moord in de kerststal

jezus als zingende foetus in de buik van maria. een schijtende os die de nageboorte naar binnen schrokt. drie homoseksuele koningen. gabriël in elviskostuum op rolschaatsen. keet trappen op het toneel is het leukste wat er is. om het te verzinnen, te doen en vooral ook om er naar te kijken; zeker als je een bevriende recensent mag begeleiden en dus op de beste plaatsen zit. daarom gisteravond veel plezier gehad bij ‘moord in de kerststal’ van het rotheater. totale anarchie in speelstijl, blasfemische grappen en onzinnige verhaallijntjes. met energie en plezier gespeeld, op en top gekostumeerd, bepruikt en technisch perfect uitgevoerd. ‘voor iedereen wat’ moeten de makers hebben gedacht, dat is gelukt: als de zaal moest lachen begreep ik meestal niet waarom, en omgekeerd. de visuele grappen winnen het wat mij betreft van de tekstgrappen, maar die zijn af en toe zo schaamteloos fout dat ze je wakker houden: wel op blijven letten, niet alleen makkelijk lachen en ongevaarlijk gezellig zijn. dat maakt ze dan toch weer goed. het ro kan zijn publiekcijfers (mochten ze dat nodig hebben) met deze familievoorstelling flink opkrikken. nu maar hopen dat de gemeente met haar geplande kaalslag daar gevoelig voor is.