'king size' van marthaler in rotterdam

king size is een absurd en vooral komisch liedjesprogramma van chistopher marthaler uit 2013 en stond de afgelopen twee dagen in de rotterdamse schouwburg, een must see voor fans van deze zwitserse theaterregisseur. inmiddels wordt hij overladen met allerhande europese regieprijzen maar in nederland trekt zijn werk nog geen halve zaal, typisch. in duitsland staat dit stuk gewoon twee jaar op het repertoire en nota bene mèt de ondertitel ‘eine enharmonische verwechslung’ wat in ons land totaal onmogelijk zou zijn geweest wegens 'te moeilijk'.

niet dat die ondertitel er veel toe doet, het is een term uit de muziektheorie en heeft iets te maken met noten die hetzelfde klinken maar anders heten, bijvoorbeeld het verschil tussen een d met een fis (een dis, spreek uit: dies) en een e met een moll (een es). vast een typische marthalergrap om in de titel een zware theoretische verhandeling te suggereren terwijl die verwechslung in het stuk vooral verwijst naar de botsing van culturen in de mix van liederen van schumann naast liedjes van the jackson five en the kinks, om er een paar te noemen.

en king size slaat ongetwijfeld op het enorme zachte roze bed in het zachtroze reisdekor dat een (hotel?)kamer voorstelt, met allerhande opkomsten en afgangen via nissen en (kast)deuren waardoor de spelers een paar komische entree’s kunnen maken, voor de lichte toets en de betere humor. 

wat ontegenzeggelijk vanaf de eerste minuut van dit krankzinnige liedjesprogramma de bedoeling is.

in krap anderhalf uur (behoorlijk kort voor marthalers doen) komen zo’n tweeëntwintig liedjes en (klassieke) liederen langs, uitgevoerd door twee zangers, een pianist en een oude actrice van het theatergezelschap uit basel, zwitserland. met hun perfecte techniek, perfecte uitspraak, meesterlijke fysiek en gortdroge humor schakelen ze moeiteloos van een abbanummer dat als een klassiek concert wordt uitgevoerd, naar een schumannlied of iets anders klassieks, liggend in of onder het grote roze bed.

 

enfin, alles in deze voorstelling is top: de mooie noorse blonde zangeres met de prachtige naam tora augestad, de uiterst komische michael vd heide die een geweldig nummer maakt van een reeks onnozele songfestivalpasjes (onderwijl zingend: tut tut, tut tut, en wij zingen mee), de pianist die dit alles aan elkaar speelt en begeleidt, tot en met de 74 jarige poolse actrice nikola weisse die onverstoorbaar op en af loopt, idiote zinnen uitspreekt, spagetti uit haar handtasje eet en een heerlijk komisch nummer maakt van het uitvouwen van de muzieklessenaar waar, naar ze zelf vaststelt, ‘totnutoe nog geen noot op te lezen is geweest’.

een mooi begin van de operadagen in rotterdam, morgen naar een openluchtvoorstelling onder de brienenoord.  

(zie de site van het gezelschap voor veel betere foto's)