dinsdag 20 oktober 2015

kapoor in versailles

                                 


'dirty corner' (of: 'de kut van de koningin')

afgelopen weekend de laatste kans benut om een aantal werken van de britse kunstenaar anish kapoor in de koninklijke tuinen van versailles te zien. misschien iets minder indrukwekkend dan zijn werk in chicago maar minstens zo opvallend en fraai als bij het guggenheim in bilbao.

                                         'sky mirror'

enfin, de moeite waard dus. 'shooting into the corner' was voor mij een verrassing, een rode was  schietend kanon in de koninklijke 'salle de jeu de paume' met een revolutionaire geschiedenis (de nieuwe grondwet werd er 'geschreven' door achthonderd naar elkaar schreeuwende mannen waarvan er een flink aantal werd geguillotineerd).

                                         'shooting into the corner'

en omdat ik er toch was toch ook het paleis maar bezocht dwz de gangen doorgeschuifeld als in een darmkanaal volgepropt met kitsch en miljoenen japanners. was snel weer buiten, de tuinen en fonteinen zijn ook belachelijk protserig maar wel in de frisse lucht, dat scheelt.

 
'sectional body preparing for monadic singularity'

'sectional body preparing for monadic singularity'
'                                                                      descension'

'                                                                          c- curve'

'japanese sky mirror'
 
                                   shooting into the corner, salle de jeu de paume, Versailles

sylvain bailly (oa burgemeester van parijs tijdens de franse revolutie, later geguillotineerd, maar wie niet)


(de ultrarechtse leuzen op 'dirty corner' zijn op advies van kapoor niet verwijderd maar afgeplakt).   


zaterdag 10 oktober 2015

verslag 'harvest blues'

op de site van bluesmagazine staat inmiddels ook mijn verslag van 'harvest blues':  http://www.bluesmagazine.nl/verslag-harvest-jazz-blues-festival-fredericton-canada-15-20-september-2015/

vrijdag 9 oktober 2015

fischer z in st niklaas

van de blues uit de maritimes naar de nostalgie van de engelse  rock/wave van fischer z. onder die naam treedt john watts ook solo op, ik zag hem gisteravond met band, in het belgische st niklaas. de tour afgelopen mei in nederland was aan mijn aandacht voorbij gegaan, geen probleem, st niklaas heeft een prima schouwburg met café waar het aangenaam belgisch verblijven is. deze korte belgische tour best of both worlds staat in het teken van een nieuw album this is my universe waar watts en zijn band gisteravond een aantal nummers van speelden, waaronder het gelijknamige universe, klonk goed.   

gelukkig ook veel oud werk dat gaandeweg het anderhalf uur dat het optreden duurde (inclusief toegiften) ook steeds rauwer en beter werd gespeeld. the worker klonk plichtmatig en kortaf, so long, marliese, berlin en battalion of strangers klonken een heel stuk geinspireerder. dat lijkt me overigens ook de enige mogelijkheid, anders hou je het nooit vol om die nummers vijfendertig jaar lang te spelen. hoedanook, ik zag john watts of fischer z sinds begin jaren tachtig voor het eerst live, en vond het overtuigend genoeg om er niet nog eens vijfendertig jaar mee te wachten.

donderdag 8 oktober 2015

op straat tijdens Harvest Blues

alleen de eerste avond is er een rij
die vervolgens in de grote tent verdwijnt (tijdens the mellotones)
op straat, in downtown fredericton


congo square (ook: officers square)


theresa malenfant (whats in a name)
en katey day

malenfant bezwijkt zowat bij 30graden ze moet aan de zuurstof
katey day neemt het ondertussen over
keith hallett
met the keith hallett band

op een zwoele septemberavond downtown fredericton
'an electric car? hahahaha'

nacht in downtown fredericton
waylon thibodeaux, cajun uit louisiana





afbreken van de bluestent (zondagmiddag)

canned heat



het was geweldig om die kerels bij 'harvest blues' aan het werk te zien. nog los van de voorpret die ik heb gehad: alle nummers opnieuw opgezocht en grijs gespeeld, in een grote amerikaan langzaam rijdend over de lege wegen van new brunswick, cape breton en nova scotia: goin’ up the country, een jongensdroom revisited. 
                                                                on the road again                                                             

on the road again, lets work together, so sad, future blues, goin’ up the country, have a good time en natuurlijk fried hockey boogie, als finale.
                                                                    dale spalding
de kracht is er misschien wat uit, john paulus is alan wilson niet, is ook geen countertenor, de dwarsfluit doet het allang niet meer (spalding speelt die partijen op de mondharmonica), langer dan een uur gaat niet, het maakt me niks uit.
                                                                   john 'jp' paulus

de volgestroomde tent vol opvallend veel jong publiek is dolenthousiast en zingt alle nummers woordelijk mee. wat is hier aan de hand? heb ik iets gemist? bij ‘we might even leave the u.s.a.’ (komt een paar keer langs in goin’ up the country) propt paulus daar ‘and go to Canada’ achter, dan heb je sowieso de hele tent canadezen mee.
                                                                  larry 'the mole' taylor

 oprechte dank bij het langdurig slotapplaus voor adolfo ‘fito’ de la parra (nog altijd) op drums, larry ‘the mole’ taylor (nog altijd) op basgitaar, dale spalding op harmonica, gitaar en zang en john ‘jp’ paulus gitaar en zang, hij vervangt gitarist harvey ‘snake’ mandel die al maanden ernstig ziek is.
                                                                 adolfo 'fito' de la parra