zondag 29 mei 2016

duvelblues in puurs

Duvelblues is een klein maar geweldig bluesfestival in Puurs, Belgie. Ik zag de aankondiging toevallig langskomen en ben blij dat ik ben gegaan. Niet zozeer vanwege de gratis duvel, een aardige attentie van de sponsor, maar voor de reeks retegoeie voornamelijk Amerikaanse bluesmuzikanten die stonden geprogrammeerd.



 prachtige blues uit Mississippi van Johnny Rawls en band


minstens zo prachtige verhalende blues van Larry Garner en Michael 'size matters' van Merwyck
(een kolossale Duitser met dito stem, zonder Duits accent overigens)

ruige snoeiharde honderd procent Amerikaanse bluesrock van Alvin Youngblood Hart (met de band met de geweldige naam Muscle Theory)


Blues Challenge winnaars The Delgado Brothers uit Los Angeles, voor het eerst in Europa




als slotact de Amerikaanse soulzangeres Shaun Booker met bluesgitarist Sean Carney en band, een weergaloos swingend concert, tot diep in de nacht.

gitarist Joey Delgado kwam bij de toegift het podium op voor een bluesjam met Sean Carney en Shaun Booker, een spetterend slot.

Het was aangenaam verblijven daar in Puurs, op DuvelBlues. Het gaat er allemaal heel Vlaams en heerlijk gemoedelijk aan toe. Nergens 'security' te bekennen, geen enkel uniform dat wijdbeens gezag probeert uit te stralen, geen hesjes, niets. Geen gezeik over wat je wel en niet mee naar binnen mag nemen, alles mag en alles kan en dus gebeurt er niets, want dat vertrouwen werkt uiteraard twee kanten op. En de diverse Belgische bieren worden gewoon in glazen uitgeschonken, voor normale prijzen, als in een willekeurig Vlaams dorpscafé. Geen decimeters dikke laag plastic op het terrein, zoals bij een willekeurig MoulinBlues festival. Plastic wordt op de grond geflikkerd, echte glazen breng je terug. Enfin, festivalorganisatoren uit Nederland zouden eens in België moeten kijken hoe het ook kan, en zoveel beter. Niet alleen wat de goede randvoorwaarden betreft maar vooral de constante kwaliteit en diversiteit in de programmering.


een 'masterclass duvelschenken' (ik ben gezakt, 1 cm teveel schuim) maar het bier was goed.

 
Johnny Rawls terug van de cd verkoop en signeersessie



Shaun Booker geniet backstage van de stevige blues van Sean Carney, die het publiek opwarmt voor de opkomst van de soulzangeres.  
      

