woensdag 27 juni 2018

Roger Hodgson in Rotterdam



Roger Hogdson met band in het Nieuwe Luxor

Lang voor ik mij tot de blues bekeerde kocht ik als puber de albums van de Britse formatie Supertramp, Crime of the Century, Crisis? What Crisis?, Even in the Quietest Moments en ten slotte Breakfast In America, dat was mijn laatste, want inmiddels was het 1979 en er kwam meer punk en new wave in de  platenkast, de lp’s van Supertramp verdwenen onderop de stapel. Jongensmuziek vond ik het inmiddels, als begin twintiger, iets voor vrienden onder elkaar en dan heel hard Fools Overture of School draaien, in mijn toenmalig stamcafé aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam werd Breakfast in America grijs gedraaid, met het volume op tien, iedereen brulde mee. Das war damals.

kopje thee en een welkomswoord van Hodgson

En toch werd ik nieuwsgierig bij de aankondiging van het optreden van Roger Hodgson in het Nieuwe Luxor Theater, hier om de hoek, in Rotterdam (dat scheelt natuurlijk ook, geef ik toe). Ik heb hem nooit live gezien, Supertramp ook niet, nooit meer naar hun muziek geluisterd, alleen als het af en toe op de radio langskwam. Enfin, ik was er bij, gisteravond, wat een prachtig concert. Supertramp is Roger Hodgson, en alle Supertramp nummers klonken in het Luxor anno 2018 duizend keer beter dan ik ooit op vinyl via al die brakke audioinstallaties van mijn leven heb gehoord. Ook Hodgson zingt beter dan ik ooit op vinyl heb gehoord.




vier elektrische piano's en één vleugel

De jaren dat zijn muziek mij troost gaf, ik was het allemaal allang vergeten, maar Hodgson greep me meteen al bij het openingsnummer, Take the Long Way Home en ik was weer dat jochie en hij de meesterlijke zanger, componist en tekstschrijver. Ik heb, in mezelf, heel zacht, dat wel, daarna de meeste nummers meegezongen, niet hoorbaar, wel zichtbaar, wippend in de stoel, drummend op mijn benen en knieën. School, In Jeopardy, Breakfast in America, Sister Moonshine, Hide in Your Shell, Along Came Mary, The Logical Song, Child of Vision, Lord Is It Mine, Death and a Zoo, Even in the Quietest Moments, Had a Dream (Sleeping With the Enemy), Dreamer en Fool’s Overture. De band kwam terug voor de toegift met Give a Little Bit en sloot de avond af met een prachtige uitvoering van It's Raining Again. Hodgson speelt deze set al jaren, de show zit strak in elkaar, met een perfecte band, goeie muzikanten, overal vandaan. Lichtshow is goed, het geluid echt perfect, ik heb nul commentaar of klachten, ik had een hele mooie, misschien wat nostalgische avond, kan mij het schelen, ik ben jaloers op al die mensen die vanavond en morgen in Carré in Amsterdam alles nog eens mogen beleven.
eerste toegift, give a little bit

 klik op de afbeeldingen voor een groter plaatje, heb ze gemaakt met mijn mobiel, dan weet je het wel

maandag 25 juni 2018

CW Stoneking in Tuindorp Oostzaan


Gisteravond was ik weer even terug in Tuindorp Oostzaan, waar ik eind jaren zeventig en begin tachtig van de vorige eeuw op de taxi reed, standplaats Landsmeer, met veel klanten van de ADM en NDSM, zeelui die van de schepen kwamen die in onderhoud waren, of jubilarissen van de twee Amsterdamse scheepswerven, die hun veertig of vijftig jarig jubileum bij het bedrijf vierden. Ze bleken de laatsten, het tijdperk van de Amsterdamse scheepvaart was voorbij, midden jaren tachtig sloten de scheepswerven hun poorten. Nu stikt het er van de hipsters en de yuppen, hoewel het oorspronkelijke Tuindorp Oostzaan met zijn nauwe kleine straatjes er op het oog nog redelijk onaangetast bij ligt. 

Ik was er na zo’n veertig jaar weer even terug vanwege een optreden van de Australische bluesman CW Stoneking in het Zonnehuis, een prachtig gerenoveerd verenigingsgebouw uit 1932 in de stijl van de Amsterdamse School. Dat was ook Stoneking opgevallen, nice place you got here- wat natuurlijk erg opmerkzaam is, zeker voor een Australiër die de hele wereld rond toert met zijn rare solo performance, zoals zijn optreden staat aangekondigd.  

