zaterdag 29 juni 2019

Blues on the River

Ik was er niet helemaal zeker van of ik wel met een paar honderd blues fans op een boot over de Maas wilde varen. Eenmaal op het water kun je er immers niet meer af. De Spaanse bluesformatie de Travellin Brothers uit Bilbao gaf de doorslag; we wagen het er op.
the Travellin' Brothers op de Maas (mas, mas, mas)
Ik heb ze eerder gezien op Moulin Blues, in 2016, ook toen al een van de redenen om naar dat bluesfestival in Ospel af te reizen. Ditmaal hoefde ik alleen de Maas over te steken. Partyschip de Ameland vertrok vanaf de Parkhaven.
Vrijdagavond 21 juni, afvaart om acht uur, terug om één uur 's nachts. Vier bands, vijf uur blues. De Ameland heeft op het beneden dek een ruime zaal met podium dat ook vanaf het tussendek bekeken kan worden. Nadeel is dat het geluid daar totaal niet klinkt, dat is beneden in de zaal beter. Maar door alles heen blijft het grommen van de scheepsmotor luid en duidelijk hoorbaar, hoezeer de Dave Chavez band en de Travellin Brothers ook hun best deden. Jon Careaga, frontman en zanger van de Spaanse bluesformatie Travellin Brothers riep na het eerste nummer 'what's that fucking noise out there', de soundcheck was immers aan de kade gedaan. De boot ligt voorlopig niet stil, hij zal door de herrie heen moeten zingen.
Dave Chavez Band 
Ik heb me beperkt tot de twee bands in de grote zaal van de boot; de Living Room Heroes op het te kleine (overdekte) achterdek konden mijn aandacht niet vasthouden en de jonge gasten van Sugar Boy & the Sinners op het bovendek waren alleen te bereiken via een heel klein smal wenteltrapje, de enige toegang en tegelijk ook enige uitweg terug naar beneden, nagenoeg onbereikbaar dus. Sinds de  claustrofobische ervaring in het stampvolle zaaltje van Bitterzoet in Amsterdam, tijdens een optreden van Fantastic Negrito ben ik behoorlijk huiverig geworden om mij in een volgepakte ruimte te laten samenpersen. Helemaal als één heel klein trapje de enige uitgang is.

Bij het inschepen sprak ik Jon Careaga aan en vroeg hem, min of meer voor de grap, of hij Earl Thomas had meegenomen. Niet dus, helaas, 'maybe next time'. Jaja, 'Maybe the next Life' zal ie bedoelen (een hit van Thomas). Earl Thomas is een van mijn favoriete blues zangers sinds zijn optreden op An Evening with the Blues van vorig jaar. De zanger uit San Diego is door Careaga gevraagd het nummer 'A Better Day' mee te zingen op hun laatste album 13th Avenue South, een lekker blues album (luister op Spotify). Maar behalve de fantastische stem van Earl Thomas halen de nummers op het album het niet bij het geweldig energieke live optreden van de mannen uit Bilbao. Blues moet je live horen, ik heb het hier vaker geroepen..
De eerste set verliep nog redelijk rustig, nummers van hun laatste album werden afgewisseld met stevige versies van blues klassiekers. 
In de tweede set, die ruim twee uur duurde, tot aan het aanmeren, ging de zanger helemaal los, klom op de bar, trok zich op aan de balustrade, kuste elke vrouw die te dicht in zijn buurt kwam, zweepte de zaal op en zong de blues alsof zijn leven er van af hing, zoals je de blues wil horen, eigenlijk.. Helemaal goed. 
Tijdens 'A Better Day', nota bene, begonnen een paar zeer dronken leden van de organisatie van de blues boottocht een enorme matpartij, midden tussen het publiek, precies waarom ik eerder mijn twijfels had, wat moet je op een volgepakte boot dronken en aangeschoten Rotterdammers.. Jon Careaga sprong ertussen: stop fighting, stop fighting. Dat werkte, een beetje. Wel grappig om te zien dat de grootste beren onder het publiek, inclusief tattoos en indrukwekkende schouderpartijen, zich afzijdig hielden; dit was duidelijk een afrekening binnen de familiesfeer, niemand wilde zich ermee bemoeien. Careaga gaf de bandleden de opdracht verder te spelen, de twee jongens met zo'n grote V op hun pak kwamen ook nog even polshoogte nemen, de grootste vechtersbazen waren toen al naar elders op de boot afgevoerd. 
zicht op Dordrecht tijdens 'Blues on the River' vrijdagavond 21 juni 2019
Ondertussen zag ik Kinderdijk langskomen, Alblasserdam, en zo verder tot Dordrecht, vanaf daar ging het weer richting Rotterdam via Heerjansdam, Barendrecht, Vlaardingen, Heijplaat, Delfshaven en Katendrecht.. En dat op de langste dag van het jaar, de boottocht was een attractie op zich.