vrijdag 27 mei 2016

de appel moet blijven

Toneelgroep de Appel moet weg. Het oudste toneelgezelschap van Nederland heeft alleen maar ouwe ideeën die ook nog eens financieel slecht zijn onderbouwd. Vindt oud-theatermaker Rob Ligthert wiens mening er totaal niet toe doet behalve wanneer hij deel uit maakt van een adviescommissie die de Haagse cultuurinstellingen van een oordeel voorziet.
Enfin, dat negatief advies ligt er dus, de commissie is ontbonden, bestaat niet meer, het woord is nu aan de Haagse wethouder cultuur en de gemeenteraad. Dat klinkt bekend, het is ook niet bepaald voor het eerst, de Appel is vaker bedreigd in haar voortbestaan.
Maar dit keer zullen ze er aan de Duinstraat niet gerust op zijn. In eerdere gevallen ging het vaak om een negatief advies in een voor de Appel redelijk gunstig politiek klimaat. Dat laatste was uiteraard geen toeval maar het resultaat van intensieve lobby, veel netwerken en een slimme programmering: steeds wanneer bij zo’n commissie de messen werden geslepen kwam de Appel met een uitzonderlijke produktie waar niet alleen tout Den Haag naar toe wilde maar uit het hele land de bussen kwamen voorgereden. Tantalus, Odysseus, Herakles, telkens voor het einde van een kunstplanperiode, publiek en de politiek vonden het prachtig, met dank aan Greidanus en de Appel.
Een fantastisch staaltje lef, of blufpoker, het is maar hoe je het bekijkt. Want het relatief kleine gezelschap nam telkens een groot risico. Tijdens het maken van de marathonvoorstellingen ging het theater maanden dicht terwijl alle kosten doorliepen en vaak hoger waren vanwege extra investeringen en succes was niet verzekerd. Voor hetzelfde geld mislukt zo’n megalomaan idee om wat voor reden dan ook, algehele vermoeidheid, stress, of al die andere beren op de weg die je als theatermaker altijd wel tegenkomt bij het maken van zo’n megaproduktie. Of het publiek blijft weg dan is het ook afgelopen. Dat is allemaal niet gebeurd, het risico pakte steeds goed uit en vaak meer dan dat, met extra publieksinkomsten en veel, vaak goede publiciteit. Altijd handig wanneer er weer zo’n adviescommissie op zoek is naar bloed en geld. Bij de Appel viel in die tijd voor die lui niks te halen: actief, vernieuwend en gezond, dat was het beeld.
Hoe is dat beeld nu? Ik ben er al een tijd weg en sta er ver van af. Zag twee voorstellingen van regisseur en directeur de Mol, vond de ene niet goed en die andere ronduit kut. Maakt niet uit, ik zit niet in een adviescommissie. Maar ga ik de volgende keer weer? Ik heb niet de neiging. Hoe komt dat? Waar zal ik beginnen?
Waarom worden in de mooiste theaterzaal van Nederland door de Mol alleen nog flutdekors neergezet alsof het om goedkope reisvoorstellingen gaat? Werken daar ineens alleen nog maar blinden en slechthorenden of is dit nou wat men zoal ‘een artistieke keuze’ pleegt te noemen? In dat geval is het drie keer helemaal niks. En mag er alleen nog middels pamflettistische stukken arbeideristisch propagandatoneel worden gemaakt? Als een soort internationale nieuwe scene revisited? Maar dan niet in een tent op een fabrieksterrein maar in de mooiste theaterzaal van Nederland? Waarheen geen arbeider de weg weet? Waar leven die arbeiders eigenlijk? Of denkt de Mol dat ze vanzelf naar zijn toneel komen?
Volgens mij heeft directeur Arie de Mol een gezonde mensenhaat maar haat hij misschien de verkeerde mensen. In korte tijd heeft hij van de Appel een museum gemaakt voor socialistisch theater of eigenlijk sociaaldemocratisch theater, dat is net iets erger. Er worden geen risico’s meer genomen (veel tweedehands werk), geen bijzonder toneel gemaakt of lef getoond. Daarbij komt dat de Mol de voor zijn voorstellingen noodzakelijke sociaaldemocratische omscholing van de leden van het gezelschap en het publiek niet leidt als een joviale, socialistische burgemeester in oudfriese of groningse stijl, maar als een oudroemeense dictator met noordkoreaanse trekken.
Daar moet ik onwillekeurig aan denken als de bekende kreet ‘de Appel moet blijven’ langskomt, die weer van de plank is gehaald. Wat moet er precies blijven? De spelers, het kantoor, de zaal, het gebouw, de techniekers, de kassa, ja, die moeten blijven doorgaan met wat ze goed kunnen. Maar dat kunnen ze beter zonder de Mol.   
Blufpoker of niet, de Mol kan de Appel niet redden, dat moet hij niet willen, dat moet het gezelschap zelf doen. Het zou in elk geval van lef getuigen. Zelfbestuur! De Appel heeft daarin een traditie hoog te houden en binnen het gezelschap is talent genoeg om met nieuwe en betere plannen te komen.
Ik zie de Appel niet graag verdwijnen, elk toneelgezelschap dat wordt weggevaagd is er een teveel en er is al veel theater uit onze manier van leven verdwenen. Ranzig theater, schurend, merkwaardig,  eigenzinnig theater. Vergeet dus vd Ende even, en de stedelijke toneelfabrieken. Wie maakt er dan nog toneel? Waar gebeurt dat nog? Kunnen ze er van leven?
Het is voor de Appel de hoogste tijd voor nieuwe risico’s.   

