maandag 21 september 2015

matt andersen in fredericton

was afgelopen vrijdag bij een waanzinnig optreden van matt andersen op het harvest blues festival in fredericton, new brunswick.


een snikhete stampvolle tent, een uitzinnig publiek en een oorverdovend gejuich dat minutenlang aanhoudt als andersen het podium opkomt. hij lijkt het allemaal normaal te vinden, ik weet niet wat ik meemaak. het verschil met zijn optredens in de nederlandse café’s en buurthuizen waar ik hem voor het eerst zag optreden kan niet groter.  

matt andersen is hier letterlijk en figuurlijk bijna thuis. hij is als jonge bluesgast in 2002 op dit festival zijn carriere begonnen en, belangrijk voor dit publiek, hij woont zo’n honderd kilometer verderop in bairdsville, voor canadese begrippen een afstand van niks. dat wil het canadese publiek traditiegetrouw graag laten weten. hij is ‘hun’ held en inmiddels de belangrijkste international van de atlantic coast blues (waartoe soms voor het gemak ook ray bonneville wordt gerekend, die uit quebec komt). 

de ongelofelijke energie die bij het onthaal in de tent ontstond zorgt van begin tot eind van het concert voor een bijna magisch contact tussen andersen en het publiek. ook bij de langzamere nummers als coal mining blues, so gone now en she comes down, in de allermooiste uitvoering die ik live van hem heb gehoord. de twee instrumentalisten die hem wisselend met mandoline en gitaar begeleiden doen daar goed werk. ain’t no sunshine doet hij alleen, devil’s bride als slotnummer wordt massaal meegezongen.


een toegift zat er niet in, ondanks het hevig protesterend publiek. andersen speelde als eerste, vroeg in de avond en het podium moest rap worden omgebouwd voor colin james, die andere bij het grote publiek bekendere canadese bluesmuzikant uit saskatchewan. die hoop ik nog eens in nederland te zien, ik wilde graag canned heat meemaken, in een andere tent.

                                                                         (stubby fingers)


ik las hier in de plaatselijke krant de daily gleaner dat matt andersen werkt aan een nieuw album waarvoor hij nog dit jaar in new york de studio in gaat. eerlijk gezegd geloof ik die albums wel, live is beter. die kans komt ongetwijfeld wanneer het beloofde album uitkomt gevolgd door een promotour bijvoorbeeld naar nl. ik zie er naar uit.


(foto's maakte ik vanuit de pit, dankzij een mediapas die ik in nederland met hulp van bluesmagazine had geregeld. er stonden zeven, achtduizend man in die tent bijelkaar gepakt, dat was me anders nooit gelukt)


vrijdag 18 september 2015

michael franti & spearhead

michael franti was eerder in nederland, ik heb dat allemaal gemist. ik zag hem vanavond voor het eerst op het harvest blues festival in fredericton, new brunswick.

oud nieuws voor wie hem al kent maar die man kan in een bomvolle tent binnen twee seconden een feest bouwen dat op zijn minst anderhalf uur duurt, dwz michael franti kan dan nog verder maar een deel van het publiek niet, dat haakt uitgeput voor middernacht af.
of moet morgenochtend vroeg op, dat kan ook, natuurlijk.

alles wat er over de uitzonderlijk feestelijke live kwaliteiten van michael franti op internet wordt gezegd is allemaal waar; zijn optreden is een feest om mee te maken. in geen tijd was het publiek  ontzettend blij en vrolijk. 
zelfs ik kon niet ophouden met glimlachen. dat zegt eigenlijk al genoeg.  
later meer, nu alleen wat foto’s (vanuit de pit, dankzij bluesmagazine)
 
 
j bowman


bassist carl young 
 
michael franti 
 
 
 
 

 

 


donderdag 17 september 2015

the mellotones in fredericton

ik moest er een flink eind voor reizen maar wilde er graag bij zijn; het harvest jazz & blues festival in fredericton, new brunswick, canada. een week lang blues, jazz, soul, funk, in een viertal tenten verspreidt door de stad.


in de grootste bluestent was vanavond de kickoff met the mellotones, ditmaal zonder matt andersen, die hier aanstaande vrijdag in een uitverkochte tent staat.

in mei zag ik ze samen, als slotact op het moulinbluesfestival in ospel. toen vond ik die jongens nogal verlegen, timide zelfs. matt andersen moest er behoorlijk hard aan trekken om ze een beetje los te krijgen. toen begonnen ze pas muziek te maken: het slotnummer was fenomenaal.

hoe anders ging het vanavond. vanaf de eerste maten meteen raak: het beukt en rolt en swingt. soul, rock en blues uit het wereldrepertoire.
zanger en saxofonist jeff mosher blijkt behalve een geweldige stem ook ongelofelijk veel energie te hebben. een paar maanden geleden niks van gemerkt. misschien omdat ze nu een thuiswedstrijd spelen (ze komen uit halifax, nova scotia). en ze staan hier voor het tweede achtereenvolgende jaar. hoedanook, een feest om ze live mee te maken.