zicht op Dordrecht tijdens 'Blues on the River' 
'Is dit een kanaal of een rivier?' vroeg Jon Careaga. Hij had duidelijk zijn huiswerk niet gedaan (Blues on the River, weet je wel). Toen hij de naam van de rivier hoorde kon hij het niet laten om daar wat Spaanse grappen over te maken: 'Mas, mas mas!!' Dat laatste gold ook voor het stevig swingende  optreden van de Travellin Brothers, Hasta la Vista, ik zie ze graag weer. 
Maar of ik de volgende keer weer op die boot stap, weet ik nog niet.. dat hangt heel erg van het programma af..





dinsdag 11 juni 2019

28.Grolsch Blues Festival in Schöppingen, Duitsland

Curtis Salgado met Band, zondagmiddag in Schöppingen
Dat Duitsers goed bier kunnen drinken in enorme hoeveelheden weten we al heel lang, de plastic pullen Grolsch gaan ook op het festivalterrein in Schöppingen, Münsterland, van één uur in de middag tot middernacht onafgebroken rond. De laatste ronde, om drie uur ‘s nachts, las ik ergens, heb ik niet meegemaakt. Ik heb het festival nagenoeg zonder bier doorgebracht, ik moest rijden. Maar ook van de festivalgasten zullen er niet veel zijn geweest die de laatste ronde bewust hebben meegemaakt want al om zeven uur ’s avonds loopt niet één Duitse bluesbejaarde of oude alternativo nog recht.
Schöppingen, zaterdagmiddag, Biscuit Milller & the Mix
Iedereen zwalk, slingert, waggelt en struikelt in een soort middeleeuwse optocht over het terrein. Vooral in de pauzes, tussen de acts, als op het (enige) podium de nieuwe set wordt opgebouwd trekt er een parade idioten voorbij, ik keek mijn ogen uit. De Duitse bluesfans, althans de hardcore types, hebben zich speciaal gekleed voor dit bluesfestival. Of ze lopen er altijd zo bij, dat kan natuurlijk ook. De mannen zijn oud, dik en nogal lelijk (daar ben ik geen uitzondering op) en dragen allemaal een grijze paardenstaart. Die zijn er in alle soorten en maten. De baardgroei wisselt, sommigen hebben plukjes baard in een kralensnoer geregen, anderen hebben alleen zo’n klein grijs plukje onder hun lip. Verder dragen ze allemaal een hoed, ook die zijn er in alle soorten en maten. En ze hebben allemaal een te klein T-shirt aan, zodat hun uitpuilende buik goed te zien is. De T-shirts hebben allemaal een opdruk. Meestal van eerdere festival edities (met de namen van de optredende artiesten op de rug) of gekocht tijdens een eerder bezocht concert, vaak jaren geleden, tijdens een tournee van wie dan ook, meestal van een blues legende of een andere muzikale held. Enkelen dragen een T-shirt uit Nashville, of een andere aansprekende muziekstad in de VS. Sommigen dragen daarbij een leren jack om de oude, ingevallen schouders. Anderen een lange cowboyjas, geschikt voor lange tochten te paard.
Archie Lee Hooker, zaterdagmiddag 
Niemand kwam te paard, ik heb geen paard gezien, alleen twee ezels in een naburig weiland en voor de rest een leger aan campers en caravans. En oude hippiebusjes. Maar die wijde, lange cowboyjassen dus, je weet wel, met zo’n hoge kraag, ken ik uit de wildwest stripverhalen van vroeger. En van feestkleding punt nl. Je kunt daar ook een bijpassende cowboyhoed kopen. De meeste mannen hadden dat ook gedaan.

Southern Avenue, zondagmiddag, met Tierinii Jackson

De vrouwelijke hardcore bluesfans, beduidend minder in aantal, maar idioot genoeg om op te vallen, zijn zonder uitzondering extravagant gekleed, volgens de laatste mode van, schat ik, 1973. De meesten hebben ook tattoos, een enkeling zit helemaal onder.

Met andere woorden, ik heb me in de pauzes van het Grolsch bluesfestival uitstekend vermaakt. Overigens was het de tweede festivaldag, zondag, een stuk gemoedelijker. Het publiek was meer divers, gezinnen met kinderen, veel dagjesmensen zonder blues uitdossing. En de hardcore bluesfans deden het rustiger aan. Nog altijd heel veel pullen bier maar niemand was starnakel.

Je zou bij al dat bierdrinken een enorme chaos en puinhoop verwachten, zoals bij de Nederlandse festivals waar het gelijk vanaf het begin een enorme teringzooi is. Zo niet in Schöppingen, het blijven Duitsers, alles gebeurt op de seconde nauwkeurig, op gras zonder afval en met schone toiletten..   