vrijdag 20 mei 2016

rondje katendrecht eo

van de lege vlakten op katendrecht waar ik vijftien jaar geleden kwam te wonen is weinig meer over, maar er zijn nog een paar lege plekken die op papier zijn bestemd en volgebouwd.


de oudbouw aan de brede hilledijk is gesloopt, dit jaar worden hier 32 'herenhuizen' neergezet met dakterras, binnentuin en ondergronds parkeren, ze noemen het 'kaapvaarder'. van ambtenaren die ons woonblok 'dukdalfpad' durfden te noemen moeten we niet al te veel creativiteit verwachten. overigens, van de paar honderd 'officieel geregistreerde criminele antillianen' uit de tijd dat wij hier kwamen wonen is bijzonder weinig meer vernomen. weggesaneerd om plaats te maken voor nieuwe welgestelden, in nieuwe herenhuizen in 19e eeuwse stijl.
 


even verderop aan de veerlaan worden de oude fenixloodsen (gedeeltelijk) gesloopt, op de funderingen worden flats gebouwd van acht verdiepingen. de huidige theaterbestemming op de begane grond en horeca blijft bestaan, net als de bij toeristen populaire fenixmarkt (voor al uw dagelijkse boodschappen, dwz op wo t/m zondag, voor wie het kan betalen, ik ben aangewezen op de afrikaandermarkt). 



'fenixflats' in aanbouw aan de kant van het deliplein.


tot een paar maanden geleden parkeerde hier heel rotterdam en wijde omgeving, zijn auto. sinds daar voor moet worden betaald is het een lege kale vlakte. ooit de plek voor een chinees handelsgebouw, inmiddels zijn de plannen gewijzigd: er komen 'viewflats'..

aan de brede hilledijk nog een leeg stukje, naast de loods van bouwketen karwei. die verdwijnt ook, binnenkort, dan komt ook hier een massief woonblok, met een ongetwijfeld prachtige naam. 

zoiets, maar dan anders, dit staat al, even verderop op de kop van zuid. rotterdam zoals we het graag zien.



prins hendrikstraat, noordereiland, mijn moeder woonde ooit in deze buurt. geen idee hoe lang dit nog staat.

ms koningsdam

afgelopen donderdag de eerste vaart van ms koningsdam op rotterdam, meteen ook de laatste heb ik begrepen, het schip heeft amsterdam als thuishaven. geen lelijk ding overigens, ziet er een stuk eleganter uit dan de meeste drijvende flatgebouwen die hier op de nieuwe maas langs varen.

 


het schip keerde in de waalhaven en voer op eigen kracht achteruit naar de wilhelminapier.

donderdag 19 mei 2016

residentie orkest

af en toe schrijf ik voor aus greidanus een tekst voor een korte toneelscene, als inleiding voor een concert van het residentieorkest in den haag, leuk werk.

het laatste concert, begin mei, was prachtig, bij een mooie zonsondergang, op een prachtige plek, het zuiderstrandtheater, aan de haven in scheveningen, aan zee. tjaikovski, het eerste pianoconcert en zijn zesde en laatste symfonie ‘pathetique’. beide concerten mooi ingeleid door aus greidanus als sofronov, de bediende van tjaikovski, die het allemaal van dichtbij heeft gezien en meegemaakt. althans, dat heb ik er van gemaakt, niemand die het heeft gemerkt.  


