zondag 23 oktober 2011

nzl wereldkampioen rugby



the all blacks zijn wereldkampioen rugby. het team van new zealand won de finale met èèn punt verschil van frankrijk, 8-7.

de foto van de captain richie maccaw uit de new zealand herald hing al een paar weken in de huiskamer, het bestelde wk rugby fan shirt van nzl was ook op tijd binnen, er kon wat ons betreft weinig mis gaan.
maar het werd zondagmorgen uiteindelijk nog behoorlijk spannend. vooral omdat piri weepu al zijn penalties miste en veel punten liet liggen. het was niet hun beste wedstrijd maar wat zou dat, ze zijn eindelijk wereldkampioen. over vier jaar is het wk rugby in engeland, een stuk dichterbij.

zaterdag 22 oktober 2011

bob dylan in rotterdam

een optreden van bob dylan afgelopen donderdagavond in ahoy. je weet, dylan komt op, doet zijn ding en is weer weg, wat je ervan vindt moet je zelf weten. dylan speelt zijn repertoire zoals hij wilt, steeds kaler, weg die sentimenten, we leven nu, things have changed, ik ben een en zeventig en speel mijn nummers tot mijn dood maar nooit hetzelfde (dat laat ik over aan mark knopfler in het voorprogramma).

wie wil wegdromen in nostalgie is bij dylan aan het verkeerde adres. dat weet ik al sinds zijn eerste optreden in rotterdam, in 1978. ik zat toen in het feyenoord stadion naast een mevrouw die bij elk liedje hard moest huilen: ‘oh nee doe dat nou niet, dat mag je niet doen.’
dylan deed het lekker toch, mijn buurvrouw van toen was zwaar teleurgesteld, hij zong al zijn bekende nummers in een nieuwe versie (nu zijn dat klassiekers te horen op de cd ‘ live at budokan’ ). ik vond ze prachtig, en dat vind ik nu nog, als ik ze hoor op dylanradio.

geen van zijn latere optredens heeft op mij zo’n indruk gemaakt als toen in de kuip maar ik bleef dylan wel volgen. in rotterdam, amsterdam, in dublin, en elke keer weer sprong er bij een nieuw liedje of een nieuwe interpretatie wel een vonk over en werd ik geraakt.

ik verwachtte donderdagavond dan ook geen herkenning of een bevestiging van oude dromen. ik was vooral benieuwd naar hoe het nu met hem ging. bij dylan weet je dat alleen door zijn muziek (zijn radiopraatjes, biografie en schilderijen blikken alleen terug)

het gaat hem goed, volgens de kenners die beweren er meer verstand van te hebben dan ik. maar volgens mij klonk dylan beroerd gisteravond, het was een aanslag op mijn oren. hij mag wat mij betreft tot zijn dood zijn liedjes in nieuwe nog kalere versies blijven zingen maar ik vond het veertien keer niks. het was verschrikkelijk.

dinsdag 11 oktober 2011

marianne faithfull

‘nick cave is een lekker ding dames geef het nou maar gewoon toe, nou ja kan mij het schelen, ik vind het een lekker ding en ik ga een liedje van hem zingen.’ gisteravond in rotterdam een bijzonder optreden van marianne faithfull die doet wat ze wilt. ik heb haar nooit eerder live zien optreden, op de lessenaar naast haar de tekst van haar liedjes, vaak van haar zelf, en de volgorde van de set die volgens mij per avond verschilt, of ze weet de verwarring goed te spelen. af en toe is ze de tekst kwijt , sommige nummers lopen niet helemaal vlekkeloos, en dat met een band waarmee ze volgens mij al een tijdje de wereld over reist. na een onwennig begin- dat lag meer aan het bedaagde bejaardenpubliek dan aan haar denk ik- sprong er uiteindelijk toch een vonkje over.

maar ja, met een vuist in de lucht na het nummer workingclass hero krijg je geen gepensioneerde rotterdammer nog enthousiast. en na haar aankondiging van thats how every empire falls viel een doodse stilte- voor haar was die evil empire van deze tijd de verenigde staten van amerika. hm, hoorde je het publiek bijna hardop denken, zing nou maar gewoon de nummers waar we voor gekomen zijn.

en dat deed ze, soms voorafgegaan met de opmerking dat ze er vanavond wel zin in had (‘ik speel die liedjes sowieso wel , maar er zijn avonden dat ik ze haat en dan zeg ik niks’). met as tears go by prees ze zich achteraf gelukkig; ‘als ik dan toch mijn hele leven hetzelfde liedje moet zingen, kan het maar beter iets goeds zijn, zoals dit.’

het lijkt misschien wat zuur maar dat was het niet, eerder een manier om het wat suffe publiek wakker te schudden. ze moest er hard aan werken, gisteravond in het nieuwe luxor, maar na anderhalf uur kreeg ze de zaal toch overeind.

marianne faithfull, vijfenzestig inmiddels, speelt voor zichzelf, elke avond is er een, en wij mogen daar bij zijn, onder haar voorwaarden. ‘ik leef vrij rustig, alleen als ik zing word ik emotioneel’.

en ja natuurlijk heb ik ook geïntrigeerd zitten kijken en luisteren naar de band, vooral naar kate st john, en niet alleen vanwege haar verschijning. de overige drie bandleden bleven bij hun gitaren en drums, zij nam alle andere instrumenten voor haar rekening. toen ze opkwam dacht ik even dat marianne faithfull haar dochter had meegenomen, maar kate st john blijkt een paar maanden ouder dan ik. ze heeft eerder met tom waits en van morrison gewerkt, dat heb ik dan gemist.