museum de pont

moest gisteren in tilburg zijn, daarover hier niets, maar ze hebben daar in een voormalige wolspinnerij wel een heel mooi museum met een interessante collectie moderne kunst. het museum is vernoemd naar een tilburgse zakenman die het allemaal mogelijk heeft gemaakt. werk van onder anderen van lieshout, kapoor en dumas. een mooie ochtend.

joep van lieshout, slave city

joep van lieshout, slave city

joep van lieshout, slave city 

 van lieshout, slave city

 joep van lieshout, slave city

                                                            joep van lieshout, slave city

 anish kapoor, when I'm pregnant ('92)

                                                    anish kapoor, when I'm pregnant ('92)

anish kapoor, vertigo ('08)

anish kapoor, vertigo ('08)

angela bulloch, onehour3 and canned ('02)

thomas schutte, steel woman ('98)

marlene dumas

museum de pont

breukers&arndt, fuck your uitgang

palais de tokyo

het palais de tokyo in parijs waar het museum voor moderne kunst is gevestigd, is een gewilde locatie voor allerhande fotosessies.

ik hou van parijs, ook zonder danseressen, maar ik ben blij als ik ze tegenkom

rue albert camus

in het 10e arrondissement van parijs staat op place colonel fabien, aan het eind van een onooglijk klein straatje dat de naam rue albert camus draagt, een tamelijk onthutsend lelijk beeld met als titel 'albert camus'. ik was lang op zoek geweest naar een eerbetoon of een monument of herinnering in deze stad aan mijn favoriete franse schrijver. ditmaal liep ik er tegenaan. dwz ik liep er aan voorbij, niets deed me aan camus denken tot ik zijn naam zag staan, het is niet anders. het beeld is van de parijse kunstenaar michel poix en staat er al sinds 1986.

 

naar poortvliet, zeeland

in poortvliet, zeeland, kweekt klaasjan verschillende soorten appels, peren, pompoenen en mais die hij onder anderen op de afrikaandermarkt verkoopt, in rotterdam-zuid, waar hij met z'n vader nico en zijn broers en zussen een paar kramen heeft met groente en fruit. gisteren zocht ik hen thuis op in poortvliet om eens te zien hoe het er allemaal bijstaat: schitterend dus. mooi leven, mooi fruit, mooi land.  

philippe claudel in rotterdam

De Franse auteur, scenarioschrijver en filmregisseur Philippe Claudel was twee dagen in Nederland en gisteravond in Rotterdam, vanwege de vertaling van zijn nieuwe roman De boom in het land van de Toraja.  In een goed bezocht bibliotheektheater werd hij geïnterviewd door mijn oud-leerling en grote vriend Ernest van der Kwast. Deze derde editie van Boek&Meester, het interviewprogramma van van der Kwast, was eerlijk gezegd aan mijn aandacht ontsnapt als Ernest mij niet had gevraagd om op de avond zelf een fragment uit de nieuwe roman van Claudel voor te lezen, wat ik met plezier heb gedaan.

Ik ken Claudel alleen van il y a longtemps que je t’aime en avant l’hiver, twee mooie, kleine films, die me vooral zijn bijgebleven vanwege de prachtige Britse actrice Kristin Scott Thomas waar ik al heel lang verliefd op ben.

Claudel vertelde dat zijn favoriete actrice voor de hoofdrol in zijn allereerste speelfilmregie il y a longtemps que je t’aime aanvankelijk door zijn producent werd geweigerd; pas 'toen alle Franse actrices' (ik citeer Claudel) hadden bedankt, kwam Kristin opnieuw in beeld (ze is Engels maar spreekt ook vloeiend frans). De producent ging schoorvoetend akkoord, na lang aandringen van Claudel die gisteravond net deed of hij niet begreep waarom 'alle actrices in Frankrijk' de rol niet wilden spelen. Maar dat de meesten van hen deze rol niet graag op hun cv willen bijschrijven ligt gezien de ijdelheid van actrices volgens mij nogal voor de hand: een moeder heeft 15 jaar in de gevangenis gezeten omdat ze haar zesjarige zoon om het leven heeft gebracht. Wie wil dat nou spelen, dat kost je je carrière. Bovendien was het Claudel z’n regiedebuut en had hij zelf het script geschreven, dat kon alleen maar op een flop uitdraaien. Enfin, Kristin Scott Thomas weigerde niet, speelde prachtig en de film werd een succes, bekroond met allerhande prijzen. Laat Hollywood maar films  maken, de Fransen, waaronder Claudel, blijven mooie indringende verhalen filmen.