Enfin, geen Moulin Blues dus, dit jaar, in Ospel. Ik ga ook geen dure blues sterren kijken in Grolloo (waar Curtis Salgado overigens ook optreedt) en het gratis Ribs & Blues in Raalte heb ik ook laten schieten, evenals het gemoedelijke DuvelBlues in Puurs. De keus dit jaar viel op de achtentwintigste editie van het Grolsch bluesfestival in het Duitse plaatsje Schöppingen, in Münsterland, net over de grens bij Buurse, gemeente Haaksbergen, onze standplaats het afgelopen pinksterweekend.

Ik ging voor Fantastic Negrito (zaterdagavond) en Eric Bibb (zondagavond), twee gasten die allebei ook binnenkort in Rotterdam optreden, hier om de hoek nota bene, maar dat wist ik nog niet toen ik de kaarten kocht. Fantastic Negrito speelt 26 juni in LantarenVenster, nog niet uitverkocht, en Eric Bibb komt in oktober naar Rotterdam, wees er snel bij.
 Fantastic Negrito, zaterdagavond
Eric Bibb, zondagavond, bij de soundcheck
Weliswaar moeten er altijd wel een paar favorieten optreden, als reden om naar een bluesfestival af te reizen, maar het prettige aan die tweedaagse festivals is dat er tussen het ‘overige’ aanbod altijd wel een paar aangename verrassingen zitten. Cedric Burnside bijvoorbeeld, jawel, kleinzoon van. Aanstekelijke Mississippi blues, afgewisseld met ruige nummers op de drums, want die speelt Burnside ook, naast de akoestische en elektrische gitaar. Mocht hij ooit in Nederland optreden, ga er heen.
 Cedric Burnside, zaterdagmiddag
Dat advies geldt ook voor de Ghost Town Blues Band  uit Memphis, Tennessee. Een stel jonge gasten met een grote bek, voor het eerst in Europa. Vijfduizend kilometer gereisd om vijf kwartier in Schöppingen te spelen. Ze spelen stevige rock blues en steken bekende klassiekers uit de popmuziek  (Beatles, Rolling Stones) in een eigen blues jas. Aanvankelijk klonk het allemaal nogal rommelig, later trok dat flink bij. De zenuwen, ongetwijfeld. Mochten ze ooit nog terugkomen, ga er heen.
                                                Ghost Town Blues Band, zaterdagavond
Een echt grote verrassing was het optreden van Curtis Salgado met band. Ik had nog nooit van de man gehoord, totale schande, ik weet het, nota bene de inspiratiebron voor John Belushi in The Blues Brothers. Salgado heeft een lange historie in allerhande bands zoals die van Robert Cray, Santana en Steve Miller, en speelde met zo’n beetje iedereen in de blueswereld die er toe doet.

Alan Hager (l) en Curtis Salgado, zondagmiddag
Salgado hoort daar zelf inmiddels ook bij. Zijn optreden in Schöppingen zondagavond vergeet ik nooit meer. Hij trad op met een paar fenomenale muzikanten, Salgado zag de meeste bandleden zondag voor het eerst, maar werkelijk fantastisch gespeeld, prachtige blues en rock&roll. Wat is die man goed. Ook dankzij gitarist Alan Hager waar Salgado de afgelopen vijftien jaar mee samenwerkt, onlangs met een nieuw album, Rough Cut. Ik heb die meteen na thuiskomst geluisterd, op Spotify. Mooie Delta blues, prachtige nummers, herkende er veel die ook in Schöppingen langskwamen, met een paar schitterende covers van Muddy Waters en Elmore James. Van die laatste speelde Salgado & Band You got to move ook in Schöppingen, wat mij betreft het hoogtepunt van het festival.
Curtis Salgado, zondagmiddag
Live gespeeld weten de zang van Salgado en het gitaarwerk van Hager en de andere bandleden veel meer te raken en te ontroeren dan thuis, via Spotify of YouTube. Dat is de kracht van live muziek. En de reden om ondanks allerhande mitsen en maren (pinksterfiles, kamperen tijdens storm, onweer, regen, wind) dan toch naar zo’n meerdaags bluesfeest af te reizen. Ik raad het niemand aan, maar spijt heb ik niet. Goed dat ik ben gegaan.

Hieronder nog wat foto's van de optredens, gemaakt met mijn sony cameraatje. Klik op de foto's voor een groter beeld. 
Eric Bibb, zondagavond
Eric Bibb, zondagavond, is soms net een dominee
Cedric Burnside, zaterdagmiddag, op drums
Burnside, zaterdagmiddag, Mississippi Blues, op akoestisch gitaar
Dan Mudd & Dominiek Liechti, de pauze act gedurende het hele weekend
Ghost Town Blues Band, zaterdagavond
Fantastic Negrito, zaterdagavond
Randolph Matthews & Afro Blues Project
Southern Avenue, met Tykira Jackson (zus van de zangeres Tierinii, op drums (en Ori Naftaly op gitaar)