an evening with the blues in lantaren venster

toronzo cannon in l/v (op de achtergrond ronnie hicks)

een werkelijk fantastische blues avond in lantaren/venster afgelopen zaterdag met, opnieuw, een goeie show van guy davis en fabrizio poggi, vervolgens een wat routineus optreden van duke robillard & band en tot slot toronzo cannon met band als fantastisch spetterende slotact. en voor aanvang, in de pauzes en na afloop, in de foyer pure chicago blues van robbert fossen en peter struijk. het was een geweldige avond met retegoeie bluesmuzikanten in een in opzet en omvang aangenaam bescheiden festival. hoop er volgende jaar weer bij te zijn, dit was echt genieten.

overigens heb ik blijkbaar bij mijn vorige bezoeken aan chicago iets gemist, ik moet nu zeker nog een keer terug en dan op zoek naar de bluesscene: volgens toronzo cannon zijn de blues in chicago ‘ondanks de verhalen’ zeven avonden in de week tot diep in de nacht nog altijd springlevend. ben benieuwd. intussen: toronzo cannon, onthou die naam, die vent is echt goed. zijn bandleden overigens ook. een theatrale en af en toe zeer komische ronnie hicks op orgel (hij speelde ooit bij kool & de gang las ik ergens), christopher alexander, stevig maar heel diendend, in knalrood pak op drums en een uiterst bescheiden maar solide dave forte op basgitaar. een geweldig optreden, die man weet hoe hij het publiek met zijn blues en een paar rock ’n roll klassiekers, al dan niet met zijn tanden, moet bespelen. een daverende slotact.  

guy davis opende de avond, hij had met zijn kompaan poggi nu maar een klein uur om een keus uit zijn repertoire te spelen, het werden ongeveer alle hoogtepunten uit het optreden van afgelopen donderdag. het was minstens zo goed of zelfs beter (I wish I hadn’t stay away so long) maar davis lijkt met zijn akoestische muziek geloof ik toch meer een bluesman voor de kleine zaal. de energieke poggi kan met zijn huilende en snerpende mondharmonica op elk podium staan, maar vergeleken met het mooie intieme concert afgelopen week in dat kleine zaaltje in de brabantse provincie blijft davis in de grote zaal van lantarenvenster een beetje aan de vlakke kant. maar dat valt misschien pas op als je het verschil hebt meegemaakt.

daarna iemand die werd aangekondigd als muzikale duizendpoot en alleskunner, duke robillard die (zo werd mij verteld) met zo ongeveer iedereen die er in de wereld van de blues werkelijk toe doet heeft samengewerkt. kan zijn, maar ik vond zijn optreden eerlijk gezegd nogal vlak en routineus. alleen het openings- en het slotnummer (ik ben de titels kwijt- na een korte nacht en veel bier) klonken echt goed, vooral geïnspireerd. wel een heel goede begeleidingsband met een echt heel erg goeie bruce bears aan de vleugel en op het (hammond?-) orgel. (bruce geeft trouwens ook pianoles.. zie zijn site, brucebears dot com)

(vlnr ronnie hicks op orgel, christopher alexander drums, dave forte bass en toronzo cannon)

blues in the midnight hour - lyrics

blues in the midnight hour - (by guy davis)

Listen..

Guitar cries for softness..

In the midnight hour, in the midnight hour

You tremble in my arms

When I held you

In the midnight hour, in the midnight hour

You cried all night

I thought you were sleeping

In the midnight hour, in the midnight hour

And what about our secrets

You’ve been keeping

In the midnight hour, in the midnight hour

I miss the sound of your footsteps

As you’re coming downstairs

I miss the smell of roses

That you wore in your hair

I miss the morning sunlight

Gained in your bed

I miss the sound of your laughter

Something funny that I’ve said

I’ve got the blues

In the midnight hour

Tell me how long, how long

Till the break of day

Baby, I am missing you

Yeah, I am missing you

So bad

(lots of time for blues, organ and guitar solo)