voor komend seizoen heeft het residentieorkest aus en mij gevraagd opnieuw een paar inleidende toneelscenes te leveren. het eerste concert in een serie van drie is in december, met als ondertitel ‘het fotoalbum van bela bartok’; aus speelt de componist die terugkijkt op zijn leven. daarna, in januari 2017 een concert met werk van sjostakovitsj, ingeleid door aus als solomon volkov, schrijver van een omstreden biografie van de russische componist, hoewel ik er ook aan zit te denken om de oude 
sjostakovitsj zelf op te voeren. die avond staan zijn michelangeloliederen en zijn 15e symfonie op het
programma. een maand later, februari 2017 het laatste concert in deze serie, met muziek van gustav mahler (4e symfonie) en alban berg (liederen). ingeleid door een jonge alban berg, componist van een nieuwe generatie, die net terugkomt van de eerste wereldoorlog. de romantiek die uit zijn vroege werk spreekt kan niet meer, er is teveel gebeurd.
drie concerten in een prachtig theater op een schitterende plek, ik kijk er naar uit.

overigens komt het residentieorkest er in de cultuuradviezen behoorlijk genadig van af; het haagse advies is bijna lovend, goed werk van de inmiddels vertrokken roland kieft. het landelijk advies is ook behoorlijk mild hoewel het daar toegezegde geld (deels) ten koste gaat van het grotere rotterdams philharmonisch. ondertussen roepen de cultuurbobo’s wel dat de twee orkesten vooral (nog) meer moeten samenwerken. enfin, het woord is aan mevrouw de minister die geen enkel idee heeft dus dat komt helemaal goed.
en voor alle andere cultuurinstellingen is het als te doen gebruikelijk immer hetzelfde kopje thee, namelijk ‘sommigen moeten dood’ en ‘anderen blijven leven’ al dan niet onder het regime van een zwaar en grof dieet.

daarbij maken de haagse cultuurnazi’s het wel heel bont door toneelgroep de appel zo kort na het vertrek van aus greidanus voor de zoveelste keer op rij maar ditmaal waarschijnlijk definitief naar de verdommenis te adviseren. spelers, kantoor en techniekers, allemaal heel veel sterkte gewenst daar, wees niet al te beleefd en vooral niet te keurig in de protesten. hoop voor jullie op succes.

zondag 8 mei 2016

Moulin Blues 2016

Vierduizend bezoekers dit jaar bij het Moulin Blues festival. Het leken er gisteren veel meer; twee afgeladen tenten bij de optredens van een mooie lijst bluesbands en singer/songwriters. De reden om dit jaar opnieuw naar Ospel, Limburg te gaan was het aangekondigde optreden van the Travellin' Brothers uit Bilbao. Ik werd niet teleurgesteld, wat een fantastische act. Blues, rock en swing waar je helemaal blij van wordt. Als je van blues houdt en de kans krijgt deze energieke Baskische gasten aan het werk te zien, ga er heen (zie hun website voor de tourdata).
Andere uitschieters (helaas minder dan vorig jaar, overigens) waren de jonge Canadees Devin Cuddy (zoon van) met zijn band en de Amerikaanse zangeres en bassist Danielle Nicole. Aanstekelijke rock & blues, doet denken aan Beth Hart. Prachtige uitvoering van Purple Rain, als toegift.
De slotact, vorig jaar nog Matt Andersen met de Mellotones, werd dit jaar verzorgd door de Amerikaanse band Gov't Mule met gitarist Warren Haynes (van the Allman Brothers, die andere wereldberoemde Amerikaanse rock&bluesband, ik ken ze vooral uit de jaren zeventig). Klonk weinig geïnspireerd, maar dat kan ook aan mij liggen, het was al behoorlijk laat. Maar heel speciaal of bijzonder vond ik Gov't Mule niet, ik denk niet dat ik ze (zoals met Andersen en de Mellotones) achterna hoef te reizen. In tegenstelling tot the Travellin' Brothers, Devin Cuddy en Danielle Nicole die een omweg waard zijn. Ik kijk ondertussen uit naar de opnamen van Moulin Blues op DeBluesRadio.   


                                                     Travellin' Brothers op Moulin Blues



                                                            Warren Haynes op Moulin Blues