluisterd, op Spotify. Mooie Delta blues, prachtige nummers, herkende er veel die ook in Schöppingen langskwamen, met een paar schitterende covers van Muddy Waters en Elmore James. Van die laatste speelde Salgado & Band You got to move ook in Schöppingen, wat mij betreft het hoogtepunt van het festival.

Curtis Salgado, zondagmiddag

Live gespeeld weten de zang van Salgado en het gitaarwerk van Hager en de andere bandleden veel meer te raken en te ontroeren dan thuis, via Spotify of YouTube. Dat is de kracht van live muziek. En de reden om ondanks allerhande mitsen en maren (pinksterfiles, kamperen tijdens storm, onweer, regen, wind) dan toch naar zo’n meerdaags bluesfeest af te reizen. Ik raad het niemand aan, maar spijt heb ik niet. Goed dat ik ben gegaan.

Hieronder nog wat foto's van de optredens, gemaakt met mijn sony cameraatje. Klik op de foto's voor een groter beeld.