Onlangs las ik het bericht dat Kristin Scott Thomas haar filmcarrière heeft beëindigd, ze wil niet meer. Claudel bevestigde dat, helaas. Ze stopt niet voor het eerst, misschien komt ze er ooit nog opnieuw op terug. Hij vertelde ons dat de samenwerking met haar niet bepaald soepel verliep, niet alleen tijdens de eerste film, wat nog te verklaren was geweest vanwege het emotioneel beladen script en de onervarenheid van de regisseur,  maar ook tijdens de tweede film zocht de actrice voortdurend de confrontatie met Claudel, die er naar eigen zeggen niet moe van werd om elke opnamedag opnieuw met haar te vechten over elke zin, elk detail, elke opdracht. ‘Zo haalt ze het beste uit zichzelf, uit mij, het script, de film,’ aldus Claudel die haar zo weer zou vragen. Ik hoop dat hij dat doet en zij na drie vier jaar rust, opnieuw ja zegt.

Voor welk project weet Claudel helemaal nog niet, het was eerder een intentie dan een werkelijk plan voor een nieuwe film. Het wordt in elk geval geen verfilming van De boom in het land van de Toraja, Claudel ziet niets in het verfilmen van zijn eigen boeken. Ook niet of misschien juist niet als het verhaal zich in de filmwereld afspeelt (de ikfiguur in de roman is filmregisseur, zijn stervende vriend filmproducent). Het zijn voor hem ook twee totaal verschillende disciplines; in een filmscript is alles beeld, elk detail, elke seconde. Het schrijven van een roman, overigens voor Claudel een fijne, vrolijke bezigheid zonder een spoor van twijfel of worsteling, Ernest kon hem nauwelijks geloven, gaat meer om taal dan verbeelding, op de eerste plaats. Althans, voor Philippe Claudel. Maar na een paar goeie films en een reeks sterke romans (in elk geval één, De boom in het land van de Toraja, de rest heb ik me laten vertellen, eerder werk heb ik nog niet van hem gelezen) heeft hij enig recht van spreken. 

kerouac in parijs

de expositie in centre pompidou over de amerikaanse schrijvers van de beatgeneration lokte mij opnieuw naar parijs.

jack kerouac, allen ginsberg en william burroughs zijn de bekendste, althans bij mij, van die drie heb ik werk gelezen en in de kast staan, waaronder een aantal inmiddels flink aangetaste pocketedities uit de jaren vijftig, die mijn vader indertijd in new york heeft gekocht.

op de bovenste verdieping van het centre pompidou een uitgebreide verzameling foto- en videomateriaal, interviews en wat ik dan maar 'kunstfilms' noem. verder ook veel affiches en boeken over en van de meeste leden van de beatgeneration.

daaronder ook de 37 meter lange rol aan elkaar geplakte vellen papier waarop jack kerouac zijn 'on the road' heeft geschreven; de rol gaf hem de mogelijkheid nonstop door te typen ('this is not writing, this is typing'  zei een schrijver ooit).

  
de tekst aan het einde van de rol is vergaan; de beroemde laatste zinnen zijn hier niet te lezen. de rol wekt de indruk dat kerouac zijn beroemde boek in één beweging heeft geschreven, wat niet waar is, natuurlijk. maar het is een mooi verhaal: in een roes nonstop je roman op 37 meter papier uit je typmachine rammen en klaar is je levenswerk.

travel outfit van jack kerouac als relikwieën in een vitrine: de stevig katholieke kerouac zal er erg blij mee zijn geweest. on the road  is, anders dan wordt gedacht (iedereen kent dat boek maar niet iedereen heeft het ook gelezen) geen experimenteel script voor een roadmovie maar vooral een boek over twee katholieke mannen op zoek naar god, wie dat ook wezen mag.

allen ginsberg en de onvermijdelijke bob dylan bezoeken het graf van kerouac in lowell, massachusetts. de film staat ook op internet. hieronder de bekende clip van dylans don't look back met ginsberg quasi nonchalant in gesprek, op de achtergrond.

                                                                    'beat hotel'

een paar leden van de beatgeneration kwamen met enige regelmaat naar parijs en logeerden dan in een afgetrapt pension, door hen omgedoopt tot 'beat hotel'. overigens zijn ginsberg en burroughs later ook in amsterdam gesignaleerd, bijvoorbeeld in sjaaks jazzcafé aan de kromboomsloot, begin jaren tachtig van de vorige eeuw..

 

                                                                   oú allez-vous?

waar ga je heen - zou een mooie ondertitel van de tentoonstelling kunnen zijn.

 

een mooie tentoonstelling, de moeite van een bezoek waard; tot half oktober in centre pompidou.

 

de beatgenerationexpo is niet aan iedereen besteed; het parijse yuppenvolk verzamelt zich op de bovenste verdieping van centre pompidou dat rechtstreeks via een aparte ingang is te bereiken zonder met hinderlijke kunst te worden geconfronteerd.

een paar meter verderop opent de expositie over the beatgeneration met dit citaat van jack kerouac, weten zij veel.