remember sandbanks

in een oud verstoft tijdschrift (ik probeer al weken mijn werkkamer op te ruimen) vond ik een ansichtkaart uit canada van lang geleden, mij toegestuurd door larry, uit toronto. een beer van een vent met een imposante baard. ik had hem ontmoet op een reis door ontario. remember sandbanks, stond op de kaart. ik was larry en die trektocht allang vergeten maar ik herinner me ineens onze oeverloze discussies op het strand van lake ontario over het menselijk bestaan dat in europa toch echt anders werd beleefd dan in het pioniersland canada. hij was toen jaloers op mijn europese ogen die keken naar zijn land dat zo weinig met geschiedenis had. volgens hem was ik zo volgestopt met cultuur dat ik blijkbaar de behoefte had aan de leegte van een land dat een honderd jaar oude blokhut al als historisch gebouw beschouwd. bij hem was het precies andersom. hij verlangde naar amsterdam, rome, parijs, waarom verdeed ik mijn tijd in de bossen van ontario. larry, verdomd, hoe zou het met hem gaan. ik google wat, waarom, omdat het kan, binnen een duizendste van een seconde krijg ik antwoord. dat hij studeerde wist ik me te herinneren, maar niet wat; geschiedenis. larry schreef een fors aantal boeken over de historie van ontario, bezocht europa en gaf les aan een universiteit. hij is dood, las ik, vijftien jaar geleden gestorven. ik gooi het tijdschrift weg, en ook de kaart. de herinnering aan sandbanks, lake ontario, houd me nog even bezig. hoe oud was ik, zestien.

herakles

hoera, de tekst voor het laatste deel voor de marathonvoorstelling van herakles ingeleverd. het appeltheater ondertussen is een grote bouwplaats, mannen met hamers, zaagmachines en breekijzers. grote gaten in de muren, diepe kuilen in het zand. ik loop wat rond in het stof, gruis en plassen water. en kan door alle puinhopen heen al zien wat straks het theater voor herakles gaat worden. indrukwekkend en intiem tegelijk. iets verderop, alleen bereikbaar via de werkplaats, wordt in klein gezelschap gerepeteerd. de andere repetities vinden plaats in een loods een paar kilometer verderop, in een voormalige garage van de wehrmacht, ooit onderdeel van de duitse noordelijke verdedigingslinie in de scheveningse duinen. vandaag ben ik de kritische luisteraar, met hier en daar een voorstel voor een kap of een ander woord. dat ik de mythes ken waar de verhalen vandaan komen is een voordeel. ondertussen luister en bekijk ik alles vanuit het idee dat het straks gespeeld moet worden in de piste van de grote zaal, nu nog een bouwput. nog drie maanden te gaan.