Maar Stoneking (1974) heeft oog voor geschiedenis, hij speelt zijn typische jungle blues niet voor niks op een originele 1931 National Duolian Dobro, een blues en bluegrass gitaar met twee 'resonators' in de klankkast (vandaar Duolian). Het instrument is een  uitvinding van de gebroeders Dopyra, Slowaakse instrumentmakers, immigranten, in het Amerika van begin vorige eeuw (Do van Dopyra en Bro van brothers maakt Dobro, zo simpel is het, en National was een concurrerende gitaarbouwer die door de vier broers werd opgekocht. Inmiddels is het bedrijf onderdeel van Gibson).
Waarom de National/Dobro gitaar (er zijn meerdere types en namen in omloop) wordt geassocieerd met de Delta Blues heeft natuurlijk ook een geschiedenis (Paul Simon, bezig met zijn afscheidstournee, hij stopt met optreden, zingt in zijn nummer Graceland over The Mississippi Delta shines like a National Guitar’). Het instrument was ooit erg populair onder bluesmuzikanten die in het diepe zuiden van Amerika optraden op plekken waar geen elektriciteit was, het kan met zijn volle, luide klank ook zonder versterker een grote zaal aan, al plugt Stoneking er wel een draad in, hij houdt van volume. Maar hoewel hij de banjo jaren geleden heeft afgezworen, hij haat het instrument, zegt ie, is het wel grappig dat hij inmiddels trotse bezitter is van een gitaar die van de banjo is afgeleid, met een metalen klankkast met daarin de 'resonators', kokervormige vellen in gesponnen aluminium, die het instrument vier keer zo luid laten klinken en ook die typische metalen klank geven.

Ik dacht heel even dat er iemand anders opkwam, een onaangekondigd voorprogramma, maar na het knauwende How ya doin’ moest het hem wel zijn, CW Stoneking gaat blijkbaar niet langer in het wit. Zoals hij zijn elektrische gitaar heeft vervangen door de karaktervolle National/Dobro, heeft hij zijn karakteristieke outfit, witte broek, wit shirt, en een strikje, vervangen door een donkere casual broek en dito shirt, en een Australische cowboyhoed. Misschien vanwege zijn rare solo performance, want hij heeft nu, in tegenstelling tot al zijn eerdere optredens, geen band of achtergrond zangeressen mee. Het kan ook zijn dat ie meer de kant op wil van de oorspronkelijke Southern Delta Blues, zonder daarbij zijn eigen typische Jungle Blues te verliezen uiteraard, want die maakt Stoneking tot de bluesman die hij inmiddels is.

Het klonk in elk geval allemaal hartstikke goed, Stoneking had er duidelijk zin in, hij is zijn barkruk niet af geweest, speelde in honderd minuten zonder pauze zo’n beetje zijn hele repertoire, alleen Brave Son of America heb ik niet horen langskomen. Wel mompelt hij zijn intro teksten en verhalen, die steevast helemaal nergens over gaan, nog altijd even onverstaanbaar, met dat Australische accent van hem, als hij zingt is hij beter te verstaan. Maar zijn gitaarspel is beter dan ooit, mogelijk dankzij de hierboven geroemde 1931 National Duolian Dobro.
Ik ben benieuwd of de nieuwe outfit en het nieuwe geluid van Stonekings Rare Solo Performance inderdaad een uitzondering is of een vervolg krijgt. Ik vond het in elk geval een bijzondere avond, daar in het Zonnehuis in Tuindorp Oostzaan.

zaterdag 2 juni 2018

Frank Gehry in Düsseldorf



Donderdag 31 mei is een feestdag in Duitsland. Alle gelegenheid om redelijk ongestoord door de Medienhafen te lopen, de hippe kantoorwijk in het oude havengebied van Düsseldorf, wereldberoemd om de bijzondere stedenbouwkundige aanpak, met vooruitstrevende architectuurontwerpen. De ontwikkeling van het gebied is nu zo’n vijfentwintig jaar aan de gang en is nog lang niet afgerond, er wordt nog steeds gebouwd, en even verderop zijn ze net begonnen aan de sloop van oude fabrieken, loodsen en andere havengebouwen. 

De drie 'dansende' gebouwen van mijn favoriete architect Frank Gehry aan het Neuer Zollhof trekken de aandacht. En zo hoort het ook, zal showman en 'star architect' Gehry zeggen. Het met staal beklede gebouw in het midden van de 'architectonische sculptuur' ziet er twintig jaar na de oplevering nog redelijk goed uit, maar het pleister van het gebouw rechts ernaast is al weer toe aan een flinke opknapbeurt.. (klik op de foto's voor een grotere afbeelding).

Neuer Zollhof (1999)
(baksteenbekleding)

Neuer Zollhof 
(vensters zijn gelijk aan de andere twee gebouwen, bekleding van roestvrij staal)
Neuer Zollhof
(pleister bekleding)
Medienhafen, links Haus for dem Wind (2007) (met de typische vorm van een bolstaand zeil)
 (ontwerp van Zamp Kelp) in het midden DOCK van Jo Coenen, rechts SIGN en het Colorium
 Colorium (2001) van William Alsop
 PEC (in goed Duits: Port Event Centre) (2003) 
Wansleben architecten

 Hyatt Hotel (2008)
Architect SOP (Slapa/Oberholz/Pszczulny)
 Pebble’s bar Hyatt Hotel (2011) (SOP)
(hout constructie bekleed met stalen strips)

DOCK (2002)
Jo Coenen

Stadttor (1998)
Architect Overdiek Petzinka & Partner
 Stadttor met Rheinturm (1979) (architect Harald Deilmann)
WDR studio's (1991) (Parade architekten)
Stadttor (vanuit een andere hoek)
SIGN (2010)
architect Murphy & Jahn
over tien jaar staan hier ook hippe kantoorflats
(en wie weet, duurzaam &klimaatneutraal)