matt andersen in fredericton

was afgelopen vrijdag bij een waanzinnig optreden van matt andersen op het harvest blues festival in fredericton, new brunswick.

een snikhete stampvolle tent, een uitzinnig publiek en een oorverdovend gejuich dat minutenlang aanhoudt als andersen het podium opkomt. hij lijkt het allemaal normaal te vinden, ik weet niet wat ik meemaak. het verschil met zijn optredens in de nederlandse café’s en buurthuizen waar ik hem voor het eerst zag optreden kan niet groter.  

matt andersen is hier letterlijk en figuurlijk bijna thuis. hij is als jonge bluesgast in 2002 op dit festival zijn carriere begonnen en, belangrijk voor dit publiek, hij woont zo’n honderd kilometer verderop in bairdsville, voor canadese begrippen een afstand van niks. dat wil het canadese publiek traditiegetrouw graag laten weten. hij is ‘hun’ held en inmiddels de belangrijkste international van de atlantic coast blues (waartoe soms voor het gemak ook ray bonneville wordt gerekend, die uit quebec komt). 

de ongelofelijke energie die bij het onthaal in de tent ontstond zorgt van begin tot eind van het concert voor een bijna magisch contact tussen andersen en het publiek. ook bij de langzamere nummers als coal mining blues, so gone now en she comes down, in de allermooiste uitvoering die ik live van hem heb gehoord. de twee instrumentalisten die hem wisselend met mandoline en gitaar begeleiden doen daar goed werk. ain’t no sunshine doet hij alleen, devil’s bride als slotnummer wordt massaal meegezongen.

een toegift zat er niet in, ondanks het hevig protesterend publiek. andersen speelde als eerste, vroeg in de avond en het podium moest rap worden omgebouwd voor colin james, die andere bij het grote publiek bekendere canadese bluesmuzikant uit saskatchewan. die hoop ik nog eens in nederland te zien, ik wilde graag canned heat meemaken, in een andere tent.

                                                                         (stubby fingers)

ik las hier in de plaatselijke krant de daily gleaner dat matt andersen werkt aan een nieuw album waarvoor hij nog dit jaar in new york de studio in gaat. eerlijk gezegd geloof ik die albums wel, live is beter. die kans komt ongetwijfeld wanneer het beloofde album uitkomt gevolgd door een promotour bijvoorbeeld naar nl. ik zie er naar uit.



(foto's maakte ik vanuit de pit, dankzij een mediapas die ik in nederland met hulp van bluesmagazine had geregeld. er stonden zeven, achtduizend man in die tent bijelkaar gepakt, dat was me anders nooit gelukt)