canned heat

het was geweldig om die kerels bij 'harvest blues' aan het werk te zien. nog los van de voorpret die ik heb gehad: alle nummers opnieuw opgezocht en grijs gespeeld, in een grote amerikaan langzaam rijdend over de lege wegen van new brunswick, cape breton en nova scotia: goin’ up the country, een jongensdroom revisited. 

                                                                on the road again                                                             

on the road again, lets work together, so sad, future blues, goin’ up the country, have a good time en natuurlijk fried hockey boogie, als finale.

                                                                    dale spalding

de kracht is er misschien wat uit, john paulus is alan wilson niet, is ook geen countertenor, de dwarsfluit doet het allang niet meer (spalding speelt die partijen op de mondharmonica), langer dan een uur gaat niet, het maakt me niks uit.

                                                                   john 'jp' paulus

de volgestroomde tent vol opvallend veel jong publiek is dolenthousiast en zingt alle nummers woordelijk mee. wat is hier aan de hand? heb ik iets gemist? bij ‘we might even leave the u.s.a.’ (komt een paar keer langs in goin’ up the country) propt paulus daar ‘and go to Canada’ achter, dan heb je sowieso de hele tent canadezen mee.

                                                                  larry 'the mole' taylor

 oprechte dank bij het langdurig slotapplaus voor adolfo ‘fito’ de la parra (nog altijd) op drums, larry ‘the mole’ taylor (nog altijd) op basgitaar, dale spalding op harmonica, gitaar en zang en john ‘jp’ paulus gitaar en zang, hij vervangt gitarist harvey ‘snake’ mandel die al maanden ernstig ziek is.

                                                                 adolfo 'fito' de la parra