donderdag 27 september 2018

Ben Caplan in Rotown

De Canadese muzikant Ben Caplan is voor een korte tour in Nederland, ik zag hem gisteravond, met zijn vaste vierkoppige band, in een uitverkocht Rotown. Hij speelde nagenoeg al het werk van zijn derde en laatste album, Old Stock, een selectie uit zijn muziektheatervoorstelling Old Stock: A Refugee Love Story dat al met veel succes in de Canadese en Amerikaanse theaters heeft gestaan, met als hoogtepunt, aldus Caplan op twitter, de reeks voorstellingen in het NewYorkse off-Broadway theater 59E59, dat ook een paar off off Broadway zalen heeft, maar Caplan cs stonden pontificaal in de A-zaal; het Roemeens Joodse verhaal van twee immigranten, gespeeld en gezongen in de traditie van de klezmer muziek, vermengd met de typisch treurig melancholieke Balkan Sound zal ongetwijfeld aan het succes hebben bijgedragen.
Afgezien van het misverstand bij Caplan dat het erg hip is om ons ruim twintig minuten te laten wachten, was het verder een prima concert, zonder veel storingen of uitvallers, zoals de laatste keer, ook in Rotown, toen de techniek, en ook zijn gitaar, het meerdere keren liet afweten. Nu ging er alleen een microfoonsnoer stuk, Caplan loste dat snel op door met de microfoon van de accordeonist onverstoorbaar verder te zingen. De bij eerdere concerten duidelijk waarneembare zenuwen waren dit keer totaal afwezig.
Caplan op de banjo..
Caplan staat ogenschijnlijk met grote zekerheid en flair op het toneel, de ervaring met de muziektheatertour van Old Stock, waar hij zelf ook in meespeelt, heeft hem sterker gemaakt, hij is inmiddels de plankenkoorts en de hysterische houding van alles-moet-kloppen-want-anders-spelen-we-niet (zoals ooit bij een concert in de Armeniuskerk, een paar jaar terug) voorbij. 

Caplan (Halifax, Nova Scotia) speelt niet alleen een klein driftig mannetje, hij is het zelf ook, schoenmaat 34, begin dertig, hij ziet eruit of ie vijftig is maar daar had ik vroeger ook last van, of niet, hoe je het maar bekijkt. Hij is begiftigd met een dijk van een baritonstem, kan geweldig zingen en nog beter schelden. En schreeuwen doet ie ook; de beste grap van de avond: Caplan: You wanna hear more? Publiek: Yeah!!. Caplan: Then Fuck You! Om vervolgens nog drie nummers te spelen, waaronder het mateloos populaire 40 Days & 40 Nights dat door het piepjonge publiek zo massaal werd meegezongen dat Caplan en de band konden variëren op het refrein, want dat stond als een huis.

Even daarvoor speelde hij, zonder band (alleen de keyboardspeler was achtergebleven voor een minimale begeleiding) Drift Apart, een van mijn favoriete nummers van zijn debuutalbum uit 2011. Dat is zeven jaar geleden.. de man is nog maar net begonnen! Weliswaar geen rookie, maar een veteraan is ie ook nog lang niet. Terwijl hij er zo zijn best voor doet om eruit te zien als de ouwe Tevye uit Fiddler on the Roof. Wie weet zien we hem daar ooit in terug, Amerikaanse musicalproducenten houden van type casting, de looks heeft hij al.

maandag 10 september 2018

droogdokken in antwerpen


afgelopen zondag was het open Monumentendag in Antwerpen, een mooie gelegenheid om de oude droogdokken in de haven van Antwerpen, die niet voor het publiek toegankelijk zijn, te gaan bekijken. Het droogdokken complex is zoals de Belgen dat noemen, ‘gekwalificeerd’ dwz dat het tot het Antwerps erfgoed behoort, en zal worden gerestaureerd. Dwz voor zover mogelijk, heb ik begrepen, want de meeste dokken zijn in zo’n slechte staat dat het bakken met geld gaat kosten die te restaureren. Over een paar jaar, zo is de bedoeling, worden daar op en rond dat droogdokterrein het Antwerps maritiem museum en het havencentrum neergezet. Aan het uitkijkpunt, het onvermijdelijke Belvedère wordt al gewerkt. Vanwege de eerder genoemde 'kwalificatie' worden op het droogdokterrein geen woningen gebouwd.

 voormalig pomphuis
 voormalig pomphuis





 lichtschip west-hinder in het droogdok


 de sluisdeuren zijn in slechte staat en moeten gerenoveerd

open dag..
 een optreden van stadsdichter Maud Vanhauwaert in het droogdok
stadsdichter van Antwerp, Maud Vanhauwaert 



 havengebouw van Antwerpen


 atoombunker uit de jaren zestig






 kunstwerk in ontwikkeling, moet nog in de stad geplaatst, hoe, vertelt het verhaal niet

geen Kienholz in Antwerpen



De gerestaureerde installatie Five Car Stud van Edward Kienholz uit 1969, dat zelden te zien is, en waarvoor ik naar Antwerpen ging, was door het museum van hedendaagse kunst aldaar, het M HKA, twee weken voortijdig ontmanteld.. ‘ja nee, de kaai moest open, de tent met die Kienholz moest weg’- volgens mij kan zoiets alleen in België. Ook het paleis voor schone kunsten is nog altijd dicht, twee jaar langer dan gepland, dat klinkt vertrouwd, maar in België wordt dan niet, zoals bij het rijksmuseum, en ook hier in Rotterdam bij Boymans de bedoeling is, de vaste collectie elders in de stad tentoongesteld. Gelukkig was er nog iets te zien in het Middelheimpark, een overigens prachtig park, aan de snelweg, dat wel, maar volgepakt met beelden en installaties, dat hebben ze daar echt goed gedaan. 


 Arc de Triomphe van Gelitin

De triomfboog van het kunstenaarscollectief Gelitin is gemaakt van plasticine (een boetseerpasta) en meubelpanelen. Het collectief heeft meerder triomfbogen op zijn naam staan, deze is gemaakt in 2017 'als commentaar op al dat vrouwelijk naakt in de musea'. De afgebeelde man maakt een omgekeerde brug en pist, met volle erectie, een prestatie op zich, in zijn mond. 



sculpture for a sculpture park, Gelitin

elders in het park heeft het collectief Gelitin een kleiput aangelegd, waar iedereen mag komen spelen of boetseren, zolang de klei in de put blijft. In een houten kot verderop kan men zijn werk tentoonstellen, kinderen laten vooral, mogelijk geïnspireerd door de triomfboog, geboetseerde piemels achter.


het beeld staat er permanent, de kleihut van Gelitin is tijdelijk. De combinatie lijkt een monument voor Kniertje,maar die kennen ze niet in Antwerpen, hier heet het 'een gewone volksvrouw'.

Martha Galmozzi, Erased (2018)
Erwin Wurm, Misconceivable (2007)
Erwin Wurm, Disziplin der Subjektivitat (2006 - 2011)

Monster Chetwynd, Folding House 2 (2018)
Bertrand Lavier, Fountain (2014-2018)