Listen to the sound of people praying

In the midnight hour, in the midnight hour

One woman goes, while another one is staying

In the midnight hour, in the midnight hour

I sit here, thinking about my sorrow

In the midnight hour, in the midnight hour

I lay here, dreaming of tomorrow

In the midnight hour, in the midnight hour

Last night I dreamed I saw you

Dreamed I held you tight

I dreamed that I said I love you

And we dance, all night

No one knows my heartache

No matter how I think

Crying in my sleep

But I’m happy in my dreams

Last night I dreamed I saw your face

Had a great big smile

I dreamed that we were eagles

And we flew, for miles and miles

When I woke up at midnight

Walked all around the yard

That how I tried to forget you

But that makes my time so hard

I got the blues in the midnight hour

How long, tell me how long

Till the break of day

Baby I’m missing you

Yes I am missing you

So bad

guy davis in terheijden

in terheijden, brabant, staat een wit kerkje in de hoofdstraat, waar behalve bruiloften uitvaarten en feestpartijen ook eens in de maand de blues wordt gespeeld.

gisteravond de amerikaanse bluesgitarist, componist en zanger guy davis, samen met de fenomenale italiaanse ‘armonicista’ fabrizio poggi. het gelegenheidsduo heeft onlangs samen een cd gemaakt, ‘juba dance’.   

ik kende guy davis niet maar ik werd nieuwsgierig naar zijn muziek toen ik een paar dagen geleden een prachtige bluesballad van ruim acht minuten op bluesradio hoorde: ‘blues in the midnight hour’, het bleek (na wat zoeken) een nummer van zijn album ‘skunkmello’ uit 2006. en toeval of niet, davis blijkt juist op dit moment door nederland te toeren.

die kans wilde ik niet laten lopen, al kon ik een live versie van ‘blues in the midnight hour’ wel vergeten, davis speelt weinig verzoeknummers omdat hij, zoals hij gisteravond zei,  ‘ruimte wil hebben voor nieuwe nummers’; ook wil hij waarschijnlijk niet elke avond dezelfde ouwe liedjes spelen die iedereen steeds maar weer wil horen. dat konden die brabanders gisteren niet allemaal waarderen, ik vond het best. 

davis is een geweldige blueszanger en podiummuzikant. hij komt uit new york maar klinkt of hij uit het diepe zuiden komt. hij speelt veel eigen werk maar ook covers van beroemde collega’s, van muddy waters, blind willie mctell tot dylan (een heel zachte aangename lay lady lay) en zelfs donovan (wear your love like heaven). check youtube en spotify hoe dat klinkt en luister dan ook eens naar nummers van zijn laatste album ‘juba dance’ dat hij maakte samen met de mondharmonicaspeler fabrizio poggi. 

het is trouwens een genot om die italiaan live de blues te zien spelen op zijn mondharmonica’s. ik heb mike stevens (de harmonicaspeler waar matt andersen vaak mee samenspeelt) nooit live gezien, maar de expressieve poggi speelt minstens zo energiek (matt andersen samen met fabrizio poggi, dat zou ik wel eens willen meemaken, zoveel energie samen op één podium). 

davis en poggi hebben in elk geval een soortgelijk uithoudingsvermogen als hun canadese collega, ze gaven een marathonconcert van bijna drie uur.. komende zaterdag hoop ik ze weer tegen te komen bij ‘an evening with the blues’ in lantaren/venster. 

daarna vertrekt davis onder anderen richting lethbridge, alberta en whitehorse, yukon, en st john in british columbia, plaatsen waar ik met veel plezier aan terugdenk en waar ik hem graag had zien spelen. ik zou heel graag nog eens de lente in yukon willen meemaken, de kans om dat dit jaar te doen is pijnlijk misgelopen. enfin, de blues dus. komende zaterdagavond, in lantaren/venster, hier in rotterdam.

en dan nog iets om naar uit te kijken: matt andersen is binnenkort weer in nederland, check zijn site stubbyfingers dot ca voor de data. ik heb zelf een paar data in mijn agenda staan, je bent fan of niet, 18 april speelt hij in het voorprogramma van kenny wayne sheperd in de boerderij, zoetermeer, 21 april een solo optreden in tivoli/helling, utrecht, en zaterdagavond 2 mei is matt andersen de slotact van het moulin blues festival in ospel, brabant, en voor die gelegenheid komen ook de mellotones, volgens mij voor het eerst naar nederland. ik geniet nu al.

fallas de valencia