the big easy in brienenoord

in brienenoord, rotterdam, onder de brug aldaar, zag ik gisteravond een paar jonge kunstenaars verslag doen van hun bezoek aan new orleans. volgens hun site was dat bezoek in het kader van een artist in residence programma, wat natuurlijk fantastisch is en bijkans jaloersmakend; wie wil nou niet een tijdje als kunstenaar in new orleans rondlopen. maar wat ze daar verder hebben gedaan, en hoe lang en waarom en hoezo, daar komt de bezoeker van hun muzikaal verslag the big easy niet achter. 

voor wie new orleans een beetje kent bood de tekst weinig nieuwe of verrassende inzichten of het moest zijn dat de kunstenaars, allemaal mooie, piepjonge en zo te zien heel lieve bleekblanke magere stadsjochies uit europa en één vrouw, zich nogal geïntimideerd voelden door de afroamerican scene van lower nine, een buurt in new orleans waar de gemiddelde toerist zich niet laat zien. dat pleit natuurlijk voor die jonge gasten maar de weetjes, indrukken en stoere verhalen waar ze mee komen is te mager voor een voorstelling van anderhalf uur op een lokatie waar verder niets mee gebeurt of wordt gedaan.

enfin, de makers en hun vijfkoppige boysband wisten in elk geval wat ze niet wilden; muziek maken zoals die klinkt in new orleans. en laat ik daar nou net voor gekomen zijn, gisteravond (gelokt door de titel). helaas. weinig blues uit the big easy, daar in brienenoord. behalve de uitloopmuziek. maar die kwam van een cd.