eliza gylkison in het witte paard

het witte paard in vreewijk, rotterdam, is een aangenaam podium voor singer songwriters. ik zag er eerder optredens van matt andersen en ray bonneville (die ons indertijd feliciteerde met de komst van gylkison: you gotta see that woman, she’s a star). de sfeer is goed en er is traditiegetrouw veel aandacht voor de muzikant van dienst dwz (bijna) iedereen houdt verrassend z’n mond als er gespeeld wordt, ik maak dat niet vaak mee. 

gylkison (64) is een amerikaanse singer songwriter uit austin, texas, en gisteravond voor het eerst in rotterdam (een vorig aangekondigd optreden ging drie jaar geleden niet door vanwege het failliet van het etablissement).

 

gylkison is in haar optreden heel persoonlijk, vertelt en zingt over haar twijfels en angsten, haar zorgen over de wereld waar haar kleinkinderen in moeten leven, de puinhoop die we er van maken. 

 

dat klinkt nogal zwaar op de hand maar dat is ze niet, integendeel, ze heeft er steeds een mooi en vaak geestig verhaal bij hoe en waar haar nummers tot stand zijn gekomen. vooral ’s nachts, heb ik begrepen. in elk geval wat haar laatste album nocturne diaries uit 2014 betreft, dat is gecoproduceerd door haar zoon. (eliza gylkison komt zelf ook uit een muzikale familie, haar vader terry gylkison heeft een aantal hits in de jaren vijftig en zestig op zijn naam staan, zie internet).

 

eliza gylkison is overigens de derde  austinite op rij die zich, waar ik bij ben, op het podium beklaagd over het almaar slechter wordende leefklimaat in austin. elke singer songwriter wil geloof ik in austin wonen en niet alleen vanwege het gunstige muziekklimaat; de hoofdstad van texas is een (naar amerikaanse begrippen) progressieve oase in deze verder zwaar conservatieve (maar wel heel mooie) staat van de vs. toch klagen al die artiesten allemaal dat austin voller en voller wordt en onherkenbaar dichtgebouwd. wat gylkison stimuleert daar een lied over te schrijven. dat doet ze al meer dan veertig jaar. en toch, dat ligt aan mij, had ik nooit eerder van haar gehoord.

 

de rest van het publiek in rotterdam wel, de lijst van verzoeknummers na de pauze was te lang om ze allemaal te honoreren; gylkison zit in de pauze op een stoeltje achterin de zaal en noteert alle verzoeken of turft het aantal voor hetzelfde nummer, zo bepaalt het publiek min of meer de setlist na de pauze. en zo houdt ze de optredens ook voor haarzelf spannend (ze doet er geloof ik zo’n honderdvijftig per jaar). 

 

hoe dat gaat in zalen waar het publiek haar werk niet goed kent weet ik niet, maar in vreewijk was het het meest spannende deel van de avond. ook voor gitarist jim henry, die gylkison begeleidt en af en toe een (verzoek)nummer voor het eerst hoorde langskomen. dat is henry overigens wel toevertrouwd. de man is behalve multi-intrumentalist en rasmuzikant en zwijgende gitarist-die-perfect-zijn-ding-doet ook een goeie improvisator (zie ook zijn eigen site: jimhenry dot net).

 

bij de laatste verzoeknummers speelde, ook op verzoek, iemand uit het publiek zeer verdienstelijk mee, op de mandolin van henry. die hanteerde de electrische gitaar, lekker ouderwets met veel echo en vibrato, met behulp van zo'n tailpiece, het klonk allemaal prima. 

 

 

blij dat ik het live heb meegemaakt, eliza gylkison is een aanrader als je van country folk houdt.

als je haar naam ergens tegenkomt, ga erheen, je hebt een mooie avond.