stadhuis rotterdam

vorige week organiseerde Anja voor mijn oude moeder een rondleiding door het stadhuis van Rotterdam.

gids Thomas liet ons in twee uur zien waarom het gebouw de moeite van een bezoek waard is. veel verhalen en een paar vaste grappen.                                          
                       

Thomas wijst in de trouwkamer 1e klasse op een kogelgat in de muur..

afkomstig uit een wapen van 'iemand uit het verzet', die het gebouw heeft beschoten, aan het eind van de oorlog   

het gat (met de kogel er nog in) laat men zitten om de geschiedenis van het gebouw levend te houden..

European Blues Award voor BluesMagazine

Gefeliciteerd dus, Nineke Loedeman en Harry Radstake ontvingen tweede pinksterdag namens Blues Magazine de European Blues Award in de categorie Best Publication. De uitreiking vond plaats net voor het optreden van Matt Andersen  op het Ribs&Blues festival in Raalte (vandaar dat ik er een foto van heb kunnen nemen, ik stond al klaar voor Matt). 

Ribs&Blues in Raalte

Ribs&Blues is een uiterst vriendelijk (deels gratis) bluesfestival dat met Pinksteren in de gemeente Raalte wordt georganiseerd. Ik ben er vanwege opnieuw Matt Andersen (zijn laatste optreden in NL deze tour), Michelle Davis (ik zag haar eerder in Rotown) en Walter Trout die voor tweede pinksterdag staan aangekondigd. En zaterdagavond, The Beach Boys..

Mijn jeugdidolen, ik had al het werk van ze (geen een plaat meer over, alles weggegooid, weggegeven) maar ik wilde ze ooit nog van mijn leven een keer live meemaken. Naar de VS ga ik voorlopig niet, zolang Trump het daar voor het zeggen heeft mijd ik dat land als de pest. Dan maar naar Raalte.. (ik had me de moeite kunnen besparen, ze speelden afgelopen maandagavond in Rotterdam, hier om de hoek, maar dat terzijde).

Van de oorspronkelijk band is alleen Mike Love nog over maar hij mag van de andere nog levende leden er de naam Beach Boys aan geven. Overigens doet ook Bruce Johnston nog mee, die kwam midden jaren zestig bij de band (die naast Brian Wilson andere wat dikkige, verlegen jongen, op de albumhoezen van vroeger). Johnson deed vroeger vooral mee vanwege het meerstemmig opvulwerk, nu kan ie eigenlijk helemaal niks meer.

Ik kende alle nummers nog, vanaf elke intro, als er tenminste sprake was van een intro, sommige nummers donderden zonder overgang over elkaar heen.

Het was een soort Status Quo Meets The Band Formerly Known as The Beach Boys. Ik ben blij dat ik ben gegaan. Ik raad het niemand aan. En ik hoef nooit meer naar een optreden van The Beach Boys.

Het laatste optreden van Matt Andersen deze tour in Nederland had veel weg van zijn eerste show op DuvelBlues in Puurs, België, een week geleden. Prachtig om te zien hoe Matt Andersen met zijn enorme energie en schijnbaar gemak het publiek weet te lokken. De tent is voor de helft gevuld als begint hij te spelen maar op de eerste akkoorden stromen de mensen toe. Hij houdt ze een uur lang vast. Schitterend.

Matt Andersen kreeg voor het begin van zijn show de European Blues Award uitgereikt in de categorie Best Solo Acoustic..

                                                                  plug erin en beginnen

                           
één keer eerder stond ik bij hem zo idioot vooraan, op Harvest Blues in Fredericton, Canada, met perskaart, om foto's te maken. Nu had ik alleen een compact Sony bij me, gaat best.

Hij speelt niet meer staande, blijft zitten, op alle podia waar ik hem deze tour heb gezien. Hij ziet er zwaarder uit dan ooit, hoop dat het goed gaat met hem, zie hem graag terug.

Nog twee shows in Scandinavië, daarna gaat ie terug naar Canada. Tot wie weet, volgend jaar.

Ook Michelle David heeft een kanon van een stem, heel Raalte heeft tot ver buiten de tent, in de wijde omtrek er kennis van kunnen nemen, volume type sirene eerste-maandag-van-de-maand maar dan doe ik haar zwaar tekort, ze kan prachtig zingen. Veel energie ook, met een stel goeie Nederlandse muzikanten.

Na een paar korte (kampeer)nachten en heel veel blues heb ik de slotact niet gehaald, uitgerekend van Walter Trout. Min of meer een doodzonde dus, Hoop het ooit nog goed te kunnen maken.

Matt Andersen in Amen

Matt Andersen geniet naar eigen zeggen al bij voorbaat als hij het café in Amen op zijn speellijst ziet staan. De schuur van het plaatselijke café waar ik hem afgelopen zaterdagmiddag zag optreden is volgens Andersen het allerbeste podium voor zijn werk.

Zijn allereerste optreden in Nederland was in Amen, dat maakt de plek speciaal, zegt Andersen. Maar dat ze daar dag en nacht gehaktballen voor hem hebben klaarstaan zal ook wel meehelpen. De set in Amen duurde ongekend lang (drie uur) vanwege de twee pauzes die Andersen hier altijd neemt, de eerste noemt hij soupbreak, de tweede is de beroemde, allerbelangrijkste, meatballbreak (op twitter is het café door Andersen voorzien van de hashtag #homeofthemeatballs)

Ondanks de nieuwe agent die hem uit het café en buurthuis circuit heeft gehaald staat het café in Amen nog altijd op de speellijst, voor twee optredens, 's middags én 's avonds, steevast in geen tijd uitverkocht.

Andersen voelt zich in Amen volkomen thuis en op zijn gemak, ik heb hem niet eerder zo ontspannen zien omgaan met zijn publiek (dat zelfs om één verzoeknummer mocht roepen, ongekend).
Het werd een prachtig, intiem en persoonlijk optreden, een van de beste die ik van hem heb gezien, in deze setting, En ja, She Comes Down speelde hij ditmaal wél.