dinsdag 19 oktober 2010

sjaak en zijn brommer



nu ik mijn oudste zoon jan hier al een paar keer heb gememoreerd, kan ik sjaak niet onvermeld laten. hij heeft namelijk zijn brommerrijbewijs gehaald, 'het enige wat echt de moeite waard is om voor te leren'(aldus sjaak). vanaf volgende week gaat hij (als hij zijn benzine kan betalen)gemotoriseerd door het leven. op mijn vraag hoe hard zijn brommer gaat, kreeg ik als antwoord dat de kilometerteller het niet doet. hier spreekt een bezorgde ouder.

steve miller

hij had er zin in, gisteravond in de heineken music hall. steve miller was na bijna 28 jaar terug in amsterdam. hij kwam nog even terug op zijn laatste optreden in nederland ('wat zijn jullie oud geworden, ik zie alleen maar grijze haren'). in het concertgebouw in 1972, waar toen nog popconcerten werden gegeven en langharig tuig de sigarettenpeuken nog gewoon in het tapijt uitdrukten, was zijn uitvoering van 'seasons' door een technische storing blijkbaar de mist in gegaan. mij was dat niet opgevallen, ik heb dat concert alleen teruggehoord maar niet gezien. miller was het niet vergeten en wilde dat nu graag even rechtzetten. Hij speelde het nummer, nu zonder problemen, solo. aanstekelijk, enthousiast, energiek. en dat was hij het hele bijna twee en een half uur durende concert lang. ondanks zijn 67 jaar, zijn buikje en babyboomer kapsel. alleen na 'tramp'(een cover van otis redding) dreigde hij naar eigen zeggen even buiten adem te raken.

ik ken zijn muziek vooral van de (studio)platen van vroeger maar als oude man, live op het podium, klinkt hij honderd keer beter. met zijn viermansband (kenny lee lewis (gitaar), joseph wooten (keyboards), gordy knudtson (drums) en sonny charles (zang) gaf miller een nieuwe interpretatie aan zijn oude hitnummers, blues covers en nummers van zijn laatste cd bingo. na het slotnummer, een prachtige uitvoering van Fly Like An Eagle, gaf miller de indruk dat hij nog energie genoeg had voor nog eens vierentwintig nummers ('oke, volgende, wat willen jullie horen'). het werden er nog vijf, als toegift.

steve miller nam afscheid met de belofte snel terug te komen; nog eens 28 jaar wachten is ook vrij zinloos, dan is hij vijfennegentig, of al dood. en ik ook.
'we komen snel terug, misschien te snel, dat weet je nooit'. gezien het compliment dat hij het publiek gaf ('jullie zijn het fijnste publiek waar ik deze tour voor heb gespeeld') misschien geen loze belofte.

het optreden in de heineken music hall was het laatste concert van zijn europese tour. wie deze set nog wil zien, moet volgende week naar New York.