zaterdag 19 april 2014

metamorphosen bij de appel



komende maanden schrijf ik mee aan een nieuw project bij de appel, metamorphosen, de voorstelling waarmee aus sr afscheid neemt van zijn gezelschap. het werk van ovidius vormt uiteraard het uitgangspunt, als bron van verhalen, dromen en beelden, het epos waarin ‘alles verandert en  niets vergaat, alles wisselt en vernieuwt, en toch, het grote geheel blijft wel bestaan, al schuift er nog zoveel van hier naar daar.’   er zullen daarnaast nog andere verhalen, gedichten, beelden, muziekfragmenten op onze schrijftafels komen te liggen, op die van mij ligt bijvoorbeeld ook werk van de griekse dichter kafavis dat al vaker een inspiratiebron voor mij is geweest. ik moest hier aan denken toen ik de metamorphosen net weer had herlezen.

probeer ze te bewaren, dichter
hoe weinig het er ook zijn, die even duren.
de visioenen van je liefdeleven
breng ze, half verborgen, in de regels van je verzen
probeer ze vast te houden, dichter
wanneer ze wakker worden
in je geest
bij nacht, of in het stralende licht
van de middag.
(kafavis, wanneer ze wakker worden, 1916)

vrijdag 18 april 2014

the webb sisters in rotterdam



hun uitvoering van ‘if it be your will’ is een van de hoogtepunten van het legendarische concert van leonard cohen, 2008, in londen. vijf jaar later klonk het in ziggodome amsterdam nog even prachtig. de vraag is wat er van die betovering overblijft zonder cohen, zonder tienkoppige band en ook zonder sharon robinson met wie charley en hattie webb samen zo’n ijzersterk achtergrond koor vormden bij al die concerten van cohen de afgelopen zes jaar. 
ik zag twee jonge, heel lieve, zeer britse vrouwen die anderhalf uur ongelofelijk zuiver tweestemmig liedjes zingen en zich daarbij begeleiden op harp, luit en gitaar. ik kon het een uur aan, daarna viel ik in slaap. de webb sisters namen wraak door op nog geen halve meter van mijn stoel a capella hun toegift te zingen, ik was gelijk wakker. ‘sorry als het voor jou iets te hard klonk’ riep hattie webb nog naar me, het blijven engelsen, nietwaar.
conclusie? hattie lijkt, ver weg op een podium, zo groot omdat haar zuster charley nog kleiner is..

maar ze lijken ook iets te groeien, als ze samen zingen.