ray bonneville in rotterdam

was voor het eerst sinds pakweg dertig jaar vrij op 15 december. sinds ik me kan herinneren had ik op deze dag altijd de première van het erasmiaans in mijn agenda staan. maar dat is nu geschiedenis en voorbij, dus kon ik gisteravond naar het optreden van opnieuw een canadese blueszanger/gitarist in het witte paard, in vreewijk, rotterdam.

ray bonneville (1948) komt uit hull (aan de andere kant van de rivier bij ottawa) quebec, canada, woont al heel lang in de vs en tegenwoordig, net als walt wilkins (van een optreden in den haag een paar weken geleden ) in austin, texas.

bonneville zingt en speelt de blues op zijn gitaar en (ongeveer) vijftig verschillende mondharmonica’s en schrijft (bijna) al zijn nummers zelf. dat zijn er nogal wat, gisteravond speelde hij onvermoeibaar bijna twee uur lang uit zijn enorme repertoire. en hoewel hij al meer dan veertig jaar de blues speelt had ik nog niet eerder van hem gehoord of hem zien spelen.. dat zegt natuurlijk meer over mij dan over ray bonneville, hoewel hij erg bescheiden is, de vergelijking met jj cale is, ook in zijn muziek, snel gemaakt.

maar ray bonneville is vooral ray bonneville, zoals hij totaal relaxed met zijn publiek omgaat en zijn nummers speelt. heerlijke new orleans blues waar ik uren naar kan luisteren en een absolute aanrader, mocht je zijn naam nog ergens tegenkomen, ga er heen, hij doet zo'n honderdvijftig optredens per jaar in europa, de vs en canada. en nu dus in rotterdam, voor het eerst (zijn optreden in 2011 ging niet door omdat de tent waar hij zou komen spelen failliet ging).

van zijn nummers op itunes, zijn cd’s of  spotify zijn vooral de blues die hij zonder band speelt het mooist, maar dat is misschien een kwestie van smaak. hoe puurder hij zijn muziek brengt, hoe beter, zo’n band smeert de boel dan toch snel dicht. hoogtepunten vind ik geloof ik night walker, mississippi, I am the big easy (een tribute voor new orleans na katrina), cemetary road, canary yellow car, en where has my easy gone maar dat is eigenlijk onzin, al z’n bluesnummers zijn de moeite van het luisteren waard, hij kan goed schrijven, noemt zichzelf dan ook dichter, en terecht.

ray heeft me gisteravond erg blij gemaakt en dat is op dit ogenblik een prestatie van